De terreur van de rode loper

Cannes, here we come! In het holst van de nacht zijn we thuis vertrokken, richting Zaventem. Het halve land lijkt op dit uur op weg naar de zon. Per auto en dan per vliegtuig. Het laatste stuk naar de luchthaven is er godbetert file. Het is zondagochtend, halfvijf. Binnen afzienbare tijd staat dit land helemaal stil, vermoeden we.

Tussen de zwermen flukse jonggepensioneerden haasten we ons naar de check-inbalie voor Nice. We gaan dus naar Cannes, voor een blitzbezoek aan het walhalla van een van de voornaamste sponsors, L'Oréal Paris. Ontiegelijk uur. Verfrommelde kop. We hebben alleen maar snel wat klodders dagcrème over het gezicht gewreven om de tocht aan te vatten op weg naar een beautygigant. Ik zou me moeten schamen, maar pragmatiek wint het van ijdelheid. Foert.

Blij zijn we wel, want we zijn nog nooit naar het Festival geweest. Filmscreenings, interviews met sterren en dolle feestjes: die diepe kelk is altijd aan ons voorbijgegaan.

Tot nu. Niet dat we veel films zullen zien. Eéntje. Maar we verblijven wel in een van de meest illustere hotels aan de Croisette (de dijk), het Martinez. L'Oréal zetelt hier al ettelijke jaren tijdens het Festival, en wel op de zevende verdieping, in de grootste hotelsuite van de wereld, zo zegt men mij. Het Festival van Cannes is daarom eigenlijk ook een beetje het Festival van L'Oréal. En omdat het Festival het meest gemediatiseerde filmevenement ter wereld is, loont het de moeite om hier flink te investeren.

Een hele resem 'égéries' wordt elk jaar aangevlogen om L'Oréal te vertegenwoordigen. Égéries zijn ambassadrices of muzes met een mooi contract op zak. Actrices en topmodellen met één credo: 'Because we are worth it'. Vroeger luidde het 'Because you are worth it'. Nu gaat het over 'wij', de vrouwen.

De oudste égérie moet Jane Fonda zijn. Dan is er ook Andie MacDowell, die ik straks mag interviewen. En Eva Longoria. Naomi Watts. Julianne Moore. Inès de La Fressange. Karlie Kloss. Doutzen Kroes. Liya Kebede. Natasha Poly. Lara Stone. En verder een rist sterren van zowat overal ter wereld, met een lokale sterrenreputatie. We breken er onze tong niet over. Maar de lijst is ellenlang. En allemaal verblijven ze hier in het hotel, omringd door een leger van assistenten en bodyguards.

Bij de oprijlaan van het hotel staan sterrenspotters achter de dranghekken in een dikke haag te wachten. Reikhalzend. Maar uit onze eigen gesponsorde limo komt alleen een verfrommelde kop met een erg verdwaasde blik. Ik struikel over mijn opgezwollen vliegtuigvoeten. De haag zucht diep.

Brond haar & verticale rimpels

Meteen worden we door de lobby naar de lift geloodst. De zevende verdieping is de dakverdieping, met een gigantisch terras en zicht op de Middellandse zee, de cruiseschepen en de jachten. De suite is voor de gelegenheid opgedeeld in open kamertjes per thema: make-up, verzorging en haarkleuring. In elk van de afdelingen krijgen journalisten en bloggers een soort speed-workshop, een introductie tot het nieuwe gamma, warempel door de createurs van de waren zelf. Er wordt gesmeerd en geroken. Het nieuwe thema voor lipsticks en nagellak is roze. Geen baby- of bommaroze, maar een volwassen palet van roze in schakeringen die de naam dragen van een égérie. Naomi. Doutzen. Halfgoddelijke voorbeeldvrouwen, verkrijgbaar in een tube.

Nadien volgt een uiteenzetting over een nieuwe revolutionaire haarkleuring. Effect: bronde. Que? Bronde, dat is de kleur van brunettes die zich blondere surflokken toemeten bij middel van een doe-het-thuiskleurkit. Echt lekker bekt het niet in het Nederlands, 'brond', maar het spul werkt. Zonder risico op oranje haar, want de techniek gaat vooruit, zo verzekert men ons.

In het volgende kamertje stuift een kleine dame van een zekere leeftijd binnen. Glimlach van oor tot oor, blondgrijze krullen, het type dat ettelijke zomers in Ibiza of Bali heeft gesleten. Het is Joëlle Ciocco. Biochemicus van opleiding, dermatologe van de rijkste Parisiennes en zeer onconventioneel in haar aanpak. Er is een fameuze hoek af. Zo zot als een deur. Maar met een reputatie van goud. Ze heeft in Parijs haar eigen instituut, waar ze aan haute couture doet, aan productontwikkeling en behandelingen op maat. Ze gaat daarbij uit van genetische achtergrond, van huidtype, van het karakter en levensstijl van haar klanten.

