“De ouders van Kim De Gelder hebben ook gewaarschuwd voor hun kind hé”

“Dokters zeggen dat ze mij bewonderen. ‘Geen enkele mama zou het volhouden zoals gij’. Maar daar ben ik niks mee. Dit hou ik niet lang meer vol.” Nadia (33) is aan het einde van haar Latijn. “Lily (11, fictieve naam) is een duivelskind. Soms denk ik dat écht.”

“Wat heeft u gedaan om zóiets uit te lokken bij een peuter?” De eerste psychiater die Nadia bezocht met haar dochter van nauwelijks twee, kon er met z’n verstand niet bij. Negen jaar later is Lily nog steeds een medisch raadsel. “Als baby huilde ze de godganse dag en wilde ze nauwelijks eten. Later kwamen driftbuien en pure agressie. We zijn ondertussen al zes jaar in behandeling bij Peter Adriaenssens – toch de bekendste kinderpsychiater van het land – en hij helpt ons zo goed hij kan, maar weet ook nog steeds niet wat er precies met haar scheelt. Lily is zo complex: ze heeft ADHD, autisme, gevoelens van posttraumatische stress, een IQ van 40 en een coördinatie-stoornis. Maar daarnaast speelt er nog heel wat. Ze is psychotisch, zegt dat ze pijn voelt in haar hoofd en dat er innerlijke stemmen zijn die haar aansporen om vreselijke dingen te doen. Nog niet zo lang geleden ben ik er maar op’t nippertje achter gekomen dat ze een bijl in haar boekentas had gestopt. ‘Om de stoute kindjes op school hun hoofd af te hakken’. 

Ze gaat drie halve dagen naar een speciale school. Langer gaat niet volgens de dokters. Thuis smeert ze de muren vol met mayonaise en ketchup. Ze propt handdoeken in de wc om die te laten overlopen. Toen ze tien was hebben mijn man en ik eens de politie gebeld. Ze had een mes en dreigde ons en haarzelf neer te steken. De schaamte die je dan voelt als ouder wanneer je de flikken moet bellen voor je eigen kindje van tien, kan ik niet beschrijven. Die agenten stapten hier ook met een lach naar binnen, maar die verdween snel. Lily begon ook naar hen te krijsen van ‘ik maak u kapot’ en ‘ik snij uw keel over’. Ze viel hen fysiek aan. ‘Dat hebben we nog nooit meegemaakt mevrouw’. (zucht) Ja, wij dus al dikwijls. ’s Nachts slapen we allemaal met de slaapkamerdeur op slot: zowel mijn man en ik als Lars (15), onze zoon. Omdat het al geregeld is gebeurd dat zijn zus in’t holst van de nacht opeens z’n kamer binnenstormt en op zijn bed springt. Ze gaat dan zo te keer dat de buren al de politie belden voor kindermishandeling. Gelukkig hebben wij een attest van de dokters dat uitlegt wat haar toestand is.”

Al vanaf haar derde gaat Lily wekelijks naar een therapeut. “Ze is al geregeld in observatie geweest, maar we willen haar voor lange tijd laten opnemen in een centrum waar ze eindelijk eens behandeld kan worden. Gaat dus niet. Overal zijn er wachtlijsten van jaren. Zelfs wanneer professor Adriaenssens belt, gaat er geen deur open. Hier in Kortenberg – vlakbij waar we wonen – zou het kunnen dat ze over vijf jaar kan komen. Dan is het al lang te laat om aan haar gedrag nog wat te veranderen. Ze is nu ingeschreven in een medisch-psychiatrisch centrum waar ze zich in september mag aanmelden. In september 2021, welteverstaan. Of wij het zo lang nog kunnen volhouden, betwijfel ik. De zorg voor Lily komt volledig op mijn schouders. Mijn man kan het niet meer. Hij werkte vier vijfde, maar is terug fulltime aan de slag. Hij kan het niet meer aan om thuis te blijven bij onze dochter. Hij geeft dat eerlijk toe. ’s Morgens ben ik jaloers op hem dat hij kan gaan werken. Voor mij zou dat ook rust betekenen. Zelf heb ik mijn werk opgezegd om voor mijn dochter te zorgen.”

Lees hier het volledige verhaal van Nadia en Lily, en nog drie andere getuigenissen: “Ik zie aan zijn ogen wanneer ‘het Monstertje’ wakker wordt”