Wat schrijven de kranten? Van "Hello darkness (my old friend)" tot "We zitten in de patatten"

Volgens Jan Segers van Het Laatste Nieuws was Michel niet meer dan "een keizer zonder kleren", die zich te kijk heeft gezet voor het parlement. Maar hij heeft toch zijn verdiensten. Her en der is een steen gelegd, al was het minder dan verwacht en veel minder dan gehoopt. Er was ook heel wat lef nodig, om premier te worden van de Zweedse coalitie, zeker tegenover zijn eigen Franstalige kiezers. En uiteindelijk blijft de PS, ondanks alles schandalen, heer en meester in Wallonië. Gelukkig voor Michel is de kans groot, dat de verkiezingen toch pas in mei zullen plaatsvinden.

Het land redt zich wel, ook zonder regering. Zelfs mét volgens sommigen. Onze bedrijven hebben geleerd zichzelf te behelpen en ook werknemers, werklozen, gepensioneerden, zieken en kinderen zullen niet meteen iets merken. Vlaanderen wordt nog wél bestuurd en ook de administratie draait door. We hebben het al 541 dagen zonder regering gedaan. Maar de koning kan best niet te lang wachten. In een beschaafde democratie als de onze, is het niet meer dan logisch dat er ten laatste over 40 dagen verkiezingen zijn.

Het was dan ook de ene blunder na de andere, schrijft Bart Haeck in De Tijd. N-VA en Theo Francken die te laat beseften dat ze een VN-migratiepact aan het steunen waren, dat voor hen onverteerbaar was. Premier Michel die te laat doorhad, hoe belangrijk de kwestie was voor N-VA en daarna dacht dat hij niet eens naar de koning moest. En dan was er ook nog CD&V dat nog wat nieuwe accenten wilde leggen, zonder steun van het parlement.

Dat Michel tot slot steun ging zoeken bij de linkse oppositie, had niets meer te maken met hervormingen afwerken, maar puur met het houden van de macht. En zo heeft de eerste regering in dertig jaar zonder de PS niet eens haar eigen werven afgewerkt. Het zou wel eens kunnen dat er weer veel grenzen afgetast moeten worden, om België bestuurbaar te houden.

Volgens De Standaard was dit ontslag al negen dagen de enige logische uitkomst, maar het heeft wel gevolgen voor de inzet van de verkiezingen. Als Michel voort had kunnen regeren, had hij daar meer invloed op gehad. Jobs, koopkracht, pensioenen. Terwijl N-VA alles heeft geofferd op het altaar van Marrakech. Michel was daar onverzettelijk over, maar dat levert hem sociaal-economisch niets op. Integendeel, het mocht hem gisteren vele honderden miljoenen aan linksere maatregelen kosten.

Deze crisis heeft een nieuwe scheur in de Belgische politiek blootgelegd. De identitaire opwinding die overal in Europa brokken maakt, overspoelt nu ook de Wetstraat. Ze doet politici hun koelbloedigheid ver­liezen, maakt hen impulsief, emotioneel, onnodig kwetsend en doet hen zich de afgrond in improviseren. Michel heeft er zijn regering en zijn gratie aan verloren. Maar voor de N-VA victorie kraait en nog harder van leer trekt, kijkt ze zichzelf best diep in de ogen met de vraag of ze er haar ziel niet aan verliest.

De minderheidsregering was van meet af aan een doodgeboren kind, schrijft Timmie Van Diepen in Het Belang van Limburg. Michel heeft alleen de doodstrijd wat gerekt, nadat N-VA uit de regering was gestapt. Omdat Meryame Kitir uiteindelijk de motie van wantrouwen indiende, riskeert SP.A dat ze beschouwd zal worden als doodgraver van de regering.  

Wie naar de feiten kijkt, kan er nochtans niet omheen dat er maar één partij is die het land in een politieke impasse heeft gestort, en dat is de
N-VA. Zonder begroting voor volgend jaar. Zonder dat de krapte op de arbeidsmarkt kan worden aangepakt. En zonder dat ons land zal kunnen reageren op de gevolgen van de brexit. Want N-VA wilde liever verkiezingen rond migratie organiseren. Tot dan blijft de regering Michel II wellicht op post in lopende zaken. Veel verschilt dat niet van de comateuze toestand waarin ze de afgelopen anderhalve week verkeerde. Niemand heeft trek in verkiezingen, waardoor zich zes lange en vermoeiende maanden van keihard campagnevoeren aankondigen. De toon is gezet.

