Geachte heer Willaert, Beste Wim,

Er is een hoop gedoe geweest rond het fel geplaagde Canvas, waar het nieuwe beleid zoveel kijkers naar de concurrentie joeg, dat de oase voor de meerwaardezoeker helemaal dreigde op te drogen. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. De hoofdredacteur bemoeide zich vanuit zijn ivoren toren persoonlijk met De afspraak door zijn eigen journalist publiekelijk af te vallen, en zorgde er zo voor dat het door drie man en de spreekwoordelijke paardenkop bekeken programma ineens wél aandacht kreeg.

Vervolgens achtte de om onduidelijke redenen tot het ministerschap geroepen holle pasionaria Joke Schauvliege haar tijd gekomen om zich na 'Mathias Schoenmaeckers' en 'Zjef Geni' andermaal grenzeloos belachelijk te maken, waardoor de kabbelende praatbarak van de arme Bart Schols herrees als een oninneembare vesting van journalistieke onafhankelijkheid.

En er was nog meer goed nieuws. Het warme en uit het vaak trieste leven gegrepen Radio Gaga bewees dat kwaliteit geen toeters, bellen of gekrakeel behoeft, en sinds kort overspoelen enthousiaste kijkers massaal het West-Vlaamse Bevergem. Net als de openbare omroep een broeinest van achterklap en kleinburgerlijke intriges, maar dit keer wel met de bedoeling om de mensen te amuseren in plaats van te ambeteren. Een welkome portie verrassende, eigenzinnige en absurde fictie, die zich ver van de platgetreden paden waagt. Geserveerd door een bonte stoet acteurs en aanstekelijk genoeg om een nieuw (Canvas-)publiek te lokken.

Via deze omweg kom ik bij jou terecht, Wim. Zelfs ik begreep meteen dat Bevergem de nieuwe place to be was en net als half Vlaanderen viel ik als een blok voor Lorenzo en Dikken uit de kringloopwinkel, de sjoemelende OCMW-voorzitter Claude, wijkagent Wantje, de getormenteerde Kurt, de 'vogelaars' Amar en Martine, de 'ringelende' bende van De Roste en al die andere personages met meer dan één hoek af. Eigenlijk verdienen ze allemaal - doe ze trouwens mijn hartelijke groeten - een brief, maar toch heb ik zonder aarzelen voor jou gekozen.

Fenomenaal als tragikomische Danny. De zielenpoot die vol heimwee terugdenkt aan zijn gloriedagen als 'chef van de verlichtingspalen'. Een schatrijke maar deerniswekkende sloef die zich als halve trouwboek van de roddelende Lotto-winnares Anja aan zijn volstrekt nutteloos geworden bestaan probeert te ontworstelen door zich vol overtuiging het graf in te drinken. Met voorsprong de aandoenlijkste loser die ik de voorbije jaren op het scherm mocht bewonderen.

Met dank aan een naar de vijftig sporende acteur die bewust jarenlang onder de populariteitsradar bleef omdat hij zijn talent niet zomaar ter beschikking wou stellen van volks entertainment. Een ruig theaterbeest. Gepokt en gemazeld op de planken, en regelmatig op het witte doek te bewonderen in films met meer prijzen dan toeschouwers. Ik hoop dan ook dat je het me niet kwalijk neemt dat ik je pas laat als schermgezicht heb ontdekt. Een geval van gebrekkige voorkennis en schromelijke onderschatting, waarvoor ik me bij deze oprecht wil excuseren.

In de vorige eeuw had ik je wel eens op de scène ontmoet in stukken van mijn favoriete dramaturg Arne Sierens, af en toe zag ik je rondlopen in series als Aspe, Witse of Zone Stad, en ik herinner me nog vaag de grappige Elvis-lookalike in het surrealistische Red Sonja of de breekbare wasmachinehersteller Rudy Vandekerckhove in het onderschatte Offline. Kortom, je was een acteur die ik wel 'van ziens' kende maar wiens aanwezigheid nooit dwingend genoeg was om een blijvende indruk na te laten.

Tot Frank Welvaert jouw en mijn pad kruiste in Eigen kweek en je tv-geschiedenis schreef als de niet al te snuggere telg van een geslacht aardappelboeren dat zich noodgedwongen op de cannabisteelt had gestort. Pas toen raakte ik onder de indruk van die getalenteerde baardige karakterkop met hoge aaibaarheidsfactor, die als geen ander in de huid van de perfecte sukkelaar wist te kruipen. Wekenlang heb je me lachstuipen bezorgd, kostelijk door in de hilarische Lage Landen-versie van Breaking Bad met een ridicuul gepimpte 'sportbak' rond te scheuren en je Filipijnse wederhelft op intussen legendarische geworden oneliners te trakteren als daar zijn "You want shit of mouse?", "Eat your stutje and than we go upstairs" of de tijdloze klassieker "You don't put your nose in andermans menage".

Sindsdien is alles veranderd en ben je van low profile backbencher uitgegroeid tot een populaire eersterangs-BV die amper nog van het scherm te branden is. Een alom gerespecteerd acteur, graag geziene gast in talkshows, vorig jaar een van de smaakmakers in De slimste mens en bijna zeker de trotse winnaar van een Chinese Gouden Panda. Als iemand beroemdheden als Guy Pearce en James Nesbitt tot figuranten kan degraderen, zal het ongetwijfeld de simpele Frank Welvaert zijn. Straks wellicht beroemd van Wijtschate over Bevergem tot in het verre Sichuan. Een mens zou zich voor minder schete- canard drinken.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. In de gouden tijden dat personeelsfeesten nog wat mochten kosten, hebben we in gezegende toestand zelfs even verbroederd aan de toog in De Vooruit. Veel kan ik me daar niet meer van herinneren, maar ik weet wel nog dat je toen voor mij nog een nobele onbekende was die samen met Wim Opbrouck tot in de vroege uurtjes voor dorstige ambiance zorgde als stichtend lid en accordeonist van De Dolfijntjes. Ik was erbij toen je jaren later met het intussen befaamde gezelligheidsorkest de Gentse feesten mocht afsluiten en vernam niet zonder plaatsvervangende trots dat je als artistieke baas van het Oostendse filmfestival niemand minder dan Pierce, 007, Brosnan de hand mocht schudden.

Hoewel je toen al onstuitbaar voortgestuwd werd in de vaart der volkeren bleef je - "de koning moet ook kakken" - ook dan je onverstoorbaar relativerende zelf. De vriendelijke, immer wat verwaaide vedette tegen wil en dank, die zijn late sterrenstatus met gezonde verwondering ondergaat en geenszins van plan is talent, leven en carrière door iemand anders te laten leiden.

Probeer dat vooral zo te houden, Wim. Blijf, zelfs nu de lucratieve aanbiedingen je als gebraden kippen in de mond vliegen, resoluut je eigen keuzes maken. Als cultureel begrensde medemens zal ik regelmatig een moeilijke film of toneelstuk aan mij voorbij laten gaan, maar weet dat je aan mij een trouwe fan hebt waarop je onvoorwaardelijk kunt rekenen.

Reikhalzend kijk ik uit naar het vervolg op Eigen kweek en tot het zover is, zien we elkaar zonder fout elke woensdag in Bevergem.

Met vriendelijke groeten

Je vriend Jules