'Die pijl en boog maken me gelukkig'
Matthias M.R. Declercq en Jonas Lampens rijden voor deze rubriek lukraak door het land en klampen mensen aan met de simpele vraag: 'Meneer, mevrouw, oe is't?' Vandaag: een erehoofdman in Kalmthout.
Aan de ingang van een barak langs een drukke weg in Kalmthout neemt een oudere man een borstel. Hij duwt de deur open en veegt de winter naar buiten. Het opgehoopte stof waait het nabijgelegen veld in. De man hoest. Hij zet de borstel tegen de muur en schudt ons de hand: "Etienne Praet, aangenaam. Voor wa d'iest?"
"Wat? Hoe het met mij gaat? Dat is een vriendelijke vraag. Goed, kan ik u zeggen. Goed. Wij maken ons klaar voor een nieuw seizoen. Kijk (wijst naar het veld): zie je dat houten huisje daar achteraan? Daar hangt de schietroos aan een hooibaal. Je bent hier bij de Onze-Lieve- Vrouwegilde Kalmthout, dat is een voetbooggilde, beste vriend. Hier wordt met een historisch verantwoorde pijl en boog geschoten.
"Ja, wij houden nogal vast aan het verleden. Hier spreek je niet over een voorzitter of een penningmeester, maar over een hoofdman, een koning, een gildenkamer en een blazoen. Wie zich bij onze gilde wil aansluiten moet geen formulier invullen, maar de eed afleggen. De leuze hangt hier aan de muur."
'Ik beloof de gilde goed en getrouw te zijn, de kaart ende ordonnantie derzelve in al haar punten te achtervolgen, de eer derzelve te helpen meerderen ende haar achterdeel te weren, den Hoofdman, Koning, Dekens en Oudermans gehoorzaam te zijn in hetgene zijlieden in hare officie hun zullen voorhouden ende voorts generalijk te doen gelijk eenen goeden schutter ende Gildenbroeder naar oude schutterlijke usantie schuldig is te doen. Zo waardig helpe mij God en Onze~Lieve~Vrouw.'
"Deze gilde maakt mij gelukkig. Ik kan het niet anders uitleggen. Thuis zijn al veel tranen gevloeid omdat ik weer maar eens weg moest. Het is niet anders.
"Het verenigingsleven is een belangrijke factor in een maatschappij. Als je daaraan deelneemt, moet je jezelf durven opofferen. De Onze-Lieve-Vrouwegilde bepaalt een groot deel van mijn leven. En doet dat nog altijd. En dat reikt ver.
"In 1988 zijn wij met een aantal vrienden uit een andere gilde gekegeld en hebben een nieuwe gilde opgericht. Die afscheuring loopt nog tot de dag van vandaag. Het is 28 jaar geleden, maar we geven de anderen nog altijd geen hand. In 28 jaar heb ik geen woord gewisseld met de mannen van de oorspronkelijke gilde. We ontwijken elkaar op feesten, op café, of op een evenement. En dat zal niet meer veranderen.
"Ik ben nu erehoofdman van deze gilde. Af en toe maak ik nog een nieuwe boog. Ik heb er in mijn leven al 57 gemaakt en ik ben daar fier op.
"Ja, ik heb het juiste antwoord gegeven. Ik voel me goed."