Georges Leekens acclimatiseert aan nieuwe uitdaging in Iran: “Ontvangst was zoals Napels maal drie”

Momenteel werkt Leekens met zijn nieuwe ploeg een oefenkamp af op het eiland Kish, in het zuiden van Iran aan de Perzische Golf en niet veraf van Qatar. De thuisbasis van Tractor ligt in het uiterste Noorden, dicht bij de grens van Turkije, Armenië en Azerbeidzjan. “Het is daar nu ook zo’n min zes graden. Terwijl het in Kish een lekkere twintig graden warm is en we beter kunnen trainen.”

Het oefenkamp is ideaal om zijn nieuwe groep te leren kennen. Leekens: “Ik heb een trainer in de staf die nog in New York gezeten heeft, hij tolkt voor mij. We zijn nu een zestal dagen aan het trainen. Het is aanpassen, maar ik ging het avontuur nooit uit de weg. Daar heb ik nooit schrik van gehad. Voor ik tekende, wou ik wel met de voorzitter spreken. Hij gaf een heel ambitieuze indruk. Nu gaan we er iets van proberen te maken.”

Tractor Sazi staat bij de winterstop na vijftien speeldagen in de Iraanse Gulf Pro League vierde op vijf punten van een leiderstrio Sepahan, Padideh Khorasan en Persepolis. Op 6 februari speelt Leekens met Tractor zijn eerste thuiswedstrijd. Het voetbal lééft in Iran, de laatste wedstrijd van Tractor voor de winterstop woonden 60.000 mensen bij. Leekens is ook nog steeds onder de indruk van de ontvangst bij Tractor: “Dat was echt niet te doen. Ik maakte al wat mee bij Trabzonspor, Tunesië, in de Afrika Cup en op een WK, maar dit overtrof her nog. Van de luchthaven ging het met een escorte, de mensen reden met auto’s achter ons aan en wilden allemaal voorbij ons rijden. Napolitaanse toestanden maal drie – Dries Mertens zal er kunnen over meespreken. Maar de vriendelijkheid van de mensen en voetbalpassie zijn enorm. De club, dat is hun leven.”

Al weet Leekens onderhand wel dat die emoties zich ook tegen hem kunnen keren als de resultaten tegenvallen: “Dat is iets waar ik niet teveel aan denk. Iran is natuurlijk een uitdaging. En makkelijk in het voetbal bestaat niet.” Zo ondervond Leekens nog bij zijn vorige club Etoile Sportive du Sahel in Tunesië. Na amper anderhalve maand vertrok hij daar alweer. “De media en fans begrepen er niets van. Ik verloor er geen enkele match en we kwalificeerden voor de volgende ronde in het Arabische clubkampioenschap. Maar de club wilde vier à vijf goede spelers wegdoen. En ik heb mijn mening om een club te hervormen. Ik heb mijn weg en principes, en ging niet meer akkoord. We zijn er met een gentleman’s agreement uitgekomen.” Het ontslag kwam wel familiaal goed uit: “Zo was ik net op tijd terug thuis voor het huwelijk van mijn dochter.”

Hoe lang zijn Iraanse uitdaging zal duren, kan Leekens niet inschatten. Intussen past hij zich wel zo goed mogelijk aan aan het leven in Iran: “Ik voel me veilig hier. De mensen moeten de regels goed respecteren. Security heb ik niet. In het verkeer houden ze zich aan de limiet van snelheid, als je niet meer dan vijftig mag rijden. En ze claxonneren bijna niet – dat was in Egypte, Tunesië of Algerije wel anders. Een wijntje of bier drinken doe ik hier niet. Ik drink water, jus, koffie en thee. Het is fantastisch voor de gezondheid. Ik vind dat je de wetten van het land moet respecteren.”