Ewan McGregor: "Winnie de Poeh geeft tegengas in deze snelle tijden"
Winnie de Poeh is een absolute zenmeester, vinden Ewan McGregor en Marc Forster. En dat voor een beer met weinig hersenen. In de nieuwe Disney-film Christopher Robin brengen ze de pluizige pop weer tot leven.
Wanneer ga je eens een film voor kinderen maken, vroeg zijn dochter. Regisseur Marc Forster (Finding Neverland, Quantum of Solace) moest er geen twee keer over nadenken. Hij zou iets doen met Winnie-the-Pooh.
"Toch, het is onmogelijk om een kinderfilm te maken over Poeh", zegt Forster tijdens de Europese voorstelling van Christopher Robin in Londen. "Poeh is geen beer puur voor kinderen. Het is een zenpersonage vol wijsheden." Forster noemt het Poehism, een idee dat hij haalde uit het boek The Tao of Pooh van Benjamin Hoff. "Het oosten heeft het Taoïsme, het westen heeft Poeh. Zijn wijsheden zijn grappig, absurd en kinderlijk. Maar tegelijk gaan ze erg diep. Dat maakt hem relevant voor iedereen."
"We kunnen vandaag allemaal wel wat Pooh gebruiken", zegt ook Ewan McGregor. Voor Christopher Robin kruipt de Schotse acteur in de huid van het volwassen geworden titelpersonage, het jongetje dat in de boeken van A.A. Milne rondliep met zijn pluche beer. "Van het moment dat we opstaan, zijn we bezig met onze telefoon. Zijn we met elkaar verbonden zonder dat het nog nodig is om echt bij elkaar te zijn. In tijden waarin alles snel moet gaan, geeft Pooh wat tegengas." Bijvoorbeeld met: 'doing nothing often leads to the very best kind of something'.
McGregor: "Er is zeker die filosofische kant. Maar Pooh is er ook om Christopher Robin bij te staan in zijn zoektocht naar wie hij is. Meestal is dat iets wat kinderen alleen doen, hier is het Pooh die hem helpt om de juiste balans te vinden, om geluk te vinden in het leven."
Honderd Bunderbos
In dit nieuwe verhaal beseft Christopher Robin dat hij te veel werkt, maar ook nog niets wezenlijks heeft verwezenlijkt. Een soort midlifecrisis, waar Pooh dan te hulp schiet. Toch voelt McGregor, zelf 47, zich niet aangesproken. "Ik heb al een midlifecrisis sinds mijn late tienerjaren. (lacht) Serieus, volgens mij gebruiken we dat begrip nogal beledigend. Als een veertiger een drumstel koopt, zien we dat als een symptoom van een probleem. Maar misschien is dat gewoon iemand die het mist om muziek te maken? Iemand die beseft dat het leven kort is en hij de dingen nu moet doen?"
Net als zijn personage dus, zij het in een tijdperk waarin de term midlifecrisis nog niet was uitgevonden. McGregor: "Christopher Robin is een vader in de jaren 1940, een periode waarin het normaal was dat vaders amper betrokken waren bij de opvoeding van hun kinderen. Wat ik vandaag met mijn eigen kinderen ervaar, is radicaal anders. Die kloof is intussen gedicht, gelukkig maar. Maar voor de film is het een interessant gegeven dat een vader in die tijdgeest beseft dat hij geen band heeft met zijn dochter."
'Als een veertiger een drumstel koopt, zien we dat als een symptoom, maar misschien mist hij het gewoon om muziek te maken?'
Daarbij is het belangrijk op te merken dat deze versie van Christopher Robin volledig verzonnen is. In tegenstelling tot het personage uit de originele boeken, dat A.A. Milne baseerde op zijn zoon met dezelfde naam. "Ik speel de Christopher Robin uit die boeken", zegt McGregor. "Die zevenjarige jongen die je ziet spelen in het Honderd Bunderbos, die geloofde dat zijn pluchen beesten konden spreken. In mijn hoofd is dat een ander personage dan de echte Christopher Robin. Natuurlijk speelde hij in datzelfde bos. Maar die jongen had geen waanideeën."
