Direct naar artikelinhoud

'De tijd is rijp om in het wielrennen te stappen en iets te veranderen'

Hoe moet het nu verder in het eerste jaar na de dopingzaak-Armstrong? Volgend weekend start het seizoen in het koersgekke Vlaanderen. Maar slaagt u er nog in onbevangen naar het circus te kijken? Nick Nuyens, renner met een proper imago, pleit er in elk geval voor. 'Geef het een plaats en werk verder aan een betere wielersport.'

Garmin is al je vijfde ploeg in acht jaar. Voel je je niet stilaan een teamhopper?

Nuyens: "Zo komt het mischien over. Maar ik heb altijd weloverwogen mijn eigen weg gevolgd. En ik heb me nog niet één keuze beklaagd. Ook al viel het links en rechts al eens wat tegen. Voor een goed begrip: bij Saxo was dat niet het geval. Ik voelde me daar goed, maar..."

Maar Bjarne Riis koos radicaal voor het rondewerk en de uitbouw van de kern rond Contador.

"Logisch, als je over de beste ronderenner ter wereld beschikt. Ik had een rotseizoen achter de rug, zonder punten. Dat pleitte tegen me. Riis maakte er van in het begin geen geheim van: Contador zo goed mogelijk omringen was zijn grote prioriteit, de klassieke kern zou worden uitgedund. Hij wilde me wel houden, op voorwaarde dat hij financieel zou rondkomen. Dus heb ik mijn eigen rekening gemaakt.

"Wederzijdse liefde tussen Garmin en mij is er altijd geweest. Er bloeide dan ook vroeg contact. Begin april al, in de VRT-studio na de Ronde, kreeg ik een sms'je van Jonathan Vaughters. Uiteindelijk ben ik blij dat ik voor Garmin heb gekozen. Hier leeft echt een klassieke cultuur."

Garmin profileert zich als een clean team met een streng en duur antidopingbeleid. Nochtans gaf ook ploegmanager Vaughters zijn dopinggebruik in de jaren 90 toe. En Danielson, Vande Velde en Zabriskie werden voor zes maanden geschorst nadat ze zelf bij het Usada te biecht gingen en tegen Armstrong getuigden.

"Oké. Maar we moeten stoppen met dat eeuwig brandmerken. Over deze ploeg kan ik nog niet oordelen, maar wat ik bij Riis meemaakte was het beste dat ik ooit al in de wielerwereld heb gezien. Het is niet omdat hij destijds fouten maakte, dat hij nu geen goeie voornemens kan hebben.

"Er is zo'n klimaat gecreëerd van 'dat zijn allemaal dikke paljassen' en 'wie gepakt heeft, mag nooit nog een ploeg leiden'. Ik vind dat je de dingen van elkaar moet scheiden. Beoordeel die mensen als managers van hun huidige ploeg en je moet concluderen dat ze supergoed werk leveren. Riis en Vaughters hebben 'de andere kant' gezien. Niet onbelangrijk. Ze weten wat het kan teweegbrengen."

Ook al worden ze onvermijdelijk achtervolgd door hun verleden.

"Ze verbergen het ook niet. Maar 't is gebeurd en ze kunnen de tijd niet terugdraaien. Erover doordrammen helpt ons niets vooruit. We moeten nu proberen de sport beter te maken. En niet schande blijven spreken over de generatie van tien jaar geleden. Want dan moet je dat ook doen met die van twintig, dertig, veertig, vijftig jaar terug. Ook toen liepen er renners tegen de lamp. Maar dat wordt precies veel minder erg gevonden. 'Omdat de cultuur er niet naar was en de perceptie totaal anders', klinkt het. Die cultuur en perceptie verschillen anno 2013 blijkbaar ook van sport tot sport. De zaak-Fuentes is er een mooi voorbeeld van."

Die spit ook weer een en ander naar boven. En dan heb je nog de Rasmussenbiecht en de zware dopingstorm die het Nederlandse wielerlandschap tot puin herleidt. Doet het jou pijn?

"Ik zie daar persoonlijk niet van af. Maar wat niet leuk is: je krijgt als profwielrenner een stempel. Je bent per definitie verdacht. Kun je daar niet mee leven? Stop er dan mee. 'Jullie liegen allemaal. Wie het best liegt, komt het verst', zei iemand me ooit. Ik had twee opties: mezelf daar druk in maken of er de schouders bij ophalen. Ik koos voor het laatste. Omdat ik de publieke opinie niet kan veranderen door gewoon te zeggen dat het niet waar is.

"Ergens kun je dat de mensen ook niet verwijten. Negentig procent van de betrapten zegt namelijk 'dat het niet waar is'. Maar tegelijk heb ik iets van: denk wat je wil, ik laat er mijn slaap niet voor. Het is een schild dat me toelaat verder voor mijn job te kunnen leven. Want als je erover gaat nadenken word je zot en paranoïde. Ik wil niet achter elke prestatie vraagtekens moeten plaatsen."

Op naar het Jaar Nul na Armstrong. Maar zoveel hallucinante onthullingen eventjes snel snel achter je laten, wordt wel een hele opdracht.

"Het is ook erg. Vooral jongens die het goed meenden met hun sport werd heel wat ontnomen. Al zijn er ook die te snel vinden dat ze veel geld hebben laten liggen en een mooie carrière misliepen omdat ze niets gepakt hebben. Dan denk ik: ga eens voor de spiegel staan en vraag jezelf eens af of je wel voldoende talent had."

