Joris is niet van plan om zich aan dezelfde steen als Mike en Marjolein te stoten: “Annelies en ik gaan onze tijd nemen’’

Het geluk spatte van het scherm toen Annelies en Joris - door zijn kersverse bruid en haar vriendinnen al van voor het huwelijk herdoopt tot Hugo, naar haar favoriete cocktail - elkaar hun jawoord gaven. ‘Het was echt een zeer fijne dag’, trapt Joris, zaakvoerder van een IT-bedrijf, dan ook een open deur in. ‘Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht. Ik vreesde dat we geleefd zouden worden door anderen. Maar we waren ons allebei zeer bewust van wat ons overkwam, en we hebben er intens van genoten.’

Bwah, ’t viel wel mee, hoor. Misschien leek het zo omdat ik mijn lach niet kon inhouden, maar dat was niet van de zenuwen. Mijn geest was rustig, maar mijn lichaam ging daar niet mee akkoord. Ik was me gewoon aan het amuseren op dat moment.

Dat vroegen mijn familie en vrienden ook. Mijn antwoord was: alsof ze een film in versneld tempo afspeelden.

De maanden voor de bruiloft heb ik aan de hand van verschillende gesprekken in kaart moeten brengen wat voor iemand ik zocht. Zodra ik Annelies zag, werden die vragen in sneltempo beantwoord. In gedachten had ik ook al heel wat verwachtingen over onze huwelijksdag, en ineens was ’t moment daar...

Zeker. Ik was heel blij toen ik haar zag, want Annelies mag gezien ­worden, hé. Maar dat maakte me ook wat onzeker.

Ik weet dat ik niet de mooiste man ben, en dan koppelen ze me aan zo’n knappe vrouw... Ik dacht meteen: wat zou zij nu van mij denken? Hopelijk vindt ze me niet te min. Da’s gezonde twijfel, hé. Gelukkig kwam de bevestiging van Annelies snel.

(Lees verder onder de video)

Klopt. De wisselwerking waar ik op hoopte, was er vrij vlug. Maar we hebben wel meteen afgesproken om de dingen op ons eigen tempo aan te pakken, al hanteer ik van nature wel een hoog tempo als ik de klik voel.

Die situatie kan je niet met de onze vergelijken, maar uiteraard speelt die historie in mijn achterhoofd. Maar ’t heeft me niet echt beïnvloed. Ik dacht: laten we onze tijd nemen. Ik wou vooral niet te snel gaan.

Goh, nee. Ik vond die kus vrij onschuldig. Al had ik het ook begrepen als zij ervan geschrokken zou zijn. Later in de aflevering kan je wel zien dat ze zich op haar gemak voelt bij mij. Zo’n kus op de mond... Ik vind dat logisch. Wij zijn getrouwd, hé.

Ik heb het afgelopen jaar keihard gewerkt in mijn eigen bedrijf. Daarnaast gaf ik les en ging ik bij klanten langs. Tussendoor had ik weleens een date, maar er zat geen toekomst in. In het verleden heb ik twee relaties gehad. Die duurden allebei vier jaar. Nu dacht ik: misschien moet ik het eens aan de wetenschap overlaten. Aan de experts van ‘Blind Getrouwd’ dus.

Tijdens die eerste relatie verloor ik mijn zus. Dat had een serieuze impact op mijn leven, want ik had tijd nodig om haar dood te verwerken. Ik ben er sterker uitgekomen, maar besefte wel dat mijn toenmalige vriendin niet de vrouw was met wie ik de rest van m’n leven wou delen. 

Ja, en ook daarin heb ik mij vier jaar gegeven. We hebben ook hard aan onze problemen gewerkt, maar uiteindelijk zijn we er niet uit geraakt. Dan moet je het lef hebben om een moeilijke beslissing te nemen, want je kan niet eeuwig blijven proberen.

Inderdaad. Ik ben ook naar een psycholoog geweest om te begrijpen waar het fout was gelopen en welk puzzelstukje ik miste. Daarna ben ik bij ‘Blind Getrouwd’ uitgekomen. Ik dacht: waarom niet? Voor ik het wist, was ik ingeschreven en geselecteerd.

Ik was niet op zoek naar iemand die bepaalde vaardigheden heeft, zoals bijvoorbeeld sportief zijn. Wat mij het meest aansprak, was dat de experten op zoek gaan naar eigenschappen die op lange termijn een goeie match opleveren. Ik heb m’n lot volledig in hun handen gelegd. Al konden zij onmogelijk voorspellen of ik verliefd zou worden.

Ze reageerden bijna allemaal hetzelfde: ‘Daar kijk ik nu eens niet van op, dat gij dat doet.’ (lacht) Ze kennen me goed en weten dat ik al eens graag buiten de lijntjes kleur. Als iemand mij zegt dat iets onmogelijk is, zal ik er alles aan doen om het tegendeel te bewijzen. Er is dus niemand geschrokken van mijn deelname.

Die hadden ook zoiets van: ‘Tja, da’s hoe het leven tegenwoordig in elkaar steekt, zeker?’ (lacht) ’t Zijn warme mensen met een open geest die mij steunen. ’t Heeft niet lang geduurd voor ze in de winkel stonden om kleren te kopen voor de bruiloft.

Dat heb ik aan Annelies overgelaten, want ik ken niks van muziek. ’t Enige lastige was dat ik niet wist welk genre het zou worden. Ze hadden mij alleen doorgegeven dat het géén tegelplakker zou zijn. Toen heb ik snel een danscursus gevolgd bij een vriendin om toch een beetje in de maat te kunnen dansen. ’t Zag er oké uit, toch? (lacht)

Zodra wij werden aangekondigd als meneer en mevrouw Brauns, werd de hele zaal gek. Ik stond al snel met haar vrienden te babbelen en dacht: yeah, ’t is hier plezant, ik wil nog niet naar huis! (schatert) Wij ­vormden meteen one big happy family. De start was dus ­veel­belovend.