Zijn we dan allemaal autofreaks, zoals professor Willy Miermans van de UHasselt het verderop in deze krant noemt? Voor een deel wel. Maar het is niet omdat we zo hardnekkig achter het stuur kruipen, dat we dat doen omdat we graag door de bochten scheuren. Het is een gedwongen keuze. Bij gebrek aan alternatief.

Veel heeft te maken met de historische achtergrond van onze provincie. Limburg is dunner bevolkt. Heeft een ruimtelijke ordening met verder van elkaar liggende kernen. Daardoor zijn de afstanden te groot om met de fiets of te voet te gaan. Tegelijk hebben we buiten de stadskernen amper openbaar vervoer die naam waardig. Busvervoer is in landelijke gebieden een hopeloze zaak en de trein is in Limburg al helemaal een lachertje.

Regio’s als Noord- en Oost-Limburg, met gemeenten van meer dan 35.000 inwoners, zijn gewoonweg niet verbonden met de rest van het land, zo stelt ook VUB-professor Kobe Boussauw vast. Dat neigt naar schuldig verzuim van de NMBS en Infrabel, maar ook van generaties Limburgse politici.

Het resultaat is dat koning auto regeert in onze provincie. Dat is niet alleen slecht voor het milieu, maar zorgt ook voor een negatieve spiraal: hoe meer auto’s op de weg, hoe gevaarlijker het is om te fietsen. De resultaten zijn navenant: dé fietsprovincie Limburg bengelt onderaan in Vlaanderen wat dagelijks fietsgebruik betreft. En dat heeft niet alleen met afstanden te maken. Ook met gebrekkige infrastructuur. Een provincie die de omslag wil maken naar een klimaatvriendelijke toekomst, verdient beter. En ook u verdient beter, want de auto kost de Limburger handen vol geld. Professor Miermans schat de impact op het gezinsbudget op 15 procent, hoger dan elders in Vlaanderen. Voor vele gezinnen maakt dat een wezenlijk verschil tussen net rondkomen en net niet.

Intussen gebeurt in Nederlands-Limburg waar we hier al decennia van dromen: een eigen mobiliteitsbeleid, met moderne en comfortabele treinen en bussen. Georganiseerd via privémaatschappijen, gedirigeerd en betaald door de provincie die veel beter weet waar de noden liggen. Het resultaat: een aanbod om jaloers op te zijn. Nationale verbindingen dankzij de NS, maar ook nieuwe lokale en Euregionale verbindingen met Luik en Aken. Van Hasselt is in die plannen geen sprake. Onze provincie heeft de trein letterlijk en figuurlijk gemist. Het is dringend tijd om na te denken over andere oplossingen. Desnoods zoals bij onze Nederlandse buren.