COLUMN. “Jan Van Looveren en Annemie Struyf zijn geen charismatische schermgezichten”

Eerst, ladies first, Annemie Struyf (57). Een onverwoestbaar ­mediafenomeen dat zowel acute afstotingsverschijnselen als ­bewondering opwekt. Zelf heb ik al jaren een chronische haat-­liefdeverhouding met de excentrieke pasionaria en voelde meer dan eens de onweerstaanbare drang om ‘hou nu toch eens even je klep, mens’ naar het scherm te roepen telkens ze haar door merg en been snijdende geratel aanhief. Maar, alles went en intussen heeft la Struyf zo’n indrukwekkend oeuvre verzameld, dat ze ­minstens evenveel respect als ergernis verdient.

De ex-weekbladjournaliste debuteerde met Lieve Blancquaert als meisje van veertig in ‘De Laatste show’ en groeide snel uit van vluchtig curiosum tot een vaste waarde die - ‘Ik kan niet anders dan diep gaan’ - altijd haar geëngageerde zelf bleef. In het uitstekende ‘In Godsnaam’ verkende ze het religieuze labyrint van kloosters, abdijen, goeroes, synagogen, nonnen, zusters en ashrams. ‘De Moeder Van Mijn Dochter’ was een beklijvende zoektocht naar de roots van adoptiedochter Hope en voor ‘Via Annemie’ stond ze onder meer met monnik Giel op een berg, ging in Lourdes op bedevaart en klaagde de genitale verminking bij Keniaanse meisjes aan.

Spraakmakend vakwerk van een eigengereide tv-maakster die zich door niets of niemand uit haar lood laat staan. Sinds een tijdje focust Struyf zich op Vlaamse dromers die aan een buitenlandse toekomst bouwen en doorkruist ze voor ‘Eviva España’ het Spaanse binnenland. Op zoek naar landgenoten die zich in hun zuiders avontuur dreigen te verslikken en zo de vrolijke zon-, zee-, en strandclichés van costa’s en riante tweede verblijven drastisch bijstellen. Ik las de tristesse in de ogen van Christine die, pijnlijk ­gescheiden, in een ontvolkt dorpje tussen bejaarden een herberg zonder klanten uitbaat. Toekomstig B&B-uitbaatster Sabah zocht naar zon en vrijheid, maar vond ook eenzaamheid en financiële onzekerheid. Walter en Mia kozen voor een zelfverbouwde grottenwoning waar ze, ver van de buitenwereld, tevreden zijn met de vruchten des veld en elkaar. In the middle of nowhere kochten Raf en Birgit een stuk berg en wonen voorlopig(?) met hun katten afwisselend in een mobilhome en een loods. Bovendien hadden ze een Amerikaan leren kennen met een bron waarvan het water alle ziekten , inclusief kanker, zou genezen. ‘Opletten voor die charlatan’, dacht ik meteen terwijl ik vaststelde dat ik met zoveel genoegen naar de mooie portretten in ‘Eviva España’ zat te kijken en ik Annemie Struyf weer een (klein) beetje liever zag.

Jan Van Looveren was lang ‘Ik ben de Joeri en wens aangesproken te worden als de Joeri’. De met bomber jack, zonnebril en bottines versierde schreeuwlelijk/cultfiguur uit ‘Tragger Hippy’. Ik koesterde een warme sympathie voor de bonkige ex-bakker die zich, hoewel niet gezegend met een overdosis star quality en looks, tot acteur/presentator had omgeschoold. Met wisselend succes, want totaal ongeloofwaardig als de kolerieke chef Mauro in ‘Goesting’, geestig als de opzichtig gepruikte Eddy in ‘De Zonen van Van As’ en oerdegelijk als de zuinige vaderfiguur die op de kleintjes let in ‘Voor Hetzelfde Geld’. Toen was alles koek en ei tussen ons. Tot hij met ‘Ja Jan’ kwam aandraven. Een flutprogramma waar hij veel beter ‘nee’ tegen had gezegd. De stoere bink bleek immers een watje, dat al bang was van zijn eigen schaduw. Als een ‘Tom Waes uit de solden’ kotste hij de boel onder in Peru, durfde hij als pornoacteur amper naar een halfnaakte vrouw kijken en liet hij jammerend een piepkleine tattoo zetten.

Maar goed. Gedane zaken nemen geen keer en dus ging ik ­onbevangen ‘Op Weg Met Jan’. Een avontuurlijke roadtrip waarin hij een week lang in verre buitenlanden met een bekende vrouwelijke passagier over bij voorkeur hobbelige en gevaarlijke bergpaden dokkert. Gelukkig hield Jan af en toe halt om flarden natuurpracht te bewonderen, van lokale specialiteiten te proeven en vol begrip en medeleven te luisteren naar de ontboezemingen van zijn reisgezellinnen. Samen goed voor een bij momenten onderhoudend maar te voorspelbaar brokje human interest, dat me door de veel te lange autorit langzaam in slaap dreigde te wiegen. ‘Op Weg Met Jan’ schippert onduidelijk tussen reisverslag en interview, laat te veel open kansen liggen en overtuigt, net als de reisleider zelf, niet helemaal. Goed voor een ‘Dat Kan Beter, Jan’-voldoende en de wetenschap dat BV-reizigers Tina Maerevoet, Lien Van de Kelder, Evi Van Acker Karolien Debecker en Dagny Ros zich wél prima hebben geamuseerd.