Exclusieve fragmenten uit ‘Eindelijk vrouw’ van Bo Van Spilbeeck: “Mijn vrouw verloor de man van wie ze hield, maar bleef mij steunen”

Bo Van Spilbeeck. Haar ­coming-out op 29 januari 2018 was niet enkel bijzonder opzienbarend in Vlaanderen, het nieuws reisde ook de wereld rond. Gevolgd door een stroom aan positieve reacties. Uitermate hartverwarmend voor de VTM-­journaliste. Aan Bo’s aankondiging ging evenwel een jarenlange innerlijke strijd vooraf, een aanvaardingsproces ook, dat ertoe leidde dat ze haar dierbaren, haar werkgever Medialaan en ten slotte heel Vlaanderen inlichtte.

Het proces ontkiemde toen Bo nog een kleine jongen was die Boudewijn heette. Toen kwam voor het eerst het gevoel ‘ik wil een meisje zijn’ opzetten. Het besef zou zijn hele verdere jeugd steeds heftiger blijven opspelen.

Het is november 1967 (Bo is dan acht, nvdr) en we houden een ‘sneeuwklassenavond’ waarop we geld inzamelen om die sneeuwklassen te sponsoren. Het thema is ‘televisie’. Zelf doe ik mee in een sketch, een westernnummertje. Ik ben een van de cowboys, volledig in kostuum en met een snor getekend op mijn bovenlip, iets wat ik erg vervelend vind. Er is namelijk ook een jongen die twee jaar ouder is en omroepster mag spelen. Hij is helemaal opgemaakt, draagt een witte coltrui en een blonde krullenpruik. Van achter een groot televisiemeubel, zoals die toen werden gemaakt, mag hij de sketches aankondigen. Hém wil ik zijn, zijn rol wil ik spelen. Ik wil niet de cowboy met de snor zijn, maar de omroepster met de pruik. Ik durf het tegen niemand te zeggen, omdat ik dat gevoel zelf ook niet kan plaatsen. Maar het zal me altijd bijblijven.