Heb jij je dan nooit belazerd gevoeld?

"Neen. Kijk, ik had verschrikkelijk boos kunnen zijn op Cristian Moreni, omdat hij ons in de Tour 2007 allemaal meesleurde in zijn val (de hele Cofidisploeg stapte op nadat de Italiaan was betrapt op testosteron, JDK) en ons de kansen op een potentiële ritzege ontnam. Maar ik vond Moreni wel een bovenste beste kerel. Hij heeft er zelf ook enorm van afgezien. Moet ik hem dan dieper in de put stampen? Sorry, zo zit ik niet in elkaar. Ik kijk uitsluitend naar mezelf. Ik weet dat ik goed bezig ben. Als ik renners in het dossier-Armstrong hoor beweren dat ze gedwongen werden om doping te gebruiken, frons ik de wenkbrauwen. Níemand dwingt je. Nee is nee. Tenzij ze je flikken, maar da's een ander verhaal.

"Ik kan begrijpen - pas op, ik keur het niet goed - dat iemand zijn toevlucht neemt tot doping. De verleiding is namelijk bijzonder groot. Maar je trekt zelf de lijn. Kun je ermee leven? Vind je het het risico waard? Oké. Maar heb je vervolgens prijs? Dan moet je bij mij niet op compassie rekenen. Het is de weerspiegeling van de maatschappij. Sommigen geven toe aan verleiding, anderen weerstaan. Maar in beide gevallen draag je zelf de gevolgen."

Gevolgen die wel kunnen doorwegen. Vraag het de jongens van Team Blanco maar. Zij zijn hun hoofdsponsor kwijt.

"Voor Rabobank was het niet simpel om zich met zo'n situatie te verzoenen. Twee, drie positieve gevallen overleef je nog. Maar zodra het systematische proporties aanneemt, ben je verloren. Je zou voor minder bang worden. En toch. Dit is niet het moment om het schip te verlaten. In tegendeel. De tijd is rijp om in het wielrennen te stappen en iets te veranderen. Als bedrijf kun je ballen tonen en je profileren met een mooi afgelijnde structuur, filosofie en ethiek. Dit is dezelfde Raboploeg waar ik in 2009-'10 voor reed. De generatie-Gesink, die nu de tol betaalt voor de fouten van de voorgangers. Ze verdient een eerlijke kans. Geef het probleem dus een plaats en werk verder."

Moeten we écht denken dat het nu beter is?

"Ik steek voor niemand mijn hand in het vuur, maar deze generatie zet zich wel sterk af tegen doping. Is dat een garantie? Neen. Niets is op dit moment een garantie in het wielrennen. Maar als we alles en iedereen constant verdacht moeten blijven vinden, houden we er beter mee op. We zitten ons toch ook niet bij elke voetbalmatch af te vragen of de boel verkocht is? Misschien is deze hoop shit wel nodig geweest om opnieuw iets deftigs te kunnen opbouwen."

Hopelijk komen we dan over tien jaar niet in een identieke situatie terecht.

"Dat valt niet te voorspellen. Doping volledig uit de sport bannen kun je nooit. Je kunt het probleem alleen zoveel mogelijk indijken, door strenge regels in het leven te roepen. Die juridisch gezien dan ook wel ergens op slaan."

Doe je dit eigenlijk nog graag?

"Onlangs kreeg ik een dopingcontroleur over de vloer en die stelde me dezelfde vraag. 'Natuurlijk', antwoordde ik. 'Maar dit is me er soms te veel aan.' Hij lachte eens. 'Tja, dat wist je toen je eraan begon, hé.' Niet dus. Toen ik tien jaar geleden prof werd, zaten we nog lang niet in dit stadium. Ik neem het erbij, het is part of the game. Wat niet wil zeggen dat ik het als een evidentie moet beschouwen. Maar, ja, ik doe het nog graag. Vroeger was vier, vijf uur trainen een opdracht. Nu kan ik er echt van genieten."

In mei word je 33. Wat ambieer je nog?

"Vroeger was dat de leeftijd waarop de slijtage zich inzette. (lacht) Nu kun je nog wel een paar jaar mee. Ik voel mijn lichaam veranderen, de explosiviteit ebt weg. Anderzijds: mijn lichaam kan meer aan. Ik hoop dat het nog eens mag meezitten en dat ik nog iets moois kan winnen. Maar niets moet nog. (grijnst) Nu gaan ze zeggen: 'Die Nuyens heeft te weinig ambitie'. Toch is het zo. Ik heb de Ronde van Vlaanderen op een mooie manier gewonnen. Had je me dat bij het begin van mijn carrière gezegd, ik had meteen getekend!

"Tuurlijk zou ik hem nog eens willen winnen, heel graag zelfs. Er is maar één Ronde en één Parijs-Roubaix, niets wat qua uitstraling in de buurt komt. Maar er ligt in het voorjaar nog wel wat te blinken wat ik graag op mijn palmares zou hebben. De Brabantse Pijl of de E3, om maar wat te noemen. Ik heb er nog even de tijd voor. Na de twee jaar Garmin zou ik graag nog één contract van twee jaar willen tekenen. Dan zal het stilaan goed zijn geweest, denk ik."