Spelletjes met handboeien, een wereldrecord piemelgrappen en draken die u buikpijn bezorgen

DE ALLEREERSTE: BEASTS OF NO NATION

Voor diegenen onder u die nog via een metershoge dakantenne naar de beeldbuis kijken (Dag grootje!): een Netflix Original Movie is een film die voor en door Netflix werd ontwikkeld. Ze komen doorgaans niet uit in de bioscoopzalen, maar kunnen door de 137 miljoen abonnees ongelimiteerd worden gestreamd naar hun eigen flatscreen, laptop, smartphone of tablet (jammer voor grootje: de dakantenne zal geen Netflix oppikken). Slechts héél uitzonderlijk gebeurt het dat een Netflix Original Movie ook in een beperkt aantal cinemazalen uitkomt: Roma is momenteel nog steeds te zien in enkele Vlaamse bioscopen.

In 2015 was het de bedoeling dat ook Beasts of No Nation, de allereerste Netflix Original Movie, simultaan in de bioscopen en online zou worden uitgebracht, maar de streamingdienst stootte onmiddellijk op een boycot van de vier grootste Amerikaanse bioscoopketens: het begin van een erg gespannen verhouding. Beasts of No Nation, het verhaal van een kleine jongen die in een niet nader genoemd Afrikaans land als kindsoldaat wordt ingezet, mocht overigens een verrassing van formaat worden genoemd: de eerste Netflix Original Movie was immers geen publieksvriendelijke crowdpleaser, maar een snoeihard, knap gefotografeerd drama dat er dieper inhakt dan het gros van de bioscoopfilms.

DE BOEIENDSTE: GERALD'S GAME

Opgelet: erotische spelletjes met handboeien kunnen ernstige gevolgen hebben! Kijk maar naar Jessie (de geweldige Carla Gugino), een dame die, slechts gehuld in een sexy onderkleed, languit in de sponde ligt, de twee handen vastgeklonken aan de bedspijlen. De ellende is dat Jessie zichzelf niet kan bevrijden: het sleuteltje van de handboeien ligt buiten haar bereik op de wastafel, de bedspijlen zijn van onbreekbaar eikenhout, en haar op verkrachtingsfantasieën beluste echtgenoot Gerald (de altijd voortreffelijke Bruce Greenwood), tja, die is zonet getroffen door een hartaanval en ligt morsdood op de vloer. Hoe zal Jessie zich uit haar netelige situatie weten te redden? Zal ze zich genoodzaakt zien om tot een zelfamputatie over te gaan, zoals die onfortuinlijke avonturier uit 127 Hours? En zal het regisseur Mike Flanagan (van de horrorfilms Oculus en Ouija: Origin of Evil) lukken om deze boeiende beginsituatie uit te werken tot een volwaardige langspeler? U ziet het allemaal in deze aardige verfilming van de roman De spelbreker van Stephen King.

DE BRILJANTSTE 38 MINUTEN: THE BALLAD OF BUSTER SCRUGGS

Sinds Netflix in 2015 begon met het ontwikkelen van eigen langspeelfilms, woedt binnen de filmindustrie een debat over de vraag of die films eigenlijk wel dezelfde erkenning verdienen als klassieke bioscoopfilms. Mogen Netflix Original Movies met andere woorden wel aanspraak maken op Academy Awards, Gouden Palmen of Gouden Beren? Steven Spielberg vindt van niet: hij heeft nog niet zo lang geleden verklaard dat Netflix Original Movies eerder thuishoren bij de Emmy Awards dan bij de Oscars, want “eigenlijk gaat het om televisiefilms”. Spielberg voert evenwel een verloren strijd, want de streamingdienst lijkt definitief de weg te hebben gevonden naar de meest prestigieuze filmprijzen. Zo ging Roma niet alleen aan de haal met tien Oscarnominaties, maar ook met twee Golden Globes én met de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië.

