Sugar Jackson over zijn droom en waarom hij de boksring moest verlaten: “Gestopt om medische redenen? Niets van aan”

De laatste kamp van Sugar Jackson dateert inmiddels van zes jaar geleden. Het weltergewicht, meervoudig Europees kampioen, verloor toen kansloos van de bescheiden Fransman Frank Horta. ‘Sugar’ vertoonde op dat moment onrustwekkende symptomen zoals een aangetast gezichtsvermogen, een wankel evenwicht en haperende spraak. De Belgische boksbond weigerde hem nadien een nieuwe licentie te geven.

“Dat ik moest stoppen om medische redenen? Niets van aan”, vertelt Sugar Jackson in De Zondag. “Ze zeiden dat mijn zicht slecht was, dat ik evenwichtsstoornissen zou hebben. Daarom mocht ik van de bond niet meer boksen. Maar dat was niet de échte reden. Ik heb onderzoek laten uitvoeren in Antwerpen, Gent, Brugge, noem maar op. Overal zeiden de dokters hetzelfde: ‘Jackson, je zou niet zeggen dat jij ooit gebokst hebt. Je bent fysiek prima in orde.’ Wellicht zaten er in de bond mensen die mij niet meer in de ring wilden zien. Waarom weet ik niet. Dat heeft pijn gedaan. Ik had zó graag afscheid genomen van mijn fans. Nog één keer Sugartime.”

Die Sugartime kwam er dus niet. “Het leven was niet altijd mooi. Na mijn afscheid zat ik financieel aan de grond. Ik moest zelfs mijn huis verkopen”, vervolgde de ex-bokser. “De oorzaak daarvan? Foute managers, hè. Die hebben van mij geprofiteerd. Wie bokst, heeft geen tijd om zijn centen te beheren. Dat doen andere mensen. Ik was te braaf. Ik geloofde hen. Ik liet hen doen. Als ik opnieuw zou mogen beginnen, zou ik wel zelf mijn geld beheren, of mijn vrouw. Ik zou dat niet meer uitbesteden. Dan had ik ook méér titelkampen kunnen doen. Maar goed, die miserie is verleden tijd.”

‘Sugar’ geniet naar eigen zeggen opnieuw van het leven. “Dankzij mijn madam, Tania. Zij is álles voor mij. En natuurlijk dankzij mijn kinderen, Ebenezer (11) en Isabeau (8). En weet je wat mijn droom is? Een échte bokszaal uit de grond stampen, met olympische ring van zes meter op zes, met ruimte voor zakken, met ruimte voor publiek, noem maar op. Maar ik vind nergens plaats. Ik zou eens met de minister moeten gaan praten.”