De 'Vijftig tinten grijs' van de heavy metal

Als een van de talrijke vertakkingen van de klassieke heavy metal groeide powermetal sinds eind jaren 80 uit tot een der grootste variëteiten. Met zware gitaren, licht goedkope synths, hoge stemmen en een flinke dosis epische teksten over draken, elfjes en slingerende zwaarden werd het genre dé hoofdrolspeler in Noord-Duitsland en de Scandinavische landen. In onze contreien bleef het succes eerder beperkt. Tot in 2005 Sabaton een groot publiek wist te bereiken met Primo Victoria. Op die plaat worden de falsetstemmetjes ingewisseld voor Joakim Brodéns bronstige bariton en ruimt de fantasywereld plaats voor een geschiedenisles over grootse krijgsverrichtingen.

Eigenlijk kan je Sabaton zien als de Vijftig tinten grijs van de metal: een bestseller die eerder op een prikkeling steunt dan op diepgang. In het geval van de Zweedse band bestaat die prikkeling vooral uit hoe die heroïsche songs over historische oorlogen en veldslagen verhalen. De erg vlakke riffs en de manier waarop ze hun absurd epische refreinen opbouwen rond krachttermen als 'united', 'power', 'glory', 'fight' en 'death' verraden dan weer een schrijnend gebrek aan diepgang.

Maar de Zweedse band heeft een enorm legioen fanatieke aanhangers achter zich. In de AB werd duidelijk dat de verafgoding steeds hallucinantere proporties aanneemt. De volgepakte zaal brulde overtuigd elke letter mee, ensongs over Finse snipers ('White Death'), de Grote Noorse Oorlog ('Carolus Rex') en de slag bij Midway werden stuk voor stuk op gejuich en enthousiast pompende vuisten getrakteerd. Van begin tot eind leek elk metalen zieltje in de AB als was tussen Bodéns vingers te dansen.

Sabaton kent maar één trucje, maar beheerst datuitmuntend goed. Fans van HammerFall en Blind Guardian die de ridders en trollen wat zijn ontgroeid zullen hun hartje ophalen aan deze nieuwe generaals van de powermetal.