‘Widows’: Overval plegen? Eerst een babysit regelen
Vergeet Ocean’s 8: wie een vlijmscherpe heist-film met vrouwen in de hoofdrol wil zien, moet naar Widows gaan kijken. Regisseur Steve McQueen entertaint en verrast, maar slaat ook waar het pijn doet. Een overval op het patriarchaat.
Widows opent met een passionele, haast dierlijke tongzoen tussen Veronica (Viola Davis) en haar man Harry (Liam Neeson). Maar schijn bedriegt. Na enkele seconden wordt het liefdevolle tafereel met een harde cut aan diggelen geslagen, en zien we wat Veronica niet weet: haar man is een professionele crimineel, die zijn mooie loft betaalt met gestolen geld.
De manier waarop regisseur Steve McQueen ons plots, met gierende banden, midden in de actie dropt is ronduit adembenemend. Wanneer Harry en zijn handlangers met een luide knal naar de eeuwige jachtvelden worden gekatapulteerd, zit je met open mond op het puntje van je stoel. Wat een binnenkomer.
En dan moet de film eigenlijk nog beginnen. Widows gaat namelijk over de weduwes, en hoe zij het na de dood van hun mannen moeten zien te rooien. Een booswicht (Brian Tyree Henry) laat Veronica op behoorlijk dwingende toon weten dat Harry en de zijnen voor 2 miljoen bij hem in het krijt staan, en dat zij daar nu voor mag opdraaien. Binnen een maand wil hij zijn geld. Hoe Veronica zo’n astronomische som ooit bij elkaar moet sprokkelen? Er zit maar één ding op: samen met de andere weduwes zélf een overval plannen.
Lees ook
Ons interview met Steve McQueen over zijn nieuwe film: “Je stapt niet uit de bioscoop zonder wat builen en kneuzingen.”
In een andere, mindere film – we kijken naar jou, Ocean’s 8 – zou zo’n plan wellicht op wieltjes lopen, en zouden Veronica en haar partners in crime champagne nippend ten strijde trekken. Niet zo bij Steve McQueen. Wie zijn vorige topfilms Hunger, Shame en 12 Years a Slave gezien heeft, weet al dat deze man niet bepaald een vrolijke frans is. Met Widows mag hij zich dan aan een lichter genre wagen, hij verliest de kille realiteit niet uit het oog. De weduwes moeten verdorie ploeteren om hun doel te bereiken. McQueen toont scènes die andere filmmakers irrelevant zouden vinden – er moeten babysits worden geregeld, en waar vind je met een beperkt budget een vinnig ontsnappingsbusje? – en verankert de personages in de echte wereld. Zo wordt Widows ook een dissectie van sociale ongelijkheid en racisme in de VS.
Misdaad en feminisme
Meer nog: zonder prekerig te worden smokkelt McQueen in deze strakke genrefilm een subversie van de genderpatronen binnen. De overval die Veronica en co plannen, is bijna een metafoor: het gaat niet om het geld, wel om de machtsverhoudingen. Vrouwen die in een hoekje worden gedreven, maar zichzelf laten gelden in een mannenwereld. Op een bepaald moment zijn de protagonisten in hun vermommingen niet meer van mannen te onderscheiden. Dit is een overval op het patriarchaat. Niet toevallig schreef Gillian Flynn, die in Gone Girl ook al een sappig misdaadverhaal combineerde met een feministische boodschap, mee aan het scenario.
Het (niet zo) geheime wapen van deze film heet Viola Davis: haar Veronica is een hoogst zeldzame combinatie van fysieke power, daadkracht én emoties. Het begin van een nieuw elan als intelligente actieheldin?
Widows, vanaf 28/11 in de bioscoop.