Direct naar artikelinhoud
interview

Gregory Frateur is homo en heeft twee kinderen met een vriendin: “Ik zag mezelf als papa”

Gregory Frateur.Beeld Stefaan Temmerman

Schrijver Marcel Proust beantwoordde ze ooit in een vriendenboekje, nu geeft De Morgen er een eigenzinnige draai aan. Vijfentwintig directe vragen, evenveel openhartige antwoorden. Vandaag: Dez Mona-zanger Gregory Frateur (39). Wie is hij in het diepst van zijn gedachten?

en

1. Hoe oud voelt u zich?

“Ik heb eigenlijk nooit iets met leeftijd gehad. Ik voel mij gewoon heel hard in het nu. Tijd heeft weinig invloed op mij. Ik hoop alleen dat ik mentaal nooit oud word. Dat ik niet hoef mee te maken dat ik geen zin meer heb in het leven, of dat mijn interesses wegvallen. Ik hoop dat ik mij nog heel lang jong mag voelen.”

2. Wat vindt u een belangrijke eigenschap van uzelf?

“Dat ik mijn emoties kan en durf te tonen. Ik zal ze nooit meer verbergen of ermee in gevecht gaan. Ik ben blij dat ik mijn tranen, mijn ­kwaadheid, mijn geluk kan uiten. Ik zie zo veel mensen die daarmee worstelen. En ik herken dat zeer goed omdat ik er zelf ook zo lang onder ­geleden heb. Als kind was ik enorm angstig. Naarmate ik ­opgroeide, kwam daar nog het gevoel bij dat ik niet normaal was. Ik ben homoseksueel maar wist toen niet wat dat betekende. Ik kon me niet ­verhouden ten opzichte van anderen. Er gebeurde van alles in mijn lichaam wat ik rondom mij niet herkende. Ik was bang voor wat ik voelde, maar ook bang voor de buitenwereld. Als er op televisie al over homo’s gesproken werd, werd er een ­karikatuur van gemaakt. Een homo werd in die tijd niet beschouwd als een mens. Zelfs vandaag ligt homoseksualiteit nog altijd moeilijk, laten we ­eerlijk zijn.

“Toen ik vanuit een heel beschermde omgeving moest overstappen naar de middelbare school, klapte ik volledig dicht. Er werd anders tegen je gepraat, je werd anders behandeld, dat voelde allemaal zo kil. Ik kon daar totaal niet mee om. Mijn ouders wisten geen blijf meer met mijn angsten. Ik was gewoon onhandelbaar geworden. Mij louter naar school krijgen was al een fysieke struggle. Eenmaal daar liep ik weg uit de klas. Ik verstopte me in het secretariaat, waar het altijd warm was. (lacht)

• 39 jaar  
• was kapper en daarna achtergrond­zanger bij Daan 
• is frontman van de altpop-band Dez Mona
 • eerste album Pursued Sinners (2005) 
• speelde een bijrol in de Eén-serie Tabula rasa 
• heeft twee kinderen
• Dez Mona speelt op 1 maart in De Melkweg Upstairs, Amsterdam  

“Kinderpsychologen, kinesisten, huisdokters, ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Ik hoor nog altijd een kinderpsychologe in de traphal bij ons thuis tegen mijn moeder zeggen: ‘Met uw zoon is niets aan te vangen. Hij moet naar een instelling.’ Waarop mijn moeder haar buiten­smeet. Op een bepaald moment zijn we bij een homeopathische therapeute in Mechelen terechtgekomen. Ze gaf me een berg­kristal en zei: ‘Als je bang wordt, moet je je angst naar die steen sturen’. Hoe raar dat ook klinkt, op de een of andere manier heeft dat voor een klik in mijn hoofd gezorgd: ik kon mijn ­angsten voortaan wegsturen.

