Het lelijkste land ter wereld?

Architect Renaat Braem omschreef dit koninkrijk aan de Noordzee ooit als het "lelijkste land ter wereld" en noemde het "een lappendeken aaneengenaaid door een krankzinnige". Die uitspraken werden hem niet door iedereen in dank afgenomen, maar het valt moeilijk te ontkennen dat de Belgische architectuur op z'n minst merkwaardig kan worden genoemd. De spreekwoordelijke baksteen in de Belgische maag heeft er samen met een bizarre vorm van urbanisatie voor gezorgd dat nergens ter wereld zo'n kakofonie aan gebouwen te bezichtigen is.

Deze driedelige serie buigt zich over de vraag hoe het zover is kunnen komen en hoe het verder moet. Eerst houden we halt in Brussel. De werkplek van honderdduizenden pendelaars, die met zijn torenhoge en onpersoonlijke kantoorgebouwen als een transitzone oogt en na de dagelijkse leegloop een lelijke, verlaten stad wordt. Langs de Vlaamse steenwegen op het platteland verbroederen haciënda's, fermettes en ontelbare koterijen die werden opgetrokken door amper door regels gehinderde 'bouwheren'. De laatste aflevering voert ons naar de kust, die met een lengte van 65 kilometer en een breedte van vaak niet meer dan 100 meter op één groot woonblok lijkt.

Een fascinerende reis door volgebouwd België, die van gefundeerde meningen wordt voorzien door onder anderen Eric De Kuyper, Geert Van Istendael, Hannes Coudenys en Charlotte Geldof.