Ook The Ballad of Buster Scruggs, de uit zes kortfilms samengestelde Netflix-western van de gebroeders Coen, ontving drie Oscarnominaties: beste geadapteerde scenario, beste kostuums en beste song. The Ballad of Buster Scruggs behoort níét tot hun beste werk, maar de zes segmenten vormen samen wel een prachtige staalkaart van de diverse toverkunsten van de broers. In de meeste segmenten verliezen ze zich in de uitzinnige ongein die we ook kennen van Hail, Caesar! Maar in het merkwaardige Meal Ticket zien we net zoals in Inside Llewyn Davis en A Serious Man de grenzen tussen donkere humor en ontroerende poëzie vervagen en in het 38 minuten durende The Gal Who Got Rattled bereiken ze zelfs de magnifieke briljantie van No Country for Old Men.

DE MEEST SINISTERE: APOSTLE

Zin in een brok smakelijke horror? Kijk – liefst na het luiden van de nachtklok – naar deze gruwelfilm over een ex-priester die anno 1905 naar een eiland voor de Engelse kust trekt teneinde zijn zus te redden uit de klauwen van een religieuze sekte. De pitch roept herinneringen op aan The Wicker Man, maar regisseur Gareth Evans (van de actiefilm The Raid) houdt zich ver van de overdreven toon van de Britse cultclassic uit 1973 en kiest voluit de beklemmende kaart van de bloedserieuze horror. Die scène waarin een jongen op de 'heidenbank' wordt vastgeketend zal u achteraf niet gemakkelijk uit uw hoofd krijgen.

HET LEUKSTE DOORSLAGJE: WHEELMAN

Laat de koplampen aanfloepen en druk het gaspedaal in: in het misdaaddrama Wheelman zoeven we mee met de chauffeur van een vluchtauto die onderweg naar de afgesproken locatie begint te beseffen dat hij er door zijn opdrachtgever werd ingeluisd.

Mocht u tijdens de rit last krijgen van een heftig déjà-vugevoel: Wheelman heeft inderdaad heel veel weg van Locke, die knappe single location film uit 2013 waarin Tom Hardy in zijn BMW X5 de hele tijd aan de telefoon hangt. En daarmee raken we één van de pijnlijkste euvels van het aanbod van Netflix aan: minstens één op de twee Netflix Original Movies is allesbehalve origineel. Misschien ligt het aan de waanzinnige productiesnelheid die Netflix erop nahoudt: in 2018 verschenen er tachtig Netflix Originals en de komende jaren, zo heeft Netflix onlangs bekendgemaakt, moet dat tempo nóg omhoog. 

Ter vergelijking: zelfs grote filmstudio's als Disney of Sony brengen niet meer dan twee of drie nieuwe films per maand uit. Die ongelooflijke output lijkt evenwel ten koste te gaan van de kwaliteit, in die mate zelfs dat de intussen 200 titels tellende Netflix Original Movie-bibliotheek soms op een vergaarbak van bagger lijkt, weliswaar aangevuld met enkele verrassende meevallers én een handvol topfilms à la Beasts of No Nation of Roma. Wheelman is, ondanks het gebrek aan originaliteit, één van die meevallers: een knap gefotografeerde, lekker strakke en geweldig entertainende film waarin u kunt kennismaken met één van de coolste acteurs van het westelijk halfrond: Frank Grillo.

DE MEEST KINKY: CAM

Welkom in de wereld van de cambabes! In deze thriller volgen we de knappe Lola, die dagelijks een pornoshowtje opvoert voor haar webcam en er in haar blinde ambitie alles aan doet om de top 50 te bereiken van de meest aangeklikte grieten. Cam, waarvan het scenario werd neergepend door ex-camgirl Isa Mazzei, begint als een boeiende exploratie van het merkwaardige universum van de webcamseks, maar wanneer Lola ontdekt dat haar account werd overgenomen door een exacte dubbelgangster krijgt het verhaal een surreële dimensie (check hoe Lola haar evenbeeld via de chatbox de opdracht geeft om zichzelf harder en harder te spanken). Het idee van Cam is uiteindelijk beter dan de uitvoering, maar regisseur Daniel Goldhaber verdient lof voor de manier waarop hij de meldingsgeluiden van de ingelogde klanten laat aanzwellen tot een onheilspellende soundscape.

