Wetsdokter Evy De Boosere was erbij na de aanslagen in Maalbeek: “Het ergste waren de gsm’s van de slachtoffers die bleven rinkelen”

“Toen ik er aankwam, was de Wetstraat afgesloten en doods”, aldus De Boosere. “Geen verkeer, geen mensen. Ook in het metrostation was het vreemd stil. Geen muziek. Er hing een walm van rook, op de vloeren en muren zaten bloedspatten. Dan ga je de trappen af en tref je beneden die ravage aan. Al die doden, lichamen, bloed, verhakkelde wagons... Het was afdalen in de hel.”

Pas dan kon de misdaaddokter aan het werk. “We hebben de hele dag en nacht in de metro doorgewerkt. Je moet beschrijven hoe de slachtoffers worden gevonden, wat hun verwondingen zijn, en alles eromheen. Spullen, brokstukken, bloed, lichamen. Wie werd waar aangetroffen? Zat die in de metro of stond hij te wachten op het perron? Stond deze vrouw dicht bij de dader? Was er één dader, of meerdere? Je weet op dat ogenblik nog niets. Alles moet gefotografeerd worden. Het is monnikenwerk. Er waren niet één, maar zestien doden in een gigantische crime scene.”

Vooral de het rinkelen van de telefoon bleef De Boosere bij. “Het meest verschrikkelijke waren de telefoons van de slachtoffers die maar bleven rinkelen. Elke beltoon was een steek door mijn hart. Al die mensen die ongerust zijn en zoeken naar hun partner, kind, vriend… Jij staat erbij, je weet dat ze daar liggen, dat ze nooit meer gaan opnemen. Ik vond dat heel confronterend. We waren om twaalf uur begonnen en hebben doorgewerkt tot de volgende middag. Af en toe gingen we naar boven, adem happen. Dan was het alsof je even in de bewoonde wereld kwam, en de realiteit je overviel. In een nabijgelegen hotel konden we terecht voor koffie en een broodje. Je staat op dat ogenblik niet te veel stil bij wat je gezien hebt.”

Lees het volledige artikel uit Humo hier.