Koen De Bouw, psychiater in ‘Grenslanders’: “Alcohol op de set, dat was toch wennen voor de Nederlanders”
Grenslanders is een nieuwe thrillerreeks waarin de hoofdrol langs Vlaamse kant wordt gespeeld door Koen De Bouw. ‘Als acteur probeer ik net níét te doen wat je van mijn personage zou verwachten.’
“Dit klinkt misschien al te flemerig aan het adres van iemand die schrijft voor zijn beroep, maar ik ben er in de loop der jaren meer en meer van overtuigd geraakt dat een serie of film staat of valt met het scenario. Wanneer je als acteur een goed scenario op je bord krijgt, denk je: wauw, als ik dit maar niet kapotmaak. Terwijl je bij een wat minder scenario al snel denkt: hoe krijgen we dit in hemelsnaam rechtgetrokken? In het geval van ‘Grenslanders’ was het mij al snel duidelijk dat ik met een sterk scenario te maken had, en dat ik dus moest proberen om op de set vooral niet in de weg te lopen.
“Nu, het houdt altijd wel een risico in wanneer je je jawoord geeft aan een tv-serie, omdat meestal enkel de eerste één of twee afleveringen zijn uitgeschreven op het moment dat het wordt aangeboden. Maar ik had vertrouwen in het productiehuis, Eyeworks, en in de Nederlandse regisseur Erik de Bruyn: ik had veel positiefs over hem gehoord en ook een aantal van zijn films gezien. Bovendien zag de rest van de cast er ook voortreffelijk uit: belangrijk, want net als in het voetbal ben je maar zo sterk als je zwakste schakel.”
Je tegenspeelster, de markante Jasmine Sendar, heeft een verleden van meidengroepen, soaps en bikiniwedstrijden. Kende je haar al?
“Nee. Ik ken nochtans heel wat Nederlandse acteurs, vooral mensen met wie ik ooit in het theater gespeeld heb. Maar van Jasmine had ik nog nooit gehoord, en ik moet toegeven dat haar voorgeschiedenis me ook niet zo boeide. Wat mij interesseerde, was haar ambitie op het vlak van Grenslanders. Ik was erg blij dat ze zich er voor de volle honderd procent en met de nodige leergierigheid op heeft toegelegd. Ik heb me tijdens de opnameperiode ook goed met haar geamuseerd: Jasmine heeft een geweldig genereuze lach, en ik moest niet eens zó’n goeie grap vertellen om ’m te horen weerklinken. Dat heeft de lange dagen en de occasionele lange nachten een stuk makkelijker verteerbaar gemaakt.”
Heeft ze moeten wennen aan hoe het eraan toegaat op een overwegend Vlaamse set?
“Dat viel wel mee. Al is het voor een Nederlander wel even aanpassen om een heel uur middagpauze te krijgen in plaats van een schamele twintig minuten (lacht). En dat er op een Vlaamse set al eens alcohol wordt geschonken tijdens de middag, zijn ze in Nederland al helemaal niet gewend. Enfin, die gewoonte is ook bij ons aan het verdwijnen – da’s ook maar beter zo.”
In Grenslanders speel je een in posttraumatisch geheugenverlies gespecialiseerde psychiater. Heb jijzelf ooit een psychiater bezocht in je leven, al was het maar om inspiratie op te doen?
“Meer zelfs, ik ben er met eentje getrouwd (lacht). ’t Is te zeggen, mijn vrouw is therapeute, en ze redt in die hoedanigheid iedere dag mensenlevens.
“Maar neen, een psychiater zoals ik er eentje speel in Grenslanders heb ik nog nooit bezocht. Ik vind ook niet dat ik dat moet gedaan hebben om er eentje te kunnen spelen. Integendeel: over het algemeen probeer ik als acteur net níét te doen wat er – in dit geval – van een psychiater zou verwacht worden. Dat maakt het boeiender. Dit gezegd zijnde: Erik de Bruyn is niet alleen de regisseur maar samen met Rik D’hiet ook de schrijver van Grenslanders, en hij is iemand die heel rigoureus vasthoudt aan hoe hij het voor ogen heeft.”
Eigen inbreng werd niet gewaardeerd?
“Tegenover de Vlaamse acteurs die in de serie een zwaar dialect spreken, zoals Wim Willaert, was hij begrijpelijkerwijs wel coulanter.
“Bon, zijn aanpak heeft hoe dan ook gerendeerd: Grenslanders is een uitstekende serie geworden.»
Twee terzijdes om af te sluiten. Eén: hoe staat het nog met je Amerikaanse carrière? En twee: heb je je zoon Jolan al aan het werk gezien in Studio Tarara?
“Wat Amerika betreft: in april zit ik twee weken in San Francisco om een zogeheten fantasy te draaien, een verfilming van een sciencefictionstrip. En over Jolan gesproken: ’t was eigenlijk niet de bedoeling dat hij in beeld zou komen. Oorspronkelijk was hij enkel daar als productiemedewerker, in het kader van een stage. Maar ze hebben hem dan toch wat ninetieskledij laten aantrekken en hem af en toe voor de lens laten voorbijkomen. Per aflevering zijn het amper twee of drie seconden dat hij in beeld komt, maar die twee of drie seconden vinden wij bij ons thuis telkens geweldig amusant (lacht).”
©Humo