Het is pijnlijk duidelijk geworden, dat premier Michel en de overgebleven coalitiepartners nooit echt een plan hadden, schrijft Dirk Hendrick van Gazet Van Antwerpen. Gisteren viel de premier finaal door de mand toen bleek dat zijn ultieme poging niet grondig was doorgesproken met de oppositie en ook niet met de regeringspartners. Zelfs binnen de MR waren er naar verluidt verbaasde reacties.

Toch verdient hij beter dan deze knullige exit. Hij was vier jaar een onberispelijke intendant van zijn regering. Zijn ploeg zou niets gedaan krijgen en toch kreeg hij de Vlaamse kemphanen, vooral N-VA en CD&V, elke keer weer op één lijn. De emoties liet hij aan de Vlaamse partijen en hij was de technocratische bemiddelaar. Maar veel dank gaat hij van de Franstalige kiezers niet krijgen, volgens de peilingen. Il mérite mieux.

Bart Eeckhout van De Morgen zag gisteren de regering-Michel officieel vallen, maar in werkelijkheid is de coalitie volgens hem al twee maanden eerder onherroepelijk beginnen te vallen. Op verkiezingszondag 14 oktober meer bepaald, toen zowel N-VA als MR een – tegengestelde – waarschuwing van de kiezer kregen. N-VA besloot naar een nog radicaler rechts uit te zwermen, premier Michel besloot dat hij de man zou zijn die dat niet zou toestaan in zijn regering. Radicaal rechts is sindsdien de staart geworden die de N-VA-hond doet kwispelen. 

Hoe de kiezer – vervroegd of niet – gaat reageren op de zotternij valt niet te voorspellen. Wel kan je vermoeden dat de partij van uittredend premier Michel aan de stembus niet per se zal worden beloond. De MR waagde een flinke gok door als enige Franstalige partij in de Zweedse coalitie te stappen. Die gok is definitief mislukt. De appetijt om dit nog een keertje over te doen zal microscopisch klein zijn. Daarmee smelt de kans weg dat een volgende regering een soortgelijk rechts-liberaal beleid zal voeren. Het maakt van deze coalitie een wellicht eenmalig experiment dat flink onder de verwachtingen van de eigen achterban is gebleven.

Je kan Michel alvast niet verwijten dat hij niet alles geprobeerd heeft, stelt Liesbeth Van Impe van Het Nieuwsblad. Hij moet de eerste premier ooit zijn die, in een wanhoopspoging, aan de oppositie voorstelt om in de laatste vier maanden het beleid van de voorbije vier jaar helemaal om te gooien. Net zoals hij een week eerder vermoedelijk ook de eerste premier ooit was die N-VA uitvoerig bedankte, nadat die net zijn regering opgeblazen had.

Over de doden niets dan goeds, en dus kan je de komende dagen allerlei treurzangen verwachten over het vele werk dat deze regering nog had willen verzetten. Ook dat is een schimmenspel. De begroting was al een verkiezingsbegroting van een regering die nooit veel budgettaire moed aan de dag legde en dat een jaar voor de verkiezingen al helemaal had opgegeven. Een akkoord over de pensioenen was er ook zonder regeringscrisis nooit meer gekomen. Op het vlak van energie zou men ook zonder val van de regering zijn blijven fluiten in het donker. En of er nu vervroegde verkiezingen komen of niet, 2019 wordt sowieso opnieuw een verloren jaar in de politiek.

De burgers staan alweer stomverbaasd te kijken naar dit trieste schouwspel van een politieke wereld die ermee worstelt om de belangen van de bevolking boven politieke spelletjes te zetten. Wat een puinhoop. De Belgen verdienen beter."

Béatrice Delvaux van Le Soir noemt het ronduit een politieke ramp. Na drie weken van absurditeit legde de premier gisterenavond zijn lot en dat van zijn regering in handen van de koning. Weg koopkracht, weg klimaat en een begroting in voorlopige twaalfden: België bevindt zich in een onverantwoordelijke situatie.  

In een tijd waarin er een serieuze kloof is tussen burgers en elites (vooral politici), in een tijd dat uitersten veel Europese democratieën op hun grondvesten doen daveren, waren Belgische politieke partijen bezig met navelstaren, met hun imago en op korte termijn met verkiezingen. Wie kan deze mensen nog geloven? Politiek gaat over tactiek, maar het is in de eerste plaats een ethische kwestie. En dat is schromelijk vergeten.