GEZIEN. ‘Team Scheire’ (Canvas) ★★☆☆☆

Verfrissend om een humaninterestreeks van eigen bodem te zien over de wondere wereld van de wetenschap en de wonderen die dankzij die wetenschap de wereld nog niet uit zijn. Iemand die door een afwijking of speling van het lot de controle over zijn doen en laten verliest, maar door een simpele uitvinding kan genieten van doodnormale zaken als gamen of de hond uitlaten? Kom hier met dat format! En zet die Emmy maar klaar!

Toch is ‘Team Scheire’ niet de succesformule die ik voor ogen had. En dat ligt niet aan Lieven Scheire. Eerder aan een gebrek daaraan. 

Terwijl de fijnbesnaarde presentator het higgsdeeltje is dat deze materie massa moet geven, geeft Lieven de controle volledig weg aan een team onbekende uitvinders. Briljant garage- en keldergedierte dat niet opgewassen is tegen de bikkelharde natuurwetten van de televisie. Zelfs de excentrieke ‘mad scientist’, die een game tafel bedacht voor een tiener met hersenverlamming, kon het programma niet maken tot wat het ongetwijfeld op papier wilde worden: een flitsend goedje dat onderhoudend en tegelijk ontroerend moest zijn. 

Ontroerd was ik wel toen de jongdementerende Roland zich dankzij de slimme polshorloge van Lynn terug de oude waande. Ook toen Lazlo dat (toch gewelddadige computerspelletje) voor het eerst zelf kon besturen. Al was het een lange zit om tot dat hartverwarmend eindpunt te komen. Anderzijds: ‘Team Scheire’ had kunnen uitdraaien op een sausage fest, maar toonde aan dat ‘meisjes en wetenschap’ ook prima hand in hand gaan.