Direct naar artikelinhoud

Treinbegeleider verliest benen, parket wil hem voor rechtbank

Het parket wil een 51-jarige treinconducteur voor de strafrechter brengen die vorig jaar in het station van Dinant zijn benen verloor in een incident met een reiziger die te laat op de trein sprong. In het tumult dat daarbij ontstond, vielen zowel de begeleider als de reiziger op de rails, onder de vertrekkende trein. ‘Ik wilde die man redden. En dit is nu mijn dank’, zegt de betrokken treinbegeleider André Cornette.

Conducteur die late reiziger van trein wou weren beticht van opzettelijke slagen en verwondingen

Aarlen

‘Ik deed die dag gewoon mijn werk: ik trachtte te verhinderen dat die man op een vertrekkende trein zou springen. Iedereen weet dat dat gevaarlijk is’, zegt André Cornette. ‘Maar die vent sprong wel degelijk en sleurde me mee in zijn val. Daar op de rails zag ik meteen mijn afgerukte linkerbeen liggen. Ben ik dan geen slachtoffer?’

Het parket van Dinant wil André Cornette (51) uit Vaux-sur-Sûre vervolgen wegens opzettelijke slagen en verwondingen. Reden? De treinbegeleider zou de Brusselse reiziger Jean-Marie Hennaut opzettelijk van zijn vertrekkende trein hebben geduwd. Met dramatische gevolgen: zowel de begeleider als de reiziger kwamen op de sporen terecht, onder de trein. Reiziger Jean-Marie Hennaut (71) verloor een deel van zijn voet. Treinbegeleider André Cornette zijn beide benen.“Ik begrijp niet waarom het parket van Dinant nu plots mijn vel wil. Het beticht me van opzettelijke slagen en verwondingen. Alsof ik dat opzettelijk heb gedaan. (blaast) Zever.” Terwijl hij het zegt ,steekt een verpleegster van het ziekenhuis van Sainte-Ode, waar André sinds een week verblijft, haar hoofd binnen door de deuropening. “Klaar voor je oefeningetjes, meneer Cornette?” De man in de rolstoel gunt haar geen blik. “Neen, echt niet. Sorry. Schrap die oefeningen maar. Mijn hoofd staat er niet naar. Echt niet.”“Mijn hart bloedt”, zegt hij als het op de gang opnieuw stil is. “En toch zou ik het opnieuw doen: die man op de trein proberen trekken. Met gevaar voor eigen leven.” Want voor André Cornette was dat wat hij die bewuste zaterdag 23 mei 2009 in het station van Dinant trachtte te doen: het leven van een onvoorzichtige treinreiziger redden. “Die man stond daar plots op het perron met een vrouw en twee tieners. Omdat ik het vertreksignaal al had geactiveerd, heb ik hem aangeraden om te wachten op de volgende trein. Terwijl ik hem dat zei, stond die man nog op het perron. Op perron 3. Plots stond hij naast me op de trap van de trein, die toen al in beweging was. Hij klampte zich vast aan mijn broer en trok me zo uit evenwicht. In mijn val kon ik nog net zijn hoofd wegduwen van een treinwiel. Ik heb die man gered! Anders was hij dood.”

André Cornette verblijft pas een goede week in het revalidatiecentrum van Sainte-Ode. Hij lag maanden in het ziekenhuis van Charleroi. “Ik had het moeilijk om te aanvaarden dat ik plots geen benen meer had. Ik heb psychologische hulp gekregen om dat te verwerken.” Sinds tien dagen heeft André Cornette nu ook twee protheses. “Deze valt mee. Precies een laars die ik moet aantrekken”, zegt hij over de prothese aan zijn rechter. “Maar dit hier, dat is andere koek”, zegt hij terwijl hij het gevaarte onder zijn linkerlies aan een grondige inspectie onderwerpt. “Voor deze prothese heb ik hulp nodig van de verpleegster. Het is er eentje met een elektrische knie. Maar ik ben er content van. Met een beetje hulp kan ik al 10 à 15 meter stappen op de gang. Meer gaat niet. Omdat ik snel buiten adem ben. Ik ben dan ook een pak kilo’s bijgekomen sinds ik in die smerige rolstoel zit.”Toch probeert Cornette de moed erin te houden. “Ik ben vandaag 51 jaar en heb 31 jaar bij de NMBS gewerkt. Ik ben te jong om met pensioen te gaan. Ik werk hard aan mijn revalidatie en hoop dat ik ooit opnieuw kan werken. Welke job ik het liefste zou doen? (glimlacht) Treinbegeleider zijn. (lange stilte) Maar dat is uitgesloten: dat mag gewoon niet omwille van veiligheidsredenen. Met die protheses ben ik een gevaar op eender welke trein.” Toch rekent Cornette - van zodra zijn toestand dat toelaat - op een nieuwe stek bij de NMBS. “Ik ben tweetalig en kan goed met een computer uit de voeten. Of dat de spoorwegen mij maar aan een loket zetten: dan heb ik tenminste nog contact met de reizigers. Zoals vroeger.”Intussen is een goede vriend van André Cornette ook binnengevallen in de ziekenhuiskamer. De twee kennen elkaar omdat ze in dezelfde vereniging als vrijwilliger werken. “In mijn vrije tijd zette ik me zo vaak als ik kon in voor gehandicapten. Nu sta ik aan de andere kant. Ik zou ook zo'n reisje kunnen gebruiken. We gaan traditioneel naar Lourdes. (cynisch) Het zou me dus van pas komen.”Contact met Jean-Marie Hennaut heeft de treinbegeleider nooit gehad. “Ik weet enkel dat die man blijkbaar een stuk van zijn voet is kwijtgespeeld. En dat hij klacht heeft ingediend tegen mij. Tja. Dat is zijn volste recht. Ik ben ook niet kwaad op hem. Alleen: ik denk ook niet dat ik hem meteen in de armen zou vallen mocht ik hem tegenkomen. De laatste keer dat ik hem zag, was daar op de rails. Een woord van dank of excuses kwam er niet. Nooit.” Jean-Marie Hennaut wenste gisteren niet te reageren. Hij wil het verdere verloop van zijn gerechtelijke stappen afwachten voor hij commentaar levert.“Een moeilijk dossier”, noemt het parket van Dinant het treinincident. Volgens procureur des Konings Bernard Appart lopen de versies van de treinbegeleider en de reiziger uit Sint-Lambrechts-Woluwe uiteen. Terwijl Cornette beweert dat Hennaut hem meesleurde in zijn val, houdt de Brusselaar vol dat Cornette hem opzettelijk van de trein duwde. “We beschikken ook over enkele onafhankelijke getuigen die eerder de versie van de reiziger bevestigen. Die mensen zaten op de eerste rij toen het gebeurde, want ze zaten op de trein die stilstond op de sporen naast die van het incident. Op basis van het onderzoek, de getuigenissen en het feit dat de reiziger gewond raakte, rest er ons niet veel meer dan de begeleider te vervolgen. Maar we zijn ook geen barbaren hé. Natuurlijk is het niet onze bedoeling om die begeleider voor jaren achter slot en grendel te steken.”

Op 30 maart wordt de zaak behandeld door de raadkamer in Dinant. Die moet dan beslissen of André Cornette al dan niet voor de strafrechter zal moeten verschijnen. “Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken. Ik moet mijn krachten sparen voor mijn dagelijkse oefeningen. Die drie uren per dag vergen al genoeg van mijn lichaam. Ik ben mijn twee benen kwijt. Ben ik dan nog niet genoeg gestraft?”