DE PRAATLUSTIGSTE: THE MEYEROWITZ STORIES (NEW AND SELECTED)

Deze mooie praatfilm van Noah Baumbach (The Squid and the Whale, Greenberg, Frances Ha) was oorspronkelijk bedoeld voor het grote scherm, maar ergens tijdens de postproductie sloten zijn producenten een deal met Netflix, waardoor de film plotseling een Netflix Original werd. De regisseur was naar verluidt niet helemaal gelukkig met die deal, maar het grote voordeel is dat zijn film dankzij Netflix niet werd veroordeeld tot een kortstondig bestaan in de arthousebioscopen maar door een breed publiek kan worden gestreamd. The Meyerowitz Stories (New and Selected), het portret van twee broers (Ben Stiller en Adam Sandler) die worstelen met de hoge verwachtingen van hun artistieke vader (Dustin Hoffman), is vintage Baumbach: de dialogen zijn om van te snoepen, maar de ondertoon is bitter als de hel. En voor het eerst sinds Punch-Drunk Love (2002) laat Sandler zien dat er, als hij écht wil, een grandioze acteur in hem schuilt.

DE SLECHTSTE: A CHRISTMAS PRINCE

Lamlendige films op Netflix? Keuze zat! De pijnlijke waarheid is immers dat er momenteel meer slechte Netflix Original Movies te vinden zijn dan goeie; kijk maar eens (of kijk liever níét) naar The Ridiculous 6, The Do-Over of True Memoirs of an International Assassin. De draak die ons evenwel het hoogst de gordijnen heeft ingejaagd, is A Christmas Prince, een werkelijk onuitstaanbare romcom over een knappe journaliste die rond kerst door haar hoofdredacteur naar Aldovië wordt gestuurd voor een reportage over de kroonprins. De waanzinnig slechte dialogen, de kreupele grappen, de afgrijselijke romcomclichés, de reteslechte vertolkingen, de manier waarop de camera in werkelijk élke scène een kerstboom in beeld neemt: om buikpijn van te krijgen. Een Rennie, snel!

DE LULLIGSTE: THE PACKAGE

Bericht aan de gesofisticeerde humorfans onder u: gelieve ver weg te blijven van deze infantiele komedie waarin het wereldrecord piemelgrappen wordt gebroken. Zelf lagen wij tijdens het bekijken van het heerlijk platvloerse The Package geregeld plat van het lachen. Tijdens een kampeertrip snijdt een tiener per ongeluk zijn eigen leuter eraf, waarna zijn vrienden er alles aan doen om het bloederige lid in een race tegen de klok naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen. In één van de geinigste scènes dient het tussen de varens liggende slachtoffer de pincode van zijn telefoon op te geven: “6969. Wat in deze omstandigheden nogal ironisch klinkt.” En dan hebben we het nog niet gehad over de slangengifscène ('I'll suck it'). De op puberale humor kickende rekel in ons zag paars van 't lachen.

DE MEEST ONDODE: LES AFFAMÉS

De beste zombiefilm van het moment vindt u op Netflix. De plot van de Canadese prent Les Affamés is klassiek zombiemateriaal: enkele overlevenden van een zombieapocalyps zijn op het platteland rond Quebec op de vlucht voor de ondoden. Los van het feit dat de angstige hoofdpersonages met een sappig Québécois accent spreken, zitten er in Les Affamés nog enkele andere goeie vondsten die de film ver boven het zombiegenre doen uitstijgen. Zoals de door de zombies opgetrokken monumenten (de toren van stoelen!) die her en der in het verlaten landschap staan. Niet alle fans zullen het trage tempo en de drukkende stiltes kunnen waarderen, maar wij waren erdoor gebeten.

DE JACHTIGSTE: CALIBRE

Hallali! Twee vrienden trekken naar de Schotse Hooglanden voor een jachtpartijtje, maar het avontuur loopt uit de hand wanneer één van hen iets anders raakt dan het gebruikelijke hert. En hoewel ze hun gruwelijke daad zo goed mogelijk verborgen trachten te houden, lijken de vaste klanten van de lokale pub, de Stag's Head, precies te weten wat ze op hun kerfstok hebben. Of zijn de twee vrienden het slachtoffer van hun eigen paranoia? Als deze ijzersterke, op een geweldige sfeerschepping drijvende thriller één ding bewijst, dan wel dat de Schotten in de Highlands even dreigend kunnen overkomen als de ongure rednecks uit Deliverance en Calvaire.

