Maar goed, de cijfers zijn er en wie zijn wij dan om die te weerleggen. Punt blijkt vooral te zijn dat amper 20,6 procent van de Limburgers dagelijks fietst, tegenover 25 procent in de vier andere Vlaamse provincies.

Geloof het of niet, maar ik wist dat. Limburgers zijn moeiteloos te mobiliseren om tijdens de weekends op de fiets te kruipen, bij voorkeur op een peperduur en vederlicht exemplaar waarvan het frame gemaakt is uit carbon dat de NASA nog heeft uitgevonden. Zo’n kader dat je eigenlijk het liefst van al aan de witte muur van je industriële loft wil hangen. Om naar te kijken, niet om mee te fietsen - ben je gek. Daarmee cruisen we op ons geweldige fietsroutenetwerk, ontdekken onverwacht mooie plekken in eigen provincie en blazen daarna uit op trendy terrasjes. Niks mis mee trouwens; de rest van het land heeft inmiddels ook door dat het bij ons te doen is, qua cyclistisch toerisme in eigen streek. Brengt nog een ferme stuiver op, ook.

Maar door de week? Ho maar. Met geen stokken zijn we naar school of werk te krijgen per fiets, en winkelen met de tweewieler lijkt al helemaal geen optie. Kortom, als dagelijks gebruiksvoorwerp zien we de fiets niet zitten, als hip weekendinstrument wel. En dat is een probleem.

Dat krijg je, wanneer je weliswaar een uitgebreid en goed onderhouden fietsroutenetwerk hebt, maar amper gewone fietspaden die naam waardig. ‘Fietsen op weekdagen in Limburg’ moet zo stilaan een aparte uitsluitingsclausule in een verzekeringspolis zijn. Eentje waardoor je assurantie komt te vervallen. “Je moet het natuurlijk ook niet zelf gaan zoeken, hé meneer.”