Twistpunt
Ook Forster baseerde zich op die originele boeken, Winnie-the-Pooh (1926) en The House at Pooh Corner (1928). Maar er zijn ook tekenfilms van Disney. "Het was dansen op een dunne koord", zegt Forster. "Vormelijk wou ik trouw blijven aan de originele tekeningen van Ernest Shepard. De figuren zien er daarom uit als speelgoed uit de jaren 1920, knuffels waar ook duidelijk mee geknuffeld is. Tegelijk moest het herkenbaar blijven voor alle fans, die Poeh vooral kennen van de Disney-adaptatie."
Een grappig voorbeeld van dat moeilijke evenwicht is de garderobe van Poeh. In de boeken draagt hij geen truitje. Maar in 1966 gaf Disney hem een rode sweater, voor zijn eerste tekenfilmoptreden in Winnie the Pooh and the Honey Tree. In de live-action film zien we Pooh als die halfnaakte beer. Toch opent de film met de originele, en dus naakte, pentekeningen. Forster: "Disney heeft hem een rode sweater aangedaan, wat volgens mij een metafoor was voor liefde. Voor de herkenbaarheid heb ik zelf gekozen om met de trui verder te gaan. Maar ik wou Shepard ook geen oneer aandoen door zijn tekeningen aan te passen."
Want, zo beklemtoont de regisseur: voor deze film kreeg hij het volle vertrouwen van de studio. Al was er wel één twistpunt. Aanvankelijk wou Forster de Ier Chris O'Dowd vragen om de stem van Tigger (Teigetje) in te spreken. Maar dat zagen ze bij Disney niet zitten. In de tekenfilms was het immers Jim Cummings die al een kwarteeuw Tigger deed. En de stem van Poeh, trouwens. Feit dat Cummings in deze film zou terugkeren als de beer maar niet als de tijger, dat was te verwarrend, klonk het.
"Herkenbaarheid was belangrijk, dus heb ik gekozen voor een stem die mensen al associeerden met Tigger", zegt Forster. "Los daarvan heb ik volledige carte blanche gekregen. Eens onze concepten klaar waren, heb ik de Disney-bazen door alle materiaal gegidst. Als ze het niet eens waren, dan hadden ze een andere regisseur moeten zoeken. Gelukkig waren ze tevreden met de richting die ik wou uitgaan, en verder hebben ze mij rustig mijn werk laten doen."
Neem de donkere toon, en de lange intro. Zaken waarvan volwassenen denken: is dit wel voor kinderen? "Dat dachten ze bij Disney ook, tot we de film lieten testen voor een publiek", zegt Forster. "Kinderen waren er weg van, meer dan hun ouders. (lacht) Onze perceptie is dat kinderen gewoon een fluffy film willen, maar dat klopt dus niet. Denk maar aan die oude Disney-klassiekers, die waren vaak heel erg donker. Laat ons kinderen dus niet onderschatten.”
Niets doen
Uit niets doen, ontstaan de mooiste dingen, zegt Poeh. En precies dat zijn Forster en McGregor de komende tijd van plan. Forster buigt zich over een remake van Henri Verneuils La Vache et le Prisonnier (1959). McGregor begint later dit jaar aan de opnames van Doctor Sleep, de sequel op The Shining. Het boek van Stephen King, en niet zozeer de verfilming van Stanley Kubrick.
"Het wordt een trouwe adaptatie van het vervolgboek", verzekert McGregor. "Ik speel Danny, de jongen uit The Shining die nu volwassen is. In zeker zin is dit dus niet veel anders dan wat ik deed in Christopher Robin. Alleen speelt het zich af in een wat andere wereld. (lacht)"
Christopher Robin, vanaf 8/8 in de bioscoop.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