“Maar de echte ommekeer kwam er op mijn 17de, na mijn outing tegenover mijn beste vrienden. Ze wisten dat ik in Boom nergens terechtkon en ­hebben in Antwerpen een organisatie gezocht waar ik kon gaan praten met andere jongeren die met hun seksualiteit worstelden. Enig Verschil, in de Wol­straat. Terwijl zij gingen poolen, ging ik ­anderhalf uurtje babbelen. Daarna pikten ze mij weer op. Iedere week. Aan mijn ouders vertelde ik dat we een nieuwe hobby hadden. (lacht) Dankzij die gesprekken besefte ik: ik ben niet alleen, ik ga voortaan zijn wie ik ben, en dat ook voluit tonen.”

3. Wat is uw passie?

“Ik heb het geluk dat ik mijn emoties op een grootse manier tot uiting kan brengen in mijn ­passie: zingen en performen, en dat ik daarvan kan leven. Het is niet toevallig dat de muziek van Dez Mona heel emotioneel geladen en heel ­theatraal is. De kracht van het vertellen, van een verhaal overbrengen is iets wat mij bijzonder ­fascineert. Ik maak muziek die heel donker en melancholisch is, maar hou ook ontzettend veel van humor. Ik vind het altijd jammer als er een dag voorbij is gegaan zonder dat er gelachen is.”

4. Is het leven voor u een cadeau?

“Ja, absoluut. Ik ben omringd door zoveel schoonheid. Door mijn vrienden, mijn twee ­kinderen, mijn partner. Ik heb de kans om veel te reizen. Hoe ouder ik word, hoe rijker ik word, heb ik het gevoel. Dus los van alles wat het tegendeel zou kunnen bewijzen, vind ik dat het leven een cadeau is. En geen vergiftigd geschenk.”

5. Welke kleine, alledaagse gebeurtenis kan u blij maken?

“Mensen die ongegeneerd zingen op straat. Of mijn buurman horen zingen onder de douche. “Wat ik zelf zing onder de douche? Tina Turner, gospel, of Amy Winehouse.” (lacht)

6. Wat is uw zwakte?

“Dat ik mijn dankbaarheid zelden uit. Dat ik de dingen vaak te evident vind. Ik moet mezelf echt de opdracht geven om bijvoorbeeld mijn muzikanten of de mensen met wie ik samenwerk te bedanken. Ik vind vriendschap ontzettend ­belangrijk, maar ik uit dat niet genoeg. Ik zou ­vaker aan mijn vrienden of aan mijn partner ­moeten zeggen dat ik hen graag zie.”

7. Waar hebt u spijt van?

“Ik heb geen spijt van iets specifieks. Tenzij van de momenten waarop ik mensen gekwetst heb, maar dan heb ik ook wel sorry gezegd.”

8. Wat is uw grootste angst?

“Hier komen we weer bij de eerste vraag: ­teleurgesteld raken in het leven, verzuurd, alle ­interesse verliezen. Als ik sommige mensen zie die in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen, die het geluk niet meer kunnen voelen, die diep ­teleurgesteld zijn in het leven, hoop ik dat ik nooit zo word. Ik heb mensen zien wegglijden in ­alcoholisme, ik ken mensen die zich van het leven hebben beroofd. Wat kan er in het leven gebeuren dat je zo diep valt? Hoe beland je op zo’n punt? Daar heb ik een grote angst voor. Omdat ik het niet ken en ik wil het ook niet kennen.”

‘Ik heb een heel rare band met mijn lichaam. Ik heb daar geen controle over. Ik kijk ook zelden in de spiegel’

9. Wanneer hebt u het laatst gehuild?

“Echt diep gehuild heb ik twee weken geleden op een moment van machteloosheid. Maar waarom, dat kan ik hier niet vertellen, dit is niet de plek daarvoor.

“Ik huil wel vaker. Toen ik de berichten las over Julen, die Spaanse jongen die in die schacht was gevallen, ben ik in tranen uitgebarsten. Ik zag mijn eigen kinderen daar al zitten. (rilt) Ik heb gehuild toen mijn partner in crime van Dez Mona twee, drie jaar geleden uit de groep is gestapt. Ik huil diep vanbinnen als mijn partner met iets struggelt.”

