De hechte band van een 'Familie'
Met een door Milk Inc en Brahim opgeluisterd feest heeft Familie zijn twintigjarig bestaan gevierd. Zelfs de onverslijtbare en redelijk onuitstaanbare 'bomma Anna' showde als volleerd model een 'deux-pièceske'.
Want de Van den Bossches zien het groots en zwaaien voortaan de scepter over de meest onwaarschijnlijke holding uit de geschiedenis. Een gediversifieerd zakenimperium dat zich zowel met technologie, textiel, transport als horeca onledig houdt. Slim bekeken, want dit kan nooit lang goed gaan en biedt de spijkerharde garantie op tal van nieuwe verwikkelingen.
Even leek het alsof ene Vera - in een vorig soapleven nog Leontien uit Thuis - het feestgedruis zou verstoren door grote baas Peter ervan te beschuldigen haar dochter te hebben bezwangerd. Gelukkig werd die verhaallijn door de 'security' snel afgebroken want hier pasten enkel goed humeur en zonnige gezichten.
Eenzame harten Bart en Trudy vonden elkaar en, van goed nieuws gesproken, de vervelende geitenwollen sok Pierrot kondigde zijn definitief vertrek naar Afrika aan.
De moeder aller Vlaamse soaps heeft 4.755 afleveringen op de teller en dat verdient naast een medaille voor doorzettingsvermogen (ook van de kijker) bubbels en een welgemeende proficiat.
Sinds een tijdje moeten de Van den Bossches de Bomansen inzake populariteit wel laten voorgaan, maar nog steeds is Familie niet uit de vtm-kijkcijfertop weg te branden. Kunt u zich trouwens een tv-landschap voorstellen zonder de sullige 'nonkel Jan', chichi madam Marie-Rose of de door karakteractrice Jacky Lafon zo treffend vertolkte 'zatte Rita'?
Stuk voor stuk lachwekkende karikaturen die zelden het niveau van het amateurtoneel overstijgen maar door iedereen als oude kennissen worden aangesproken.
Er werd/wordt vaak, ook door ons, neerbuigend gedaan over deze dagelijkse familiekroniek waarvan de scenario's wel door 'zatte Rita' zelf op een bierkaartje lijken geschreven.
Familie is, laten we dit het Peter Van Asbroeck-effect noemen, vaak zo slecht dat het op een bizarre manier verslavend begint te werken. Fier zijn we er niet op, maar door de jaren heen is een hechte band gegroeid met deze onnozele, en vaak ongewild komische, nonsens.
We hebben immers stichter Guido nog gekend, keken toe hoe een nog behaarde 'nonkel Jan' het aanlegde met secretaresse Babette en herinneren ons nog perfect hoe Rita als een soort 'Edith Piaf uit den Aldi' de kost verdiende als 'zat kanon van den overzetboot'.
Moeiteloos verteerden we een tijdsprong van zeven jaar en maakten kennis met nieuwe Barts, Peters en Véroniques.
We zagen Marie-Rose omkomen in een helicoptercrash en jaren later als een verzopen kat met geheugenverlies weer aanspoelen. Hoe onwaarschijnlijker hoe liever.
Geen haan die ernaar kraait. In soaps kan en mag alles. Bij deze wensen we de Van den Bossches en hun aanhangsels nog een eeuwigheid van moord, intriges, doodslag, overspel en ruzies toe.
(JH)