Luc Appermont over de bijzondere band met zijn petekind Niels: “Ik ben meer dan de suiker­nonkel”

“Niels en ik houden wekelijks contact”, steekt Luc van wal. “Hij is de zoon die ik zelf nooit gehad heb. Ik kwam vaak bij hem over de vloer toen hij nog een kind was. Ik neem het peterschap heel serieus. Als er iets met zijn ouders zou gebeurd zijn, zouden Bart en ik hem wellicht hebben opgevoed. Bart zegt altijd dat hij zelf nog een kind is, maar hij zou dat wel gedaan hebben. Ik heb wel spijt dat ik nooit aan de schoolpoort heb gestaan. In die periode werkte ik heel hard. Ik deed ’s middags vaak een dutje, maar Niels kwam mij altijd meteen wakker maken als hij arriveerde.”

Niels: Mijn broer Nathan en ik bleven vaak bij Luc en Bart logeren en we gingen ook ­samen op vakantie. Het was altijd plezant om bij hen te zijn. Hoewel Luc zelf geen kinderen heeft, wist hij wel hoe hij ons moest aanpakken. Hij kon best streng zijn. Luc vroeg me altijd om te helpen met klusjes zoals de dakgoten kuisen. Dat was leerzaam.

Luc: Ik was niet alleen suikernonkel om cadeaus te geven, maar probeerde hem ook op te voeden - onbewust, omdat ik zelf geen kinderen had om groot te brengen. Ik vond het belangrijk dat hij leerde dat je niets voor niets krijgt.