10. Wanneer bent u ooit door het lint gegaan?

“Toen een vriend het vertrouwen dat ik in hem had, geschaad heeft. Als iemand vriendschap op die manier verloochent, barst ik. Dan ben ik de ­lelijkste mens op aarde. Nu ik erover praat, voel ik weer die ongekende teleurstelling.”

11. Welk kunstwerk heeft u gevormd of heeft een blijvende indruk nagelaten?

“Het eerste waar ik aan moet denken is ‘Roads’ van ­Portishead. Die song heb ik in de periode van mijn outing grijs­gedraaid en zal altijd die ­hevige emoties van toen blijven oproepen.

“Ik herinner me nog heel goed: we kwamen net uit een discotheek, midden in de nacht. De sfeer zat goed. Een van mijn vrienden draaide zich om en vroeg: ‘Wat is het nu, Gregory, val je nu op jongens of meisjes?’ ‘Op jongens’, zei ik. En hij (knipt met de vingers): ‘Zie je wel, we wisten het!’ (lacht)  Hoe mijn ouders reageerden? Mijn moeder aanvankelijk nogal emotioneel. Mijn vader was daar veel nuchterder in. Hij had meteen zoiets van: ‘Ge zijt nog altijd mijn zoon, wees gewoon voorzichtig’. Mijn vader is coiffeur. In zijn vriendenkring ­zaten er ook wel homoseksuelen, het fenomeen was hem niet onbekend.”

Gregory Frateur: “Ik heb al meegemaakt tijdens concerten dat ik echt buiten mezelf trad.”Beeld Stefaan Temmerman

12. Hebt u ooit een religieuze ervaring gehad?

“Ik heb al meegemaakt tijdens concerten dat ik echt buiten mezelf trad. In de flamenco noemen ze dat de duende. Een energie die je met niets ­anders kunt vergelijken. Een soort trance waarin je jezelf overstijgt. Je voelt je letterlijk vliegen.”

13. Hoe kijkt u naar uw lichaam?

“Ik heb een heel rare band met mijn lichaam. Ik heb daar geen controle over. Ik kijk ook zelden in de spiegel. En als ik toevallig toch een glimp van mezelf opvang, denk ik meteen: dit is een ­vriendelijke spiegel, de realiteit is erger. (lacht) Want je hebt ook onvriendelijke, harde spiegels waarin je alle défauts ziet. Als er iets is waar ik ­onzeker over ben, is het mijn lichaam. Raar hè. Ik kijk liever naar buiten dan naar mezelf.

“Als kind was ik nogal een gezet manneke, maar in mijn puberteit was ik extreem mager, ik woog nog 43 kilo. Daarna ging mijn gewicht steeds op en neer, op en neer. Ik was verslaafd aan de ­weegschaal, tot ik het op een bepaald moment gehad had. Ik wilde mezelf niet meer zien. Ik eet heel graag, maar heb luie darmen, ze werken voor geen meter. (lacht) Bovendien heb ik last van ­psoriasis, kan ik van de ene dag op de andere vol vlekken staan.

‘Mijn lichaam is een rem geweest. Ik heb heel lang de liefde ­ buiten­gehouden. Ik schaamde mij voor mijn lichaam. Tot ik met dans begonnen ben’

“Mijn lichaam is een noodzakelijk kwaad? (lacht smakelijk) Op den duur zou het dat wel worden, ja, maar ik weet dat ik er iets aan moet doen. Dit is mijn verpakking, dus ik moet mij verzorgen, maar het is wel extreem vermoeiend. 