DE MEEST OVERHYPETE: BIRD BOX

Zelfs wie Netflix van haar noch pluim kent – opnieuw hallo, grootje! – zal de voorbije weken wel iets hebben opgevangen over Bird Box, die apocalyptische horrorfilm met de geblinddoekte Sandra Bullock. Wij kunnen alleen maar zeggen dat de omvang van de hype in schril contrast staat met de erbarmelijke kwaliteit van de film. Dat totale gebrek aan spanning of mysterie! Die ongewild grappige dialogen! Die vreselijke muziek! Die hilarisch slechte vertolking van John Malkovich! Die ongeïnspireerde geluidseffecten! Nu ja: als de kijkcijfers van Bird Box één ding bewijzen, dan wel dat je met behulp van de juiste marketingstrategie zelfs van de ellendigste bagger een gigantische hit kunt maken.

DE MEEST MISKENDE: HOLD THE DARK

De Netflix Original van supertalent Jeremy Saulnier (Blue Ruin, Green Room) werd door de meeste critici gebrandmerkt als te ontoegankelijk, te traag en te saai. Een groot onrecht: deze beklemmende thriller, over een schrijver (Jeffrey Wright) die in de hallucinante sneeuwlandschappen van Alaska op vraag van een moeder op zoek gaat naar de wolf die haar kind heeft gedood, bewijst dat Saulnier verder timmert aan een uniek oeuvre.

Toegegeven: alleen wie héél goed oplet – of wie de gelijknamige, iets explicietere roman van William Giraldi heeft gelezen – zal de schokkende waarheid (wat ís dat toch met dat geflipte koppel?) kunnen achterhalen. Hoed u voor de duisternis buiten aan het raam.

DE MEEST VRUCHTBARE: PRIVATE LIFE

Deze absolute Netflix-topper opent met het beeld van een dame die in een sexy pose in haar slipje op de bedsprei ligt. Het begin van een geil stoeipartijtje? Fout gedacht: de vrouw wacht in het kader van een eicelpunctie op een spuitje in haar bil. Het tragikomische Private Life schetst het portret van een koppel (schitterend vertolkt door Kathryn Hahn en Paul Giamatti) dat vastzit in de medische mallemolen van ivf, wachtkamers in vruchtbaarheidsklinieken, brochures, donorcellen en testiculaire sperma-extractie. (Een dokter: 'Je hebt sperma. We moeten het er alleen uit zien te krijgen!') Hoe het stel omgaat met de zoveelste ontgoocheling, met de groeiende wanhoop, met het onbegrip van de vrienden ('Jullie zijn net verslaafde gokkers!') en met een dreigende relatiecrisis, levert een film op die niet alleen recht naar het hart klauwt, maar ook geregeld op de lachspieren werkt (check de mimiek van Giamatti wanneer hij in het ziekenhuis naar porno zit te kijken). En wedden dat het magnifieke eindshot u de tranen in de ogen zal doen springen?

DE MEEST GEFLIPTE: OKJA

Toen Okja in 2017 in wereldpremière ging op het festival van Cannes, barstte de persmeute bij het verschijnen van het Netflix-logo uit in luid boegeroep. In plaats van gewoon blij te zijn met het wonderlijke curiosum dat ze daar in die zaal kregen voorgeschoteld! In Okja doet Joon-ho Bong, de onnavolgbare Zuid-Koreaanse regisseur van de treinthriller Snowpiercer, het relaas van de vriendschap tussen een boerenmeisje en een supervarken. Klinkt merkwaardig, en dat is het ook. Wat begint als een grappige fabel over een ongewone vriendschapsband, eindigt als een van de pot gerukt pleidooi tégen de almacht van de multinationals, tégen de gruwel in de slachthuizen en tégen het verorberen van varkenskoteletten.

O ja: na het 'Okja'-incident besliste de directeur van het filmfestival van Cannes, Thierry Frémaux, om voortaan alle Netflix-films uit de competitie te bannen. “Cinema en internet gaan niet samen”, aldus Frémaux. O neen? De man heeft duidelijk nog nooit A Christmas Prince gezien!

