Galopperen in hechte groep

Mirage Rock van Band of Horses is verschenen bij Sony Music.

Het heeft wat hoeven in de aarde gehad, maar met Infinite Arms vond Band of Horses twee jaar geleden eindelijk de weg naar het grote publiek. Het vijfspan uit Seattle grossierde in prachtig uitgevoerde, meerstemmige americana die beurtelings aan The Band, The Allman Brothers en zelfs Crosby, Stills & Nash deed denken, maar beschikte tegelijk over genoeg eigenheid om niet meteen als de zoveelste verwaterde imitatie van het verouderde origineel te worden geklasseerd. Het was muziek die een lange traditie respecteerde maar tegelijk in het hier en nu stond te grazen.

Er was die wonderlijke samenzang, natuurlijk. Maar belangrijker nog: de groep had een set uitstekende songs bij elkaar geschreven. Daar waren ze zich kennelijk zelf ook van bewust, want niet alleen werd er prompt getekend bij een major, ook gingen ze naar de kapper en moesten hun baarden eraan geloven ten voordele van een iets gestroomlijnder imago.

Eigen identiteit

Mirage Rock, hun vierde inmiddels, borduurt verder op de voorganger. Nadeel: de verrassing is er inmiddels een beetje af. Maar daar staat tegenover dan de songs zich na een paar beluisteringen haast allemaal met die op Infinite Arms kunnen meten, en dat is geen geringe verdienste. Niet dat het een copy-paste-oefening is geworden. Integendeel: in een nummer als 'How to Live' wordt het evenwicht gezocht (en gevonden) tussen extraverte garagerock en fragiele country, en ook elders merk je dat de dynamiek van de songs nog is toegenomen. Zeker in opener 'Knock Knock' voel je dat de band een tandje bijsteekt, al verstaat Band of Horses de kunst om toch een uitgesproken subtiliteit te bewaren. Nummers als 'Heartbreak on the 101', 'Long Vows' en 'A Little Biblical' klinken herfstig en melancholisch, terwijl de teksten van zanger Ben Bridwell erg poëtisch aandoen. Met 'Feud' en het halverwege op kruissnelheid koersende 'Dumpster World' wenken de Paarden wat nadrukkelijker naar de organische, wat ruwer klinkende liveshows. Tijdens dergelijke passages roepen ze herinneringen op met The Wallflowers en Ryan Adams. Nooit een schande, uiteraard. Los daarvan hoor je dat er een hechter collectief aan het werk is. Een gevolg, wellicht, van het feit dat de Band voor het eerst twee platen na elkaar opneemt in dezelfde bezetting.

Simpele melodieën, helder stemmenwerk, verzorgde arrangementen. Meer is het eigenlijk niet. Maar het blijkt meer dan voldoende. Band of Horses heeft na een aarzelend begin eigenlijk een eigen identiteit gevonden, en lijkt zich daar prima bij in z'n vel te voelen. Een kandidaat voor de eindejaarslijstjes. Zo simpel kan het soms zijn.

Band of Horses komt op 14/11 naar Trix in Antwerpen.