Voetballer uit de bocht

Een paar jaar geleden. Spelerscontrole bij Anderlecht. De kern van paars-wit wordt medisch gekeurd. Van vetpercentage tot spiermassa, spelers worden cijfers. Jonathan Legear, flankaanvaller van Anderlecht wordt uitgenodigd op de weegschaal te gaan staan. Hij komt afgesloft. 'Op zijn Legears': hippe broek om de lenden, bling bling in de oren. Stardust te koop. Hij krijgt raad van een kinesist. "Jonathan, doe uw kleren maar uit. We gaan voor het nettogewicht." Legear stapt van de weegschaal, trekt zijn kleren uit, vouwt die op, houdt ze in zijn handen en gaat met die kleren nog in de handen opnieuw op de weegschaal staan. Hilariteit alom.

Zondag 7 oktober 2012. Vroege ochtend. Op de Luikersteenweg in Tongeren staan jongeren wat na te praten over een vette party in de nabijgelegen discotheek Nunu Club. Een van hen staat aan de kassa, draait zich om en kijkt recht in de felle lichten van een zwarte Porsche Panamera. Die ramt de schuifdeuren van het station, rijdt een paar winkelrekken omver en komt tot stiltstand aan de kassa. De chauffeur, Jonathan Legear, nu speler van het Tsjetsjeense Terek Grozny, stapt uit en richt zich tot de zaakvoerder: "Ik ga dat wel betalen."

Vrijheid en centen

Wat is er gebeurd tussen de weging bij Anderlecht en de crashes op de weg? Is hij dan het prototype van de verwaande, wereldvreemde voetballer, Jonathan Legear? Verblind door dollars. Vervreemd van de wereld. Een losgeslagen projectiel?

Jonathan Legear komt niet uit een door drugs- en drank doorbloed thuismilieu. Legear komt uit Luik, uit Vottem, niet ver van Rocourt. Uit de buurt ook van Axel Witsel. De sociale achtergrond van Legear is niet die waar pakweg de broers Dardenne voor staan. Er hangt geen grauwe sluier over zijn jeugd. Geld was geen probleem thuis. Maar er was geen plaats voor luxe. Vader Jean-Pierre werkt als conciërge in een sporthal, moeder als oppasser in een crèche. Een gewoon leven in een gewone buurt. Legear staat als zestienjarige naar de meisjes te kijken aan de schoolpoort. Hij en zijn vrienden: Pocognoli, Mirallas en Remacle. Van één zaak hadden/ hebben de ouders van Legear geen benul: van de voetbalwereld.

Zestien is hij als Legear de oversteek waagt van Standard Luik naar RSC Anderlecht. Van het ouderlijk nest naar een eenzaam appartement. Plots alle vrijheid, veel centen en een gebrek aan begeleiding. Dat zegt hij zelf in een interview. "Ik was zestien jaar en acht maanden toen ik mocht invallen in de Champions League. Plots had ik geld, dan is het niet makkelijk om te leven zoals het moet. Ik had mijn ouders ook niet meer achter mij. Zij woonden in Luik, ik zat hier in Brussel."

"Hij kwam aan in Anderlecht en had geen inzicht in de wereld rond hem", zegt een bron die vaak met hem samenwerkte. "In zo'n situatie is de thuissituatie heel belangrijk. In het geval-Legear was het thuisfront niet klaar om hem op te vangen. Niet klaar om hun zoon door een wereld vol verleiding te sturen."

Yvon Verhoeven, ex-sociaal assistent bij Anderlecht: "Spelers als Kompany en Lukaku zijn van thuis uit zeer goed ondersteund. Bij Legear was dat minder het geval. En dan begint het: andere mensen in de vriendenkring. Dames die rond die spelers draaien. Het is moeilijk aan de verleiding te weerstaan. Ik ben eigenlijk niet verwonderd door het nieuwe voorval. Het zal niet zijn laatste zijn."

Niemand die nog opschrikt van zijn flaters. "Die jongen doet de ene stommiteit na de andere", zegt een goede kennis. "Hij was de Guust Flater van Anderlecht. Niemand nam hem eigenlijk ernstig. Zo goot hij ooit wasproduct in de vaatwas. zijn hele keuken was in schuim. Dommigheden, constant. Hij beseft vaak ook niet dat hij in de fout gaat. Dat is nog het grootste probleem. Hij is zich niet bewust van zijn verantwoordelijkheden. Hij heeft enorm veel begeleiding nodig, maar die was bij Anderlecht niet altijd even toereikend in vergelijking met de huidige sociale en mentale begeleiding. Eigenlijk moet je Legear constant begeleiden of hij begaat de ene farce na de andere."

Horloge

De lijst blunders is stilaan langer dan de uitslag van een wielerwedstrijd. Drie jaar geleden parkeerde Legear zijn BMW X5 in de voorgevel van een huis na eerst ook al een tuinhuis en een tuinhek te hebben geramd. Zijn leven zou voortaan veranderen. Legear sprak van een 'déclic.'

Dan is er 'Veni, vidi, vici', de Latijnse spreuk. Bij Legear staat 'vini' (wijnen) op de arm getatoeëerd. Zijn reactie? "Ik ben er nog niet van overtuigd dat het Veni moet zijn." Het is zijn vriendin Lorraine, een Belgische vertaler-tolk die bij hem inwoont in Rusland die de fout opmerkte. Of nog: Legear die zich bij Anderlecht laat rollen door een verborgen camera. Mbo Mpenza had het opgezet spel snel in de gaten. Legear niet: die poseert voor de cameralens als een konijn en een surfer.

"De nieuwe feiten tonen aan dat de begeleiding van de speler nu ruim te wensen overlaat", besluit de goede kennis. "Eigenlijk moet een speler die een club als Anderlecht verlaat klaar zijn voor die nieuwe stap. Dat was hier niet het geval."

Legear is vervreemd van de realiteit. Hij speelt in Grozny bij een stelletje miljonairs die niet opkijken van een Aston Martin meer of minder. Die leven in de waan van het geld. Daar kan de jongeman niet mee om. Hij heeft vijftig paar schoenen, twee Hublot-uurwerken, twee Audemar Piguet-uurwerken. Hij rijdt in Rusland met een 4x4 van Kia, in eigen land met een Porsche Panamera. In iedere auto liggen zeven flacons dure parfum. Verslaafd aan de geur. Legear koopt gronden, zet er appartementen op en verhuurt die. Geld zat.

Wonen doet hij in het Russische Kislovodsk, niet in Tsjetsjenië zelf. Een kuuroord met twaalf waterbronnen. De speeltuin van de Russisch turbokapitalisten. Verkeersboetes bestaan niet. Die koop je af. Legear werd ooit tegengehouden in een Russische eenrichtingsstraat. Hij reed de verkeerde kant op. De agenten wilde zijn rijbewijs intrekken, maar bleek plots best tevreden met 25 euro. Glaasje op? Ach, 50 euro.

In die wereld leeft de jongeman. Dan mag het niet verbazen als hij na een avond stappen een tankstation binnenrijdt.