Yvonne Blake (1940-2018), de vrouw die Superman kleedde
Ze ontwierp kostuums die glorieuzer waren, maar het was het maffe pakje van Superman dat haar een ticket naar de onsterfelijkheid zou geven. "Het moeilijkste", zei ze achteraf, "was om een lullige outfit te veranderen in iets dat een acteur kon dragen en dat de fans aantrekkelijk vonden."
De in Manchester geboren Yvonne Blake was als als klein meisje al gefascineerd door kleren. Ze tekende haast niets anders; het moet haar een kick hebben gegeven dat ze later tegen Audrey Hepburn kon zeggen dat ze door haar elegantie geïnspireerd was. Ze bezocht diverse scholen, maar zag haar stage bij costumier Bermans als de plek waar ze het meeste opstak. Ze kreeg de kans om Cecil Beaton te helpen toen die werkte aan My Fair Lady uit 1964. “Ik mocht voornamelijk de spelden vasthouden”, zei ze achteraf. “Maar het belangrijkste was dat ik mij als een spons kon gedragen.”
In dezelfde nederige rol flankeerde ze François Truffaut bij Fahrenheit 451. De beroemde cineast liet haar de kostuums tekenen van de futuristische brandweerlui die boeken verbranden. “Ze bevielen hem zeer. Hij vond dat ze ‘nazikwaliteit’ hadden.”
Van het een kwam het ander; tegen 1966 was ze een naam die gerespecteerd werd. Haar werk was haar lust en haar leven. Zelfs haar latere echtgenoot – regisseur Gil Carretero – kwam ze op de set tegen. Ze ging in Spanje wonen, waar ze een leven lang Spaans met een zwaar Engels accent zou blijven spreken.
“Ik zou hier niet staan als de Russische revolutie er niet geweest was”, zei ze in 1971, toen ze een Academy Award in ontvangst ging nemen voor haar kostuums in Nicholas and Alexandra, een dramatische prent over het droeve lot van de Romanovs. Later volgden vier Goya Awards, de Spaanse evenknieën van de Oscars, en nominaties voor BAFTA en Emmy Awards.
Haar bijzonderste uitdaging kreeg ze in 1976, toen haar gevraagd werd om het kostuum voor Superman te tekenen. Haar eerste aantekeningen zijn bewaard gebleven. Op bijna aandoenlijke wijze beschrijft ze de outfit die zich zou verankeren in ons collectieve geheugen. “Gympakje in glinsterend blauw in stretchstof gedragen over fake spieren. Laarzen in handschoenenleer, of elastisch met smal hieltje. S-motief in rood en goud op de borst en in het goud op de cape. Riem in verguld metaal met S op de gesp.”
Ze had een jong kind in die dagen en ‘nannies from hell’, zoals ze die noemde. “Ik nam mijn zoon mee naar de studio, waar onze jongste medewerkers hem bezighielden terwijl ik werkte.”
Desalniettemin vond ze niet dat ze een zwaar beroep had. Ze piekerde er niet over om met pensioen te gaan maar bleef costumier in hart en nieren, tot een laffe beroerte haar op andere ideeën bracht. Haar laatste wapenfeit was de outfit van Jack Taylor, die een sadistische seriemoordenaar neerzet in Wax, een horrorfilm uit 2014.