Schrijnend en vicieus toneelspel: Arcominabel

Plopperdeplop moeten heel wat N-VA sympathisanten hebben gedacht, na het horen van de speech van Bart De Wever op de familiedag in Plopsaland. De N-VA voorzitter liet immers verstaan dat er van een Arco-regeling tijdens deze legislatuur allicht geen sprake zal zijn, alsook dat CD&V en de christelijke beweging zullen moeten toegeven dat men de mensen heeft belogen en dat het geld weg is.

Dat was een uitspraak die kon tellen en die uiteraard voor de nodige politieke beroering heeft gezorgd. CD&V voorzitter, Wouter Beke, haastte zich om te stellen dat de regeringspartijen zich aan de Arco-afspraken moeten houden en dat de schadevergoeding die Ageas aan de Fortis-aandeelhouders heeft betaald, wel juridisch werd aanvaard.

Aan de vooravond van belangrijke lokale verkiezingen is dit politieke steekspel misschien een te verwachten spektakel, maar al bij al is dit toch een vrij schrijnend en vicieus toneelspel. Schrijnend vooreerst omdat Bart De Wever natuurlijk een punt heeft. Elke rechtgeaarde jurist zal toegeven dat wanneer de Belgische staat de Arco gedupeerden gaat vergoeden, hij eigenlijk een schadevergoeding gaat betalen in plaats van diegenen die voor het Arco-debacle verantwoordelijk zijn, en dat is verboden staatssteun. Daar kan eigenlijk geen juridische twijfel over bestaan, zodat de kans vrij reëel is dat de Arco-regeling op Europees niveau sneuvelt en de ARCO-gedupeerden verder in de kou zullen blijven staan.

Maar zeg natuurlijk nooit nooit. CD&V, de regeringspartij die van een Arco-regeling een conditio sine qua non heeft gemaakt, heeft immers met Marianne Thyssen als Europees Commissaris, en met Martin Selmayer als secretaris-generaal van de Europese Commissie, twee belangrijke pionnen op het Europese schaakbord staan. Zij zouden er wel eens voor kunnen zorgen dat men binnen de Europese commissie ook het begrip interpretatie gaat interpreteren, zodanig dat de Arco-regeling alsnog een Europees fiat krijgt, hetgeen een hallucinant juridisch precedent zou zijn.

Het feit dat een Europees njet voor Arco veel waarschijnlijker is, doet anderzijds vicieuze politieke tegenreacties ontstaan. Zo is en blijft het vrij bedenkelijk om te zien hoe de regeringspartijen, zich met zichtbaar genoegen en politiek leedvermaak, verkneukelen aan het juridisch gespartel van CD&V in het Arco-dossier. Het is precies alsof de coalitiepartners van CD&V bijna hopen dat CD&V van een kale Arco-reis zou thuiskomen, hetgeen uiteraard voor electorale schade zou zorgen. Maar anderzijds vergeten dezelfde regeringspartijen blijkbaar dat zij samen met CD&V een regeerakkoord hebben afgesproken en zich aldus evenzeer ertoe hebben verbonden een oplossing te zoeken voor het Arco-dossier.

En het is net die contradictie die het Arco-spektakel zo beschamend maakt. Want wat men tussen alle backstabberij en politieke spelletjes door uit het oog verliest, is dat het Arco-dossier uiteindelijk om mensen gaat.  In de eerste plaats uiteraard de 800.000 Arco-gedupeerden, die hun spaarcenten zijn kwijtgespeeld aan perverse speculatie, en aan wie de politici een oplossing hebben beloofd.

Het feit dat zij nu moeten vaststellen dat zij wellicht utopische blaaskes zijn wijsgemaakt door politici en thans de speelbal zijn van politieke strategieën is genoeg om alle vertrouwen in de politiek te verliezen.

Maar naast de 800.000 Arco-gedupeerden, zijn er ook 7,2 miljoen andere kiezers, die geen affiniteit met Arco hebben, maar waaraan wel een fiscale solidariteit wordt gevraagd. Ook zij verdienen beter. Het feit dat de regeringspartijen aanspraak willen maken op de solidaire pot van het belastinggeld om de Arco-gedupeerden te vergoeden, is evenzeer een regelrechte aanslag op het politiek vertrouwen.

De enige correcte manier van handelen voor de regering is dan ook de Arco-gedupeerden bijstaan in hun aanspraken op schadevergoeding bij diegenen die verantwoordelijk zijn voor het Arco-debacle. Enkel op die manier kan het vertrouwen in de politiek worden hersteld en kan ook aangetoond worden dat men niet straffeloos kan gaan avonturieren met de spaarcenten van de mensen. Vijf minuten politieke moed, meer is daarvoor niet nodig. Waar hebben we dat nog gehoord?