Direct naar artikelinhoud

Kwaad zaad van nick cave

Wat echt, niet echt en net echt is, is nauwelijks te onderscheiden in dit merkwaardig stuk true fiction, een geheel zelfingenomen maar ook intens cinematografische zoektocht naar de vleermuizen in het immense voorhoofd van rockbard Nick Cave.

"Release the bats!" schreeuwde de frontman van The Birthday Party in 1981. De dierlijk tierende naarling met het ontplofte ravenkapsel had er nog geen benul van hoezeer de monsters uit zijn kop de mensheid zouden gaan belagen. Drie en een half decennium later, na een odyssee vanuit Melbourne over Berlijn en São Paulo naar Londen, heeft The Good Son vier zonen, eenentwintig platen met vier bands, veertien soundtracks, vier romans en twee verfilmde scripts op zijn naam staan.

Op de dag dat hij in 2013 de studio in zou trekken om er zijn vijftiende plaat met The Bad Seeds te gaan opnemen (Push the Sky Away), besefte Nicholas Edward Cave plots dat hij 20.000 dagen lang op deze aardkloot ronddwaalde. Hij riep prompt Iain Forsyth en Jane Pollard erbij, een artistiek volledig verantwoord filmersduo dat al eens een muziekvideo had geleverd voor zijne zwartheid. En zo was het kwaad zaad gestrooid voor een brok fictie met frictie in de werkelijkheid. Een dag uit het leven van de artiest als niet meer zo jonge man. Vierentwintig uur waarheid van een engel verteld door een ezel, aan 24 beelden per seconde.

"Uiteindelijk ben ik niet geïnteresseerd in wat ik volledig begrijp", zegt Cave, die al vertellend en performend zijn ego ondoorgrondelijk heeft gemaakt. We worden met hem wakker, gaan langs bij de psychiater, bezoeken zijn archief en maken ritjes in zijn Jaguar. Een oord van herinnering en bezinning, waar gedachten vlees en bloed worden: Ray Winstone, Kylie Minogue en Caves Duitse tweelingziel Blixa Bargeld (twintig jaar nadat ze zonder een woord uiteen waren gegaan).

Hallucinatoire trip

Het is de Nederlandse verdeler Filmfreak die dit klein wonder boven wonder uitbrengt, daarin gesteund door een eenstemmig koor van inlandse film- en muziekpers.

"Een van de meest intrigerende documentaires over een muzikant ooit gemaakt", schreef het Algemeen Dagblad. "Een nauwelijks te categoriseren, hallucinatoire trip", juichte Het Parool. Zelfs OOR deed een duit in de zak: "prachtig in beeld gebracht" en "rijke, gelaagde film". Begin 2014 was natuurlijk het Sundance Film Festival al geheel euforisch: "documentair vertellen in zijn meest visionaire en verbijsterende vorm".