Grensverleggend en helaas peperduur

Hamilton is een fenomeen. "Het beste kunstwerk dat ik ooit gezien heb - in om het even welke vorm" volgens Michelle Obama. Een historische zestien Tony-nominaties - het musical-equivalent van de Oscars - waarvan er elf verzilverd werden. Een Pulitzer, een Grammy, en tickets die op de zwarte markt tot 10.000 dollar gaan en nog moeilijker vast te krijgen zijn dan een reservatie bij - welja - The Jane.

Dat onwaarschijnlijke succes valt zowat volledig te wijden aan Lin-Manuel Miranda, die de musical volledig bedacht en schreef en voor lange tijd de hoofdrol voor zijn rekening nam. De charismatische New Yorker met Puerto Ricaanse roots had zich in 2008 als vakantielectuur een werk over het leven van Alexander Hamilton aangeschaft. Hij zag het leven van de staatsman - die verantwoordelijk is voor een groot deel van Amerika's grondwet en financieel systeem, terechtkwam in de jonge naties eerste politieke seksschandaal en stierf in een duel met een politieke tegenstander - een universeel verhaal dat best verteld kon worden als hiphopmusical. Hamiltons klassieke rags to riches-verhaal zag hij weerspiegeld in zowel het leven zijn eigen vader (een briljante jonge immigrant die zichzelf naar boven werkte) als dat van rapper Tupac (een sociaal geëngageerde outsider, die ruzie had met de andere Founding Fathers, en zo ook aan zijn einde kwam).

In de handen van Miranda is de ontstaansgeschiedenis van de Verenigde Staten niet de voorgekauwde schoolbanken-versie van oude, blanke mannen, maar het verhaal van jonge, revolutionaire immigranten die via idealisme en uit conflict een compleet nieuwe natie bouwen. Het is een verhaal van Shakespeariaanse proporties dat geen enkel groot thema uit de weg gaat - verraad en bedrog, ego en overmoed, liefde en haat. Het is het ultieme American dream-verhaal, dat op geniale wijze wordt verteld met zowat elk muziek

genre dat Amerika aan de wereld geschonken heeft: pop & rock, jazz, r&b, klassieke Broadway-tunes en een zeer stevige dosis hiphop.

Te elitair

Maar in het Trump-tijdperk is Hamilton (die in 2015 in premiere ging) ook iets van een cultureel ijkpunt geworden: de musical - met een zwarte George Washington en Thomas Jefferson - is een expliciet product van een meer hoopvolle tijd. Eerder dit jaar werd vicepresident Mike Pence uitgejouwd door het publiek toen hij een voorstelling bijwoonde, en toen wij de musical op woensdagavond zagen, barstte er spontaan applaus toen Hamilton en Lafayette "Immigrants: we get the job done" zongen. Maar voor sommige critici is deze diverse musical, een favoriet van de Clintons, Obama's en culturele elites van deze wereld die honderden dollars per ticket kost, een zoveelste uiting van het kosmopolitische elitarisme dat afgelopen november door Amerikaanse kiezers werd verworpen.

Inderdaad, het is jammer dat die musical voor zovele mensen ontoegankelijk blijft (ook al is er ondertussen een filmversie in de maak) want ja, hij is echt zo uitzonderlijk goed. Hamilton verlegt de grenzen van wat een musical kan zijn, zonder onder zijn eigen ambities te bezwijken. Een frisse maar diepgaande kijk op de Amerikaanse geschiedenis en politiek, personages waar je bijna drie uur lang emotioneel bij betrokken blijft, een ingenieuze roterende set, een overrompelende choreografie en songs die zich van bij de eerste luisterbeurt in je brein nestelen zorgen ervoor dat Hamilton niet het minste dipje kent. Nog nooit zagen we een musical met zo'n unieke en compleet gerealiseerde visie. U moest al op die Eurostar zitten.

Hamilton gaat in november in Londen in première in Victoria Palace Theatre. In New York speelt de musical bijna dagelijks op Broadway, maar de eerstvolgende beschikbare tickets (31 mei) kosten 631 dollar. hamiltonthemusical.co.uk