GEZIEN? ‘Cold Case’: “Bepleiten in plaats van betreuren”

Het parket die de omstreden uitzending van ‘Cold Case’ wilde verhinderen, was de beste postume erkenning die het Sally Van Hecke kon geven. Na meer dan 20 jaar stagnerend onderzoek werd de verkleumde zaak terug brandend actueel. De emotionele betrokkenheid bij de eerste aflevering was dan ook navenant.

Hoewel één journalist de eer voor dit heropende onderzoek mag opstrijken, is het vooral Lydia, de moeder van Sally, die de maat sloeg. Haartje per haartje reconstrueerde ze het leven van haar jongste dochter. Van een laatbloeier op het vlak van stappen naar een vroegbloeier op het vlak van op stap gaan. Hoe Sally als tiener al in de ban van drugs raakte, in jeugdinstellingen belandde en op haar zeventiende beviel én herviel. Om dan ruwweg geklasseerd te worden als ‘vermoord heroïnehoertje’. “Er zijn momenten dat ik gedacht heb: als het dan toch gaat gebeuren, laat het dan nu gebeuren”, biechtte Lydia op, die de tekst van Sally’s bidprentje naar verluidt al twee jaar in de schuif had liggen. “Het was gemakkelijker geweest als ze een overdosis had genomen, in plaats van iemand die zei: ‘Ik knip het licht uit voor u’.”

Dat deze vrouw zich al meer dan 20 jaar moet blindstaren op een cartooneske robotfoto is wraakroepend. Het leven gaat voort en er moet vooral gedatet en gelachen worden op tv, maar ik ben blij dat het medium ook voor gerechtigheid kan worden ingezet. Solidaire televisie, sereen en helder gebracht, met de juiste boodschap: bepleiten in plaats van betreuren.

★★★★☆