'Christopher Robin' houdt de wijsheden van teddybeer Poeh waardig in leven
Met Christopher Robin maakt Disney niet de zoveelste live action-remake van een tekenfilmklassieker. Marc Forster vond een geslaagde stijl voor een levensechte Winnie de Poeh. Maar vooral Ewan McGregor maakt de zoektocht naar het innerlijke kind interessant.
"Doing nothing often leads to the very best kind of something." Het had een opschrift kunnen zijn bij een foto van een zonsondergang. Een inspirational quote die veel gedeeld zou worden. Toch komt ze niet van een Facebook-pagina over mindfulness. Het is een uitspraak van een pluchen beer: Winnie de Poeh.
Tegenwoordig is het rebooten van tekenfilmklassiekers schering en inslag bij Disney. Maar Christopher Robin is anders. Het is geen live-action remake, maar een nieuw verhaal. Eentje dat meer schatplichtig is aan de originele Poeh-boeken van A.A. Milne. En een beetje aan Steven Spielberg.
Dat zit zo: in 1991 maakt de regisseur Hook, een bewerking van het Peter Pan-verhaal waarin de ooit zo fantasierijke jongen een saaie volwassene is geworden. Een workaholic die zelden tijd maakt voor zijn gezin. Tot kapitein Haak hem ontvoert en terughaalt naar Neverland.
Geen naakte Pooh
In Christopher Robin doet regisseur Marc Forster (Finding Neverland, Quantum of Solace) hetzelfde met Poeh. Christopher Robin was het jongetje dat uren buiten speelde met zijn knuffelberen in het Honderd Bunderbos. Een kwarteeuw later is de man manager bij een bedrijf dat valiezen produceert. Jawel, een saaie maar tijdrovende job, die alle kansen tot een gezond gezinsleven wegzuigt. Tot Christopher Robin weer oog in oog staat met zijn vriend van toen: Winnie de Poeh.
Forster heeft er zichtbaar alles aan gedaan om alle fans – van de boeken én de tekenfilms – te vriend te houden. Zo lijken de originele pentekeningen van Ernest Shepard de voornaamste inspiratie voor de vormgeving, meer nog dan de Disney-versie. Toegegeven, het rode truitje niet te na gesproken. Die zedige ingreep blijft behouden.
Paddington is een echte beer, Poeh blijft een knuffelbeest
De speelgoedpoppen zien er fantastisch vintage uit. Alsof Christopher Robin ze net iets te vaak tegen het lijf heeft gedrukt. Wanneer een zomerse bries door hun pluizige haartjes waait, gaat het haar op onze armen rechtstaan. Nostalgie kan niet mooier zijn. En Poeh onderscheidt zich zo waardig van die andere Britse beer die we onlangs in de cinema zagen. Paddington is een echte beer, Poeh blijft een knuffelbeest.
Alleen neemt Forster een iets te lange aanloop naar het eigenlijke verhaal: de volwassen geworden Christopher Robin (Ewan McGregor) in het Londen van de jaren 40. Die hele (verzonnen) voorgeschiedenis van het jongetje is onnodig. Het wat treurige gevoel dat de regisseur wil neerzetten, zit al vervat in de sfeer. Christopher Robin opent met een grauw kleurenpallet, wat zorgt voor een instant depressief gevoel.
Bovendien is het vooral de interactie tussen de meesterlijke McGregor en de speelgoedpoppen die zorgt voor de filmmagie. Tussen een acteur wiens gezicht zoveel empathie uitstraalt, dat je samen met hem op zoek wil naar dat lang verloren, innerlijke kind. Wanneer hij dat vindt, begint de zon weer te schijnen. En krijgt zelfs Londen wat kleur.
'The Tao of Pooh'
Door de tijdsituering vermijdt Forster wel een directe maatschappijkritiek. Maar de parallellen zijn duidelijk. We leven te snel, we zijn allemaal te druk in ons werk. En dan kan een soort goeroefiguur raad geven. Wat dat betreft blijft de regisseur trouw aan de malle, oude beer. Weggetrokken uit de magische setting van dat Honderd Bunderbos, in de drukte van de grootstad, blijven wijsheden van Poeh relevant. Anno 2018 zijn ze nog steeds erg to the point. Wat dacht u bijvoorbeeld van deze: "I always get to where I'm going by walking away from where I've been."
Weggetrokken uit de magische setting van dat Honderd Bunderbos, in de drukte van de grootstad, blijven wijsheden van Poeh relevant
Eigenlijk deed Disney het al, midden jaren 1960, los van die onnodig zedige sweater. En ook in zijn adaptatie gaat Forster rechtstreeks naar de kern van Poeh. Iets wat de Amerikaanse auteur Benjamin Hoff ooit beschreef in The Tao of Pooh, waarin hij de oude Chinese beginselen van het taoïsme vergeleek met de levensbeschouwing van de teddybeer. Grappig toch, dat uitgerekend deze film nu verboden wordt in China?
(In de gedubde versie heet de film trouwens Janneman Robinson & Poeh. Zonde. Met deze nieuwe versie had Disney eindelijk kunnen kiezen om die vreselijk vertaalde naam 'Janneman' voor eeuwig te vervangen. Gelukkig kreeg – jak – Janneman met Thomas Cordie wel een heerlijke, zachte, Vlaamse stem. Naast de traditionele, Hollandse beestencast.)
Lees hier ons interview met Ewan McGregor: "Winnie de Poeh geeft tegengas in deze snelle tijden".
Vanaf 8/8 in de bioscoop.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
