Glas van generatie op generatie
Juwelenmaakster Elisabeth Leenknegt werkt altijd met zilver en glas, haar vader maakt glazen sculpturen en ook wijlen grootvader Michiel was glaskunstenaar. Een verhaal van een driegeslacht met een passie voor glas.
Haar frivole glazen creaties sieren vrouwenhalzen en oorlelletjes. Zijn glazen sculpturen hangen in openbare gebouwen, huizen en tuintjes. Vader en dochter Elisabeth en Jan Leenknegt kregen de liefde voor glas met de paplepel binnen. Elisabeth haalde inspiratie uit het vrolijke kleurenspel van haar papa, Jan leerde het vak van zijn vader Michiel Leenknegt. "Hij was glaskunstenaar en maakte de glas-in-loodramen voor kerken en gebouwen", vertelt Jan Leenknegt." Gehuld in helblauwe veterschoenen en bijpassend hemd staat hij in de expositieruimte van de Mechelse Hangar311. De tentoonstelling rond het werk van Jan en Elisabeth krijgt stilaan vorm. Zijn kleine en grote sculpturen met kronkelende vormen nemen de rechterhelft van de ruimte in. De juwelen van zijn dochter staan aan de overkant opgesteld.
De fotomuur, waarop ook beelden van Michiel Leenknegt zullen hangen, is nog in volle opbouw. "Hij leerde me het vak", zegt Jan. Ik speelde vaak in zijn atelier. Daar liet hij me al op mijn vijfde eigen glasraampjes maken en in zijn kostbare glazen platen snijden. Toen ik ouder werd, mocht ik mee om zijn ramen te helpen installeren." Nadat hij in de Mechelse academie studeerde, begon Jan met de glasplaten van zijn vader te experimenteren. "Hij werkte steeds met glas en lood, ik combineerde glas met ijzer." Zijn organische sculpturen hangen in binnen- en buitenland. Voor vriend Roger Raveel voerde hij ooit een ontwerp voor een glasraam uit, dat siert een kapel die Raveel beschilderde.
Elisabeth trad jaren later in de sporen van haar vader en grootvader met haar glazen juweeltjes. "Mijn grootvader heeft nooit geweten dat ik van glaskunst mijn beroep maakte", vertelt ze terwijl ze nog wat foto's op de muur kleeft. "Maar ik heb hem wel nog gekend. Als kind speelde ik elke woensdag in zijn atelier en dan mocht ik net zoals mijn vader destijds glasraampjes maken."
Overal brandwondjes
Terwijl Jan als beginnend artiest gebruik kon maken van de dure glasplaten van zijn vader, sloeg Elisabeth aanvankelijk een heel andere weg in. Ze studeerde archeologie nadat haar bezorgde moeder haar had verboden voor een kunstrichting te kiezen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nog voor ze was afgestudeerd maakte ze glazen kralen voor haar eindwerk. Daarna ging ze aan de slag bij het Gentse museum Huis van Alijn, maar tussen haar werkuren door verkocht ze eigen werk op designermarkten. "Mijn eerste grote succes kwam er tijdens een deelname aan Design Kortrijk. Ik werd geselecteerd om er mijn werk te verkopen en jullie magazine publiceerde als eerste foto's van mijn creaties. Een dag later volgde er een stormloop van klanten, mijn hele voorraad was in een dag tijd uitverkocht. Die nacht kwam ik bekaf thuis. In plaats van te gaan slapen, ging ik naar mijn atelier en maakte ik nieuwe stuks die ik een dag later kon verkopen. Uiteindelijk opende ik mijn eigen winkel. Overdag bediende ik klanten, die tot mijn verbazing bleven langskomen, en 's avonds werkte ik bestellingen af. Op den duur kon ik personeel aanwerven en ondertussen heb ik twee winkels en een team."
Elisabeths juweeltjes bestaan altijd uit zilver en glas. "Ondanks mijn team maak ik elk bolletje glas zelf, met een sterke brander. Mijn armen staan dan ook vol brandwondjes. Juweelopleidingen bieden deze techniek zelden aan en hij blijft moeilijk. Ik probeerde hem al vaak aan stagiairs aan te leren, maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan." Haar vader vertelt dat de glastechnieken die zij toepassen verschillende duizenden jaren oud zijn. "Het enige verschil is dat we met computergestuurde ovens werken. Zo kunnen we de temperatuur tot op de graad afstemmen."
De expo in Mechelen toont de wisselwerking tussen vader en dochter. Zij inspireerde zich voor een collectie op zijn schetsen en beelden, hij wil haar leren hoe hij zijn sculpturen maakt. "Ik moet er tijd voor maken, maar ik wil graag elke week bij hem op les komen", glundert Elisabeth. Met haar eenjarig zoontje is opvolging misschien in de aantocht. "Ik hoop het", lacht Jan. "Wat moet er anders met die enorme voorraad glas in mijn atelier gebeuren?"
De tentoonstelling GLAS opent vanavond en loopt nog tot 23 juni in Hangar311, Mechelen. www.hangar311.be