Omgekeerde verrekijker
De omgekeerde verrekijker is een van de dankbare effecten van een verblijf in andere oorden. Gebeurtenissen die in eigen land klinken als trompetten van het laatste oordeel, sterven eens voorbij de landsgrenzen probleem- en toonloos uit.
Geen mens die na Aire de Berchem, de laatste goedkope tankbeurt, bezig is met het zomerakkoord van de regering. Journalistje pesten? Geen kraai haant ernaar eenmaal je Straatsburg voorbij bent. Het genadeloze vergrootglas waaronder eenieder die in een straal van 30 kilometer rond Brussel woont gevangen zit als een konijn voor een lichtbak, wordt eens bezuiden de Po het lorgnet van een slechtziende.
Een land waarin een ex-premier zelf het grootste mediabedrijf van Italië - Mediaset - controleert, maalt niet om een akkefietje tussen een burgemeester en een krantenman. In Italië worden journalisten regelmatig en publiekelijk de huid vol gescholden door politici van alle kleuren en geuren. Ook de voormalige komiek Beppe Grillo, die met zijn Cinque Stelle-beweging de traditionele partijen op een hoopje speelt, heeft daar een handje van weg. Het pad van de populisten ligt bezaaid met de scalpen van kritische journalisten.
Minstens zes Italiaanse journalisten staan onder permanente politiebewaking, omdat ze bedreigd werden door de maffia.
Wij staan in 2017 weer in de top 10 van de World Press Freedom-index, Italië staat op een schamele 53ste plaats. Tel uit je winst.
Laat staan dat iemand hier weet wie er in de Belgische regering zit en wat die allemaal doen voor hun eigen achterban met het geld van iedereen. Terwijl bij ons Belfius weer winst maakt die gebruikt kan worden om zuilgenoten te vergoeden voor een misgelopen belegging, moeten de banken hier met reusachtige sommen ondersteund worden of ze kantelen de dieperik in. Minstens 16 miljard euro is nodig. Daarmee vergeleken is het cadeau van een paar honderd miljoen euro aan Arco verwaarloosbaar. Toch?
Dat het hier deze week gesneeuwd heeft in San Benedetto del Tronto, stemmig badplaatsje aan de Adriatische kust: dát is voorpaginanieuws. "Bomba d'acqua". Regen als een bommentapijt. Hagelbollen als pruimen zo groot. Alle azalea's halfstok. Blauwe billen in lichte zwemshorts. De dag nadien alweer 30 graden, maar toch.
Te veel inspanning is niet goed op onze leeftijd, dus beperken wij ons tot een ristretto in de bar van Dei Priori in Monte San Martino, overdag de drenkplaats van de locals, 's avonds beste restaurant van de streek. Vroeger kon men op het terras eten, maar de oude benen van eigenaar Antonio laten dat niet meer toe. Samen met zijn zoon bedient hij de gasten, zijn vrouw bestiert de keuken. Vorstelijk. Zelfs voor vegetariërs.
Hun hall of fame is een fotowand met oude mensen en vergeelde voetbalploegen. Waartussen een foto van prins Charles. Che?
Op 11 mei 1988 was Carlo d'Inghilterra Principe di Galles op bezoek in dit arendsnest van nog geen 100 inwoners. In de kerk van San Martino Vescovo hangt namelijk een uniek schilderij van de vijftiende-eeuwse gebroeders Crivelli: een madonna met kind, omringd door heiligen. De andere werken van de Crivelli's hangen in Londen, Milaan en New York. Waarde: onschatbaar. Hier gewoon te bezoeken op zaterdag.
Hoe de smalle malle prins op het spoor kwam van deze madonna is in de mist der tijden gebleven. Niemand die het nog weet. Wat overblijft is een vergeelde foto van de Houterige. Alleen. Geen spoor van Diana. Zij was er niet bij, want anders zouden de Marchegianen dat zeker nog weten. Of Camilla er dan bij was? "No lo so." Antonio kan het zich niet herinneren. "We hebben hem maar even gezien." Maar de foto blijft: een onuitwisbare herinnering.
Wij zwijgen en drinken nog een ristretto. De klok slaat twaalf.