Joëlle werd een aantal jaren geleden ingehuurd door L'Oréal als consultant voor de verzorgingsproducten (met als hoofdproduct Revitalift, waar MacDowell het gezicht voor is), en ze geeft ook online tutorials. Wat zij predikt, is een consequent gebruik van goede producten, maar bovenal een bewust gebruik.

Het is niet voldoende om zomaar wat klodders open te smeren, zegt ze. Je moet als vrouw de verzorging van je gezicht als deel van een groter geheel zien, in een holistisch perspectief: "Je moet willen geloven in het product dat je gebruikt, maar er ook de tijd voor nemen. Ik ben er echt van overtuigd dat de sensatie en het ritueel de werking beïnvloeden. Dat schoonheid van binnen uit komt is geen fabeltje. Alleen is het heel moeilijk om die boodschap naar vrouwen over te brengen, om hen comfortabel te laten voelen bij hun leeftijd. De mediatisering en het machoklimaat zijn grote hindernissen. Men wil ons laten geloven dat vrouwen van 50, 55 jaar niks meer te betekenen hebben. Maar niets is minder waar."

Ciocco heeft onder meer een DIY gezichtsmassagetechniek ontwikkeld, speciaal tegen de 'verticale rimpels' (que?) en ze voegt de daad bij het woord, terwijl ze achter ons postvat en het vel van ons gezicht met zachte knepen oprekt en weer loslaat. Ze gelooft dat producten beter werken als we een moment van verinnerlijking nemen. Na een paar minuten voel ik een aangename en ontspannen gloed op mijn gezicht. Joëlle mag dat voor mijn part elke ochtend komen doen. Ook mijn horizontale en diagonale problemen zullen er baat bij hebben, vermoed ik.

Innerlijke wallen

Het is vier uur als ik eindelijk mijn hotelkamer binnen mag. Wanneer ik de kamerdeur snel wil sluiten om een hazenslaap van tien minuten te plegen, kondigt een gebrild heerschap met een koffer zich aan als mijn kapper voor vanavond. Hij heeft haast en wij, wij moeten dringend klaargestoomd worden. Er is namelijk een cocktail met de égéries, aan het zwembad, en daarna gaat het richting cinema per limousine, voor de vertoning van de film Carol met Kate Blanchett en Rooney Mara.

We zijn hedenochtend om drie uur opgestaan, mijn verfrommelde kop en ik. Ciocco's gezichtsmassage heeft deugd gedaan, maar mijn innerlijke wallen hangen op mijn kin. We kunnen wel wat oplapwerk gebruiken. Of misschien gewoon wat aandacht. Komt u binnen, heer coiffeur. Na een kwartier raapt meneer zijn materiaal weer samen. Snelle douche, wat plamuurmiddelen, mascara en eyeliner, poeder, klaar. We gooien een jurkje over het hoofd, plakken een pleister op een zere teen en reppen ons richting zwembad. Het lijkt daar wel of iedereen hakken er van vijftien centimeter draagt. En haast alle vrouwen hebben een lange jurk aangetrokken. Dresscode: 'Cocktail', zo luidde nochtans de invitatie.

Het is moeilijk te zeggen wie de sterren zijn en wie zich hier een ster waant. Of toch. De echte sterren worden belaagd door een leger van professionele fotografen. De rest maakt selfies met mobieltjes. Hier bevinden zich bovendien haast alleen maar vrouwen. De mannen op dit aperitiefuurtje zijn createurs van de firma, of managers. De jurken- en lichaamskeuring maakt iedereen zenuwachtig. Geen kat kan hier echt genieten van het moment. Want er spookt maar één vraag door alle hoofden: 'Zie ik er wel goed genoeg uit?'

Na de champagne worden we in colonne naar de cinema gevoerd, voor de eerste première van vanavond. De bioscoop is vlakbij, maar in Cannes staat men blijkbaar heel graag in de file, terwijl de haag langs het parcours almaar dikker wordt. We doen er een half uur over voor we aan de rode loper zijn.

Die rode loper is een gigantische lap rood vast tapijt onder een doorzichtige tent, met twee muren van camera's en schijnwerpers. Er komt opzwepende muziek uit de speakers. Een kermiscommentaarstem kondigt tussendoor luid schallend aan wie de rode loper meteen zal betreden. De meute moet wachten tot de modellen, opgetuigd met couture en diamanten, hun werk hebben gedaan. Populieren van vrouwen, met een allesoverheersend flegma. De fotografen worden hitsig. De rest kijkt toe. Ