Succesvolle verjongingskuur

Het was geen goed jaar voor The Rolling Stones, 1977. Punk was net doorgebroken, en in vergelijking daarmee waren de relschoppers van weleer brave jongens geworden. Dochters hoefden niet meer opgesloten te worden als The Stones in de buurt kwamen optreden. De meisjes - het haar omhoog, de zwarte netkousen strak aangespannen - hadden andere helden nu. Na het ondermaatse Black and Blue werd de groep als passé beschouwd en leken 'The Glimmer Twins' hun voeling met alles wat hip en cool was kwijt.

In oktober van dat jaar begonnen ze aan de opnamen van hun veertiende plaat, en iedereen in de band besefte dat het dit keer een goede moest zijn. In zes maanden tijd werden niet minder dan 44 nieuwe nummers opgenomen. De tien die uiteindelijk Some Girls zouden vormen, onderstreepten dat de Stones nog altijd hun mannetje konden staan in een wereld waar disco, punk en new wave de smaak van de dag dicteerden. 'Miss You', de aanstekelijke eerste single, werd wereldwijd een hit, en het titelnummer onderstreepte dat Jagger nog altijd niet gauw het risico zou lopen om voor moraalridder versleten te worden. In 'Respectable' wordt een vrouw omschreven als 'the easiest lay on the White House lawn'. 'Black Girls', zo wist Jagger nog te melden, 'just wanna get fucked all night'. In Amerika, waar de groep Rev Jesse Jackson tegen de haren in streek, was alleen dat al genoeg voor een mediarelletje.

Ook 'Before You Make Me Run', waarin Richards met een dikke knipoog filosofeert over zijn levensstijl, is er eentje dat zijn imago als het volgende slachtoffer op de dodenlijst van de rock-'n-roll nog versterkt. Hij heeft het over overleden vrienden, zijn hang naar, euh, medicijnen en zet een boom op over de eenzaamheid van zijn leven aan de top, om dan te besluiten dat hij het toch nog 'all right' heeft gedaan. En voor u het vergeet: met 'Beast of Burden' en het van The Temptations geleende 'Just My Imagination' stonden er ook twee uitstekende ballads op Some Girls.

De plaat was geïnspireerd op de decadente levensstijl van de New Yorkse discoscene (de pas gescheiden Mick Jagger zat op dat moment volop achter Jerry Hall aan en werd regelmatig in Studio 54 gespot) en koppelde dat aan de kracht van de punk. Het resulteerde in de laatste echt uitstekende Stones-plaat van de jaren zeventig, al tonen de twaalf - veelal verrassend goede - bonustracks aan dat de groep tijdens de opnamen veel minder gericht te werk ging dan Some Girls destijds deed vermoeden.

In die mate zelfs dat de tweede cd in deze heruitgaven een hele andere muzikale identiteit heeft, en een veel rootsier geluid laat horen. 'So Young' is rauwe r&b, 'Claudine' klinkt als furieuze rockabilly, en Jagger profileert zich als countryzanger in de Hank Williams-cover 'You Win Again'. Al is ook hier Keith de man van de match met het weemoedige 'We Had It All'.

De sessies waren zo vruchtbaar dat een handvol songs later nog op Emotional Rescue terecht zouden komen, maar die plaat was niet meer dan een schim van Some Girls. Het beste bewijs is dat The Stones tijdens de bijbehorende tournee - net op een knappe, aparte dvd+cd-box verschenen als Some Girls Live in Texas - liefst acht nieuwe songs in hun liveset hadden zitten. Iets waar ze later nooit meer het lef voor zouden hebben.

Wie gewoon de twaalf extra studiotracks wil, is al gesteld met de dubbele deluxe-editie. Maar échte fans kunnen sparen voor de prachtig uitgegeven superdeluxeversie, met als toetje een extra dvd met de videoclips, en een sampler uit de Live in Texas-set. Daarnaast zit er een prachtig, gebonden fotoboek bij met een shoot door topfotograaf Helmut Newton, waarin ook nog de zeldzame vinylsingle van 'Beast of Burden' werd verstopt. Een poster en wat artprints ronden het geheel af. Een gedroomd cadeau voor wie de groep diep in het hart heeft zitten. (Universal)