Robbe De Hert over 'Hollywood aan de Schelde': "Nooit verwacht dat het zó zwaar zou worden"

Eerst waren er de artikels in de pers, nu ongeveer twee jaar geleden, over hoe het Robbe De Hert, de regisseur van onder meer De Witte van Sichem en Lijmen/Het been, verging. De Antwerpenaar woonde op een OCMW-appartementje op het Zuid, was zichtbaar vermagerd, had veel pijn aan de knieën, zijn ogen lieten het afweten. 

Hij vertelde over het project dat al sinds 2000 op de plank lag, Hollywood aan de Schelde. In 2004 was daarvan een testmontage klaar, maar de mensen die het geld zouden leveren, haakten af. 

Toen kwamen de crowdfundingacties van lezers. Wat later was er een benefiet in de Antwerpse Arenbergschouwburg, kreeg hij een gift van het Antwerpse stadsbestuur en paste de Vlaamse minister van Cultuur de rest bij. 

Van de uiteindelijk benodigde 350.000 euro voor de productie van de film werd 125.000 euro opgehaald. De rest financierde De Hert ooit zelf. 

Documentaire

De Hert veegde net voor de première op het Film Festival Oostende, ondersteund door krukken en Vlaams minister van Energie en Oostendenaar Bart Tommelein (Open Vld), het zand van zijn ster in de Walk of Fame op de zeedijk. "Ach, reclame voor Kinepolis. En al dat publiek, straks? Ik ben bedorven met publiek – ik ben dat gewoon, wil ik zeggen. Nooit ben ik daarmee mee bezig geweest. Dat de regisseur van Girl (Lukas d’Hondt, red.) als kind van een Oscar droomde, dat begrijp ik niet. Of ik daar dan nooit van droomde? Zwaanst nie. Ik wilde filmster worden.” 

De Hert viert volgende week zijn 76'ste verjaardag. Voor de fotograaf kan hij nog glimlachen, maar hij voelt zich niet al te best. De nacht van donderdag op vrijdag deed hij amper een oog dicht. "De knieën. Verkeerde medicatie. Ik gebruik morfinepleisters, maar die ben ik vergeten." 

Twee jaar werkte De Hert aan de film, maar wel over een periode van achttien jaar. Het werd een documentaire over de Vlaamse filmgeschiedenis: interviews met bijzondere mensen uit onze filmwereld, beeldmateriaal van hun films en premières. 

“Natuurlijk waren die artikels, en de fundraising die erna kwam, fantastisch. Maar toen moesten we het natuurlijk ook afmaken. Ik heb nog documentaires over de filmgeschiedenis gemaakt, maar had nooit verwacht dat deze zo zwaar ging worden.” 

Enerzijds moest liefst 200 uur beeldmateriaal doorploegd worden. “Er waren te veel thema's die ik niet kon belichten, waar je normaal gezien de tijd voor moet nemen. Anderzijds wilden te veel mensen te vaak hun zegje doen. Dus werd de film veel te braaf, vind ik. Meestal kom ik vranker uit de hoek. Enfin,” besluit hij, “dat is mijn eigen fout. Ik ben blij dat het voorbij is.” 

"Weet ge, die ster: dat is reclame voor Kinepolis. Een film van 40 jaar oud, zoals De Witte Van Sichem die nog zo veel kijkers haalt op televisie: dát is erkenning." 

Cowboyfilm

Dat de film zijn levenswerk genoemd wordt, vindt De Hert dus allesbehalve correct. "Al mijn hele leven wil ik een cowboyfilm maken over de laatste tien dagen van het leven van Jezus Christus. Daar ben ik lang mee bezig geweest en dat zou een levenswerk kunnen worden, maar ik zou het niet meer aankunnen." 

“Maar het is niet omdat ik 76 ben, dat ik niets meer plan, he”, gaat hij verder. "Clint Eastwood is 88. In Portugal is er zelfs een regisseur van ver over de 100. Ge hebt altijd een team rond u – ge moet alleen zorgen dat ze naar u luisteren. En dat ze uw goesting doen. Dus ben ik al bezig met een nieuw project. Soep van Boom, over de soepbedeling in Antwerpen." 

Tegelijk met de documentaire komt er een boek met dezelfde titel uit. Over zijn carrière, rijk geïllustreerd. Robbe De Hert trekt dus binnenkort wellicht niet alleen opnieuw naar de Vlaamse cinemazalen, maar ook naar de Boekenbeurs.