DE FELST AAN DE ZIEL KNAGENDE: 1922

In deze in het jaar des duivels spelende Stephen King-verfilming maken we kennis met een boer (glansrol van Thomas Jane) die samen met zijn zoon een plan bedenkt om zijn echtgenote (Molly Parker) te vermoorden. Zij heeft anno 1922 genoeg van de hitte en de stofwolken op het platteland en wil in de stad een jurkenwinkel openen. Hoe vader en zoon na het gruwelijke voorval met de koe (hoor dat geloei en sidder) op de veranda van hun boerderij samen zitten te genieten van een kruik koele limonade: creepy! Maar de moord is nog maar het begin van een spookachtige thriller waarin we de maïsboer geestelijk langzaam maar zeker zien afglijden naar de hellepoel van de eeuwige verdoemenis.

Je kunt 1922 bekijken als een epische horrorfilm, maar daarnaast kan men zich niet van de indruk ontdoen dat deze film ook iets wezenlijks zegt over de donkere natuur van de mens en over de gewelddadige ziel van de Verenigde Staten. Waarschuwing: die knagende ratten zullen u de koudste rillingen ooit bezorgen.

DE RAUWSTE: DIVINES

Un film original Netflix! In 2016, toen Netflix-films nog welkom waren in Cannes, won dit Franse toppertje de Caméra d'Or, dezelfde prijs die vorig jaar naar Girl ging. U zoekt maar beter geen ruzie met Dounia (prachtige rol van Oulaya Amamra), een felgebekte griet uit de banlieue die droomt van nieuwe Reeboks en een iPhone 6 Plus en die de hele tijd vriendelijkheden uitroept als 'Pute!' en 'Cette merde!' en 'T'as du clitoris!' (wat zoveel wilt zeggen als: 'Je hebt lef!') Dit is het soort rauwe grootstadscinema waarin je de metropool op het ritme van de hiphop voelt knetteren en waarin de hoofdpersonages wanhopig proberen om de cyclus van geweld en armoede te doorbreken: 'Ons leven is hier geen hol waard. Ze laten ons creperen!' Eén van de beste films van het quartier, bro.

DE FIJNSTE GUILTY PLEASURE: SET IT UP.

Aangezien het op Netflix wemelt van de reddeloze romcoms, kunnen we Set It Up beschouwen als een wereldwonder: ziehier een romantische komedie die níét verzuipt in de meligheid maar die bij momenten écht sprankelt. Samen met de hoofdpersonages Harper en Charlie (Zoey Deutch en Glen Powell) duiken we in de wereld van de personal assistants: van stress wegkwijnende loonslaven die op straffe van de totale vernedering tegemoet moeten komen aan de idiootste grillen van hun steenrijke bazen ('Bestel eens dat ding dat ik zo graag eet uit die tent met die homokelner').

Het verhaal heeft vaart, regisseuse Claire Scanlon houdt de toon licht, er valt af en toe te gieren van het lachen en het mooiste is nog dat je gaandeweg echt begint te duimen voor de twee onvermijdelijk naar elkaar toegroeiende tortelduifjes.

DE ALLERBESTE: ROMA

Sorry, Meneer Spielberg, maar de Oscaruitreiking mag nú al een historische triomf voor Netflix worden genoemd. In 2018 kreeg het drama Mudbound weliswaar vier nominaties in kleinere categorieën en won de Netflix-documentaire 'Icarus' de Academy Award voor beste documentaire, maar deze keer maakt een Netflix-film voor de eerste keer in de geschiedenis kans op de écht belangrijke Oscars. En mocht Roma straks daadwerkelijk tot beste film worden uitgeroepen, dan zal Netflix die overwinning niet hebben gestolen. Alfonso Cuaróns monumentale eerbetoon aan de dienstmeid die hem in de jaren 70 in Mexico City hielp grootbrengen is etherisch mooi, majestueus opgebouwd en diep ontroerend. Maar ga deze instantklassieker nu niet meteen streamen, want als er nu één film is die alleen maar thuishoort in de cinema, dan wel deze Netflix-film. Wij hebben de vergelijkende test gedaan, en kunnen alleen maar besluiten dat de machtige camerabewegingen op de flatscreen ongelooflijk veel van hun hypnotiserende kracht verliezen en dat Roma nergens beter tot z'n recht komt dan op een héél groot wit doek in een donkere megazaal. Eindconclusie? Lang leve de cinema!

©Humo