"Beste stakers, moeten kinderen op kamp nu echt de dupe zijn van uw syndicale acties?"

Geachte Directie

Geachte Bestuursleden van OVS,

Ik stuur u deze open brief omdat er mij iets van het hart moet. Een zeurpiet wil ik niet zijn, van de daken schreeuwen dat het land naar de haaien gaat evenmin. Maar de recente ontwikkelingen in spoorwegland en de manier waarop er binnen de sector met het stakingsrecht wordt omgesprongen, baart me ernstig zorgen.

Sinds 3.00 u vannacht is het weer van dat. Omdat de OVS niet te spreken is over de manier waarop de jobs van het spoorwegpersoneel ‘geherwaardeerd’ worden, besluit u het werk neer te leggen voor 48 uur. Twee volle nachten en twee volle dagen. Het gevolg is dat het treinverkeer – een openbare dienstverlening waar ik zonder morren belastingen voor betaal – er weer bij inschiet. Zowat 2 op de 3 treinen rijden vandaag niet in dit land. Duizenden reizigers blijven bij zomerse temperaturen opnieuw in de kou staan.

Het gevolg is ook dat ik vorige zondag al een telefoontje ontving van de jeugdbeweging van mijn dochter. De meiden verblijven voor hun zomerkamp in Beringen, Limburg en zouden morgen per trein terugkeren naar huis. Ze polsten preventief of ik bereid zou zijn om kinderen met de auto op te halen, mochten de spoorverbindingen niet gegarandeerd zijn. Ik heb heel even gezucht en daarna ja gezegd.

Naar mijn gevoel hoeft het jonge geweld immers niet de dupe te zijn van uw syndicale acties. Ik heb verlof aangevraagd en alle andere verplichtingen laten vallen, om morgen aan de andere kant van het land een groepje gestrande kinderen op te pikken en veilig terug thuis te brengen.

Wat die barmhartigheid mij kost? Dat heb ik voor uw gemak even becijferd. De afstand Brugge-Beringen bedraagt 172 kilometer. Heen en terug: goed voor 344 kilometer. Als ik in opdracht van mijn werk zo’n verplaatsing moet maken, heb ik recht op een forfaitaire kilometervergoeding van:

344 x € 0,3573 = € 122,91.

Goed 122 euro dus. Dat budget betaal ik straks uit eigen zak, omdat u mij er beleefd toe dwingt. Bovendien lever ik naast de centen nog een dag verlof in: ook dat is ‘kostbare tijd’ die ik als alleenstaande ouder liever op een andere manier valideer. Time is money, zoals de Engelsen dat zeggen.

Uw beslissing om het treinverkeer lam te leggen, hakt er stevig op in en gooit mijn hele agenda overhoop. De jeugdbeweging in kwestie mag bovendien ook beginnen uitvlooien of ze de centen van de aangekochte railpassen nog zal kunnen recupereren. Een hoop gedoe, allemaal vanwege dat stakingsrecht waar u zo aan hecht en zo ongebreideld gebruik van maakt.

Geachte heren en dames, het is niet dat ik geen begrip heb voor wrevel op de werkvloer, of vind dat personeel ad infinitum uitgeperst moet worden. Integendeel. Maar als u daartegen wil fulmineren, zijn er 101 manieren om het creatief te doen zonder de burger te treffen.

In Frankrijk liet het spoorwegpersoneel de mensen een poos geleden 24 u gratis rijden, zonder ticketverkoop, bij wijze van protestactie. Er waren geen controles, de dienstverlening was gegarandeerd en de actie trof het nationale spoorwegbedrijf in het hart, omdat de inkomsten die dag volledig wegvielen.

Dat is wat een ‘goeie’ staking eigenlijk hoort te zijn: een wake-up call voor de hogere machten. Geen flauwe pesterijen jegens de burger die in wezen niks aan de structurele problemen binnen een bedrijf kan doen.

Deze brief is dus bedoeld om u, namens alle getroffen reizigers, nogmaals beleefd de les te lezen. Om te onderstrepen dat het openbaar vervoer twee etmalen lam leggen, geen nette, noch een verstandige keuze is. Om u duidelijk te maken dat uw acties alleen diegenen treffen, die geen aandeel hebben in wat u aanklaagt.

Deze staking zal nauwelijks impact hebben op de herwaardering van jobs bij het spoorwegpersoneel: dat weet u net zo goed als ik. De situatie zet alleen kwaad bloed bij gedupeerden, kost handen vol geld en haalt de reputatie van de spoorwegen opnieuw onderuit. Applaus kan en wil ik daarvoor niet geven.

Maar ik zei het al aan het begin van deze brief: de zeurpiet wil ik niet zijn. Ondanks de strapatsen maak ik er, zoals iedereen, het beste van. Morgen zet ik koers naar het bronsgroen eikenhout, helemaal vanuit Brugge. Ik hoop op een lange, rustige rit langs Vlaamse (snel)wegen waarbij de radio en de muziek van Tom Jones en The War on Drugs me gezelschap zullen houden.

Na die calvarietocht zal de jeugdbeweging me ter plekke met verse soep onthalen, zo is beloofd. Ik zal genieten van de traktatie tussen een hoop glunderende en ietwat groezelige gezichten, die hopelijk de week van hun leven hebben gehad. Daarna keren we met een auto vol uitgeputte en hese jonkies, terug naar huis.

Voor wat die verplaatsingsonkosten betreft: vindt u het goed dat ik mijn eerstvolgende treinritten gewoon maak zonder vervoersbewijzen te kopen, tot ik die vermaledijde € 122 heb terugverdiend? Daarmee is de rekening vereffend en mijn positie als ouder ook ‘geherwaardeerd’ – iets waar u als vakbond vast geen bezwaar tegen heeft.

Met vriendelijke groet,

Benedikte Van Eeghem

Mama van Lotte & Seppe