Direct naar artikelinhoud

Baby begraven zonder ouders

Een baby van 44 dagen werd vorige week eenzaam begraven. De ouders, illegalen waarschijnlijk, hadden het kind binnengebracht in een kritieke toestand in het ziekenhuis van Edegem, om daarna te verdwijnen. Antwerps dichter Maarten Inghels was een van het handjevol aanwezigen.

Antwerps dichter Maarten Inghels is coördinator van 'De eenzame uitvaart', waarbij dichters gedichten schrijven voor de uitvaart van mensen die begraven worden zonder familie of zonder vrienden. 51 had hij er al achter de rug, nummer 52 of die van Jayson N. was de meest aangrijpende tot nog toe.

Het kindje werd op 9 december in Parijs geboren. De moeder zou een Servische zijn, de vader Roemeens, maar veel duidelijkheid is er nooit geweest. "We weten eigenlijk bitter weinig over het kind en zijn ouders", zegt Inghels. "De ouders meldden zich in de dagen na de geboorte blijkbaar eerst in een ziekenhuis in Luik en lieten daar een schimmig adres in Italië achter. Ze brachten het kind vervolgens binnen in een ziekenhuis in Edegem."

"Hadden ze geen geld voor voeding en verzorging? Of was het kindje al van bij de geboorte ziek? Het blijft een raadsel. De ouders waren illegaal in ons land. Nadat ze hun zoontje hadden achtergelaten in het ziekenhuis, zijn ze spoorloos verdwenen. Het jongetje was niet meer te redden. Het enige dat we vernamen, is dat het gestorven is door verwaarlozing, op 22 januari. Opmerkelijk toeval: het kindje heeft 44 dagen geleefd, 22 in 2013 en 22 in 2014."

Inghels coördineerde de 'eenzame uitvaart' van het kindje, die plaatsvond op 6 maart op het Antwerpse kerkhof Schoonselhof. Aanwezig: de dichter, de begrafenisondernemer, een drager, vier leden van de administratieve dienst van Schoonselhof en de grafdelver.

Molshoopjes

De dichter beschrijft de uitvaart treffend in zijn verslag. "De uitvaartleider neemt de kleine kist met de baby in zijn armen, zet zijn linkervoet voor zijn rechter, zijn rechtervoet weer voor zijn linker, stapt traag het border van het kinderkerkhof op. Met drie witte rozen in mijn handen kom ik hem achterna (...) De uitvaartleider plaatst het kistje voorzichtig op de aarde voor het gat in de grond, een smalle donkere koker in het grasveld, waarna we in een halve cirkel eromheen gaan staan. Naast het vers gegraven kuiltje zijn de kleine plekken omgewoelde aarde op het speciaal daarvoor ingerichte perk makkelijk te tellen. Molshoopjes zijn het; graven van een foetus, een baby, een minimens (...) De uitvaartleider doet teken dat het tijd is voor het laatste woord." Waarop Inghels zijn gedicht voorleest (zie inzet).

Een begrafenis van een verloren mensje, langer dan enkele minuten heeft het niet geduurd. Maar wél intens, en intiem. Dankzij een dichter en een handvol andere mensen die diep onder de indruk waren.

Laatste keer

Eenzame uitvaart 52 blijft kleven. "Normaal begraven we eenzame senioren, nu en dan ook eens een veertiger of een vijftiger die door iedereen vergeten was. Hoe alleen ze misschien ook eindigden, die mensen hebben nog een leven gehad. De jonge Jayson niet. Hij heeft nooit kunnen praten, niet kunnen deelnemen aan het sociale leven. Hij was kansloos. Zo'n zonde. Daarom was de uitvaart zo aangrijpend. Ik hoop echt dat dit de laatste keer was dat ik de eenzame uitvaart van een baby heb bijgewoond." (

Maarten Inghels schreef een boek over 40 eenzame uitvaarten die hij de jongste vijf jaar coördineerde. De eenzame uitvaart, veertig verhalen bij vergeten levens. De Bezig Bij Antwerpen, 240 blz., 19,95 euro.

---

Nummer 52: Jayson N.

Jouw reis rond de wereld in vierenveertig dagen: Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem, in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.

En dat terwijl tussen wieg en graf grosso modo een langer leven past. Je groeit op, verdient het om verliefd te worden op een strand bij Barcelona,

het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken, je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor je zelf wiegeliedjes zingt, en nadien pas Napels zien.

Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten over je twee namen, de geur van tientallen steden in je bloed, over maan en roos en vis.

Niet dit: nog tandeloos en al verloren zoon van Europa, met je onbekende paspoort en kapotte kompas, met twee ouders hun adresloze gemis.

Maarten Inghels, zelf nog een twintiger, hoopt nooit nog een eenzame uitvaart mee te maken voor een kind zo jong.