“Ik had niet verwacht dat mijn huwelijk zou eindigen in een scheiding”, zo begint ze haar relaas. “Ik vond het moeilijk om mijn dochter te delen. In het begin was ze een dag en een nacht bij haar papa, maar op dat moment in de week voelde ik me verloren en eenzaam. Ik vroeg me constant af wat ze aan het doen was. Was ze blij, had ze me nodig? Het voelde niet alleen alsof mijn huwelijk was mislukt, maar ook alsof ik haar in de steek liet. In de eerste weken met de nieuwe regeling, zat ik thuis vaak in het donker in de zetel. Daar bleef ik tot ze thuiskwam”, staat er.

Niets aan de hand

Voor Dutton, die zelf uit een gebroken gezin komt, was ook het contact met haar ex na de breuk niet simpel. “Ik weet hoe pijnlijk het is om zonder papa op te groeien. Daarom besloten we onze scheiding anders aan te pakken en dingen te blijven doen als een gezin. We maakten daguitstapjes, gingen uit eten, enzovoort. Plots vond ik het moeilijk om haar met mijn ex te zien spelen.”

In het belang van haar eigen gemoedsrust, stopte ze met de uitjes. Dat leidde echter tot groot verdriet bij haar dochter. “Ze maakte een tekening waar papa verdrietig op stond. Ze merkte dat we minder tijd met elkaar doorbrachten en had door dat hij me triest maakte”, schrijft Dutton.

Keerpunt

Volgens de mama was dat een keerpunt. “De voorbije twee jaar hebben we onze platonische relatie zo goed mogelijk aangepakt. Het loopt nog steeds niet honderd procent gesmeerd en er is nog veel te vergeven. Maar als ouders en vrienden zijn we nu sterker dan ooit voor onze dochter. Het maakt het er voor iedereen makkelijker op. We praten bijna elke dag via de telefoon over wat onze meid doet, we lachen en steunen elkaar in moeilijke tijden. We zijn er allebei voor haar wanneer ze ons - samen of apart - nodig heeft. Onze scheiding hoeft niet te betekenen dat zij geen gezin meer heeft.” Vandaag maakt het meisje weer tekeningen met een lachende papa en regenbogen erop.