Zeebrugge worstelt met transmigranten: "Iedereen kent wel iemand die bestolen is"

“Zolang die gasten via Zeebrugge in Engeland geraken, zullen ze blijven komen.” Daarmee vat de lokale cafébazin, die niet met haar naam en die van haar zaak in de krant wil, de problematiek in Zeebrugge samen. “Het is alsof niemand dit kan oplossen. De politie niet. De burgemeester niet. En de overheid niet.” Een klant pikt meteen in. “Het probleem sleept al jaren aan. Wat kunnen ze nog doen?”

De uit villa’s en rijhuizen opgetrokken wijk rond de Sint-Donatuskerk in Zeebrugge ligt ingeklemd tussen de haven en is daarom al jaren een uitvalsbasis voor transmigranten die via de haven het Verenigd Koninkrijk willen bereiken. Hoeveel migranten er vandaag schuilen, is moeilijk in te schatten. Volgens de buurtbewoners gaat het om vijftien tot dertig mannen en één vrouw. De meesten zijn Irakezen, Algerijnen en Eritreeërs, al lopen we ook Libiërs en Syriërs tegen het lijf.

Over hun aanwezigheid hebben de buurtbewoners weinig positiefs te vertellen. Van de grote hopen zwerfvuil die de stadsdiensten dagelijks moeten opruimen, tot “voortdurend nachtlawaai”, zowat iedereen heeft grieven. En die situatie bereikte afgelopen maand opnieuw het kookpunt nadat het aantal transmigranten gevoelig begon toe te nemen. “Ik heb het gevoel dat de politie het echt niet meer onder controle heeft”, verzucht de cafébazin. 

Wat de buurtbewoners het meest zorgen baart, is de aanzienlijk toegenomen criminaliteit de voorbije weken. Zowel het aantal woninginbraken als het aantal autodiefstallen is gestegen. “Iedereen kent wel iemand die bestolen is”, zegt een buurtbewoonster die staat te keuvelen met haar buurman. 

“Er zijn inderdaad meer criminele feiten gepleegd”, zegt Lien Depoorter van de Brugse politie. “Maar het is moeilijk om die feiten vast te pinnen op migranten. Wel zijn er aanwijzingen dat migranten de daders zijn wanneer bijvoorbeeld eten en kleren gestolen zijn.” 

Volgens de politie kunnen tien woninginbraken en tien autodiefstallen in de maand juli toegeschreven worden aan de transmigranten. De politie voert voortdurend controles uit, maar moet wie opgepakt wordt vaak snel weer vrijlaten.

Aangerand

Toch zijn er veel buurtbewoners die de handen uit de mouwen steken om de migranten te helpen met kleren en voedsel. Zij verenigden zich onder de hoede van de lokale pastoor, Fernand Maréchal, die de migranten al jaren voedsel en opvang geeft in zijn Sint-Donatuskerk.

"Het zijn Noord-Afrikaanse minderjarigen die de buurt terroriseren met inbraken", meent de pastoor. "Ze mengen zich onder de vluchtelingen, maar zijn hier maar met één doel: stelen."

Hij laat ons de plekken zien waar de migranten doorgaans verpozing zoeken. Een week geleden kreeg hij nog doodsbedreigingen van mensen die zijn acties minder gunstig gezind zijn. “'We zullen u een kopke kleiner maken’, zei een man met een West-Vlaams accent aan de telefoon. Dat is even slikken, maar ik laat het niet aan mijn hart komen.” Hij vreest dat de bedreigingen weleens van
buurtbewoners kunnen komen.

Er zijn amper migranten te bespeuren wanneer Maréchal met ons
langs de kerk loopt. Onder de warme zomerzon zoekt slechts een tiental verkoeling onder de eiken in de tuin. Dat verandert snel tegen 17 uur, wanneer Maréchal samen met vrijwilligers zijn dagelijkse voedselbedeling aan de ingang van de kerk opzet. “Het is toch onze morele plicht om die mensen een volwaardige maaltijd te geven?” 

Meteen komen een twintigtal migranten mee-eten van de pasta met tonijnsalade. Die werd klaargemaakt door vrijwilliger en buurtbewoner Myriam Baert. Zij vindt de heisa overdreven. “Bij mijn weten zitten er hier nu twintig jongens. En dat terwijl jullie, de gazetten,  schrijven dat er 400 zitten.” 

Baert geeft de migranten elke vrijdagavond een warme maaltijd, en voert ze bij verwondingen vaak zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 

Dat moet ze naar eigen zeggen steeds vaker doen. "De laatste weken moest ik voortdurend jongens naar het ziekenhuis voeren. Meestal hebben ze snijwonden van prikkeldraad of hebben ze iets gebroken na een val." 

De politie bevestigt dat migranten steeds roekelozer worden en via de touwen van schepen aan boord proberen te klimmen, of door prikkeldraad proberen te kruipen. "Je kunt iemand met door prikkeldraad opengereten polsen toch moeilijk niét naar het ziekenhuis brengen?", verzucht Baert. 

Ook Abdul Kunduz komt een potje pasta halen in de kerk. Hij
vluchtte een jaar geleden weg uit Libië. Bestemming: “UK, UK, UK ! (Verenigd Koninkrijk, BW)” Met journalisten spreekt hij liever niet. “Jullie nemen altijd foto’s van ons, maar onze families mogen ons absoluut niet in deze staat zien.” Kunduz vertelt wel dat hij advocaat was in Libië, maar nu al maanden vastzit in Zeebrugge. 

Net zoals elke dag slaat een vijftal omstaanders die de acties van pastoor Maréchal minder gunstig gezind zijn de voedselbedeling op een afstand gade. Zo ook Bernard Van Gompel. “Wij staan hier maar gewoon, meneer. Wat is daar mis mee?” 

Hij vindt dat pastoor Maréchal beter zou ophouden met de voedselbedeling. “Mijn dochter is door zes migranten aangevallen. Minstens één van de daders loopt hier nog rond. Dat is toch ongelofelijk?” 

Binnen schrikken ze niet van de reacties. “Dat groepje staat daar elke dag. Het is beter om ze te negeren", zegt Baert.