“Mijn lichaam is ook lang een rem geweest. Ik heb heel lang de liefde buitengehouden. Mijn lichaam hield mij tegen. Ik schaamde mij ervoor. Tot ik met dans begonnen ben, op vraag van Ann Van den Broek (Belgische choreografe, °1970, red.). ‘Gij hebt zo’n bizar lichaam’, zei ze. ‘Kom bij mij performen.’ Ik ben dan beginnen te sporten, puur voor mijn uithoudingsvermogen. Het effect was dat ik gewicht verloor, wat zij jammer vond omdat ik niet meer was wie zij voor ogen had. (lacht) Gewoon door te bewegen verloor ik kilo’s, want daarvoor bewoog ik helemaal níét.

“Intussen zijn we aan een tweede voorstelling begonnen en merk ik dat ik er geen probleem meer mee heb om met dat fysieke bezig te zijn. Maar als het doel, de performance wegvalt, zal mijn motivatie ook weer wegvallen, vrees ik. Dat is toch iets heel bizars.”

14. Wat vindt u erotisch?

“Aanraking. Het moment waarop mijn partner mijn gezicht vastneemt en mij streelt. Dat vind ik super­erotisch.”

15. Wat is uw goorste fantasie?

(lacht) “Heeft daar eigenlijk al iemand op ­geantwoord? Ik heb wel gore fantasieën, maar ik ga ze toch niet vertellen.”

16. Welk dier zou u willen zijn?

“Een pauw. Of een paradijsvogel. Zo’n schraal zwart vogeltje dat plots zijn nekveren opent, ­waardoor er een fluorescerend blauw lijntje tevoorschijn komt en dat begint te dansen en te klikken met z’n poten. Daarin herken ik me­zelf als ik op een podium sta te koketteren.

“Ik heb ooit een documentaire gezien waarin een groep pauwen aangevallen werd door een troep leeuwen. Het enige wat ze deden om zich te verdedigen was klapperen met hun veren. De leeuwen raakten volkomen gedesoriënteerd door al die ogen die hen plots aankeken. Fantastisch toch! Hoe zo’n vogel illusie kan opwekken!”

17. Hoe was de relatie met uw ouders?

“Ik ben heel blij met mijn ouders. Hebben zij ­tekortkomingen? Ja, absoluut, net zoals ik ­tekort­komingen heb. Ik kan soms ontzettend boos zijn op hen, maar er is iets onvoorwaardelijks tussen ons. Ik heb altijd kunnen praten met hen als er mij iets dwars zat. Daar ben ik ontzettend dankbaar om. Ik kom uit Boom. Als kind heb ik daar de tijd van mijn leven gehad. Naar het Hellegat fietsen met mijn vrienden, door de steenbakkerijen. Het is een fantastische streek, de Rupel­streek, maar ik zou er nooit kunnen wonen, neen. Pas toen ik dankzij mijn vrienden de stad leerde kennen, ging de ­wereld voor mij open.”

‘Mocht ik nu mijn eigen dood kunnen kiezen, dat is het op die manier. Met een glas champagne in de hand van een klif vallen. En op slag dood’

18. Hoe definieert u liefde?

“Liefde is voor mij elkaar begrijpen. Of tenminste: proberen te begrijpen. Wanneer de dingen ­moeilijker gaan, zie je de liefde des te beter.”

19. Bent u een goede vriend?

“Ja. Voor mij is vriendschap een van de mooiste en belangrijkste aspecten van het leven. Ik kan niet zonder het contact met mijn vrienden. Ik hou van goede gesprekken. Ik prijs me dan ook heel gelukkig dat ik zo’n hechte vriendenkring heb, die uit allerlei soorten mensen bestaat die van overal komen. Homo’s die alleen maar homo­vrienden hebben, dat snap ik niet. Ik zal nooit die ­exclusiviteit of dat isolement opzoeken. Ik vind dat iets heel bizars en engs.

“Samen met een goede vriendin heb ik twee ­kinderen. Op mijn 28ste begon het te dagen: als ik naar de toekomst keek, zag ik mezelf als papa. Ik heb toen de optie van adoptie onderzocht, maar al snel begraven. Tot een vriendin, die ook alleenstaand was, mij vroeg om samen een kind op de wereld te zetten. Nu, daar is flink wat tijd overheen gegaan. Als vrienden samen een kind op de wereld zetten en opvoeden is iets anders dan samen een nieuwe jas gaan kopen. (lacht) Op een bepaald moment zaten we zelfs met een soort contractje aan de keukentafel. Wat als? Maar dat was zo onwezenlijk, zo ver van de pure emotie die wij samen voelden, dat we het verscheurd en weggesmeten hebben. Je kunt een leven niet in een contract gieten. Dat doe je niet met de liefde. Die daad betekende zo’n bevrijding. Het was de bevestiging voor ons beiden: ja, we gaan dat ­kunnen. Daarna zijn we het nieuws aan onze ­ouders gaan vertellen. Intussen hebben we samen twee kinderen. Twee schatjes. Een jongen en een meisje. Ze hebben elk twee meters en twee ­peters. Allemaal vrienden van ons.” (lacht)

Gregory Frateur: “Homo’s die alleen maar homo­vrienden hebben, dat snap ik niet.”Beeld Stefaan Temmerman

20. Hoe zou u willen sterven?

“Ik ben me nu eigenlijk aan het afvragen: op welk moment zou ik al dood geweest kunnen zijn? Het eerste beeld dat in mijn hoofd opduikt, is een oudejaarsavond, ergens in de Loire in Frankrijk, met vrienden. We hadden een huis gehuurd op een heuvelrug. De eigenaars woonden wat hogerop. Na middernacht, en met voldoende champagne op, dachten we: we gaan hen ook een gelukkig nieuwjaar wensen. En dus trokken we met een fles champagne en glazen in de hand al zingend via een smal paadje naar boven. En lachen maar. Tot ik naast het pad stapte en twee meter naar beneden viel. In een grasveld. Nog ­altijd aan het lachen, met dat glas champagne nog altijd in de hand, nog altijd vol. Alleen de voet van het glas was gebroken.

“Wel, mocht ik nu mijn eigen dood kunnen kiezen, dat is het op die manier. Met een glas champagne in de hand van een klif vallen. En op slag dood. Ik zou het liefst sterven op een van de gelukkigste momenten van mijn leven.”

21. Wat is voor u de hel op aarde?

“Tja. (denkt na) Ik wil liever niet nadenken over de hel op aarde. Telkens als je een krant openslaat, word je geconfronteerd met de miserie en de slechtheid in de wereld. Ik ben daar liever niet mee bezig. Ik wil liever nadenken over iets wat in het teken van het leven staat.”

22. Hebt u zichzelf ooit betrapt op racistische gevoelens?

(kordaat) “Gevoelens? Racistische gevoelens? Neen, totaal niet!”

23. Wat betekent geld voor u?

“Het cliché luidt natuurlijk: het betekent niets. Ah nee, het betekent net heel véél. Heel onze samenleving draait errond. Ik vind geld beperkend en frustrerend. Het vertraagt onze evolutie. ­Waar­om kunnen bepaalde klimaatmaatregelen nog niet genomen worden? Om puur ­economische redenen.

“Geld verdeelt onze samenleving in hokjes. Mensen gaan zich daar naar verhouden. Waarom verdient een voetballer een miljoen per week en een poetsvrouw 9 euro per uur? Geld is een van de lelijkste uitvindingen van de mens. In mijn dromen zou ik al het geld in brand willen steken, maar zo werkt het niet. Dat is ook maar utopisch en heel naïef.”

24. Wat is uw vreselijkste vakantieherinnering?

“Ik heb nog nooit slechte vakanties gehad.” (lacht)

25. Wie zou u hier eens uw gedacht willen zeggen?

“Heel veel mensen, maar de vraag is natuurlijk: zal het aankomen? Wel, dat vind ik nu een van de moeilijkste vragen van de hele lijst. (denkt na) Ik ga even een sigaretje roken.”

(komt weer binnen) “Tegen alle mensen die ­verdeeldheid zaaien, voilà.”

Het nieuwe album van Dez Mona ‘Book of Many’ is pas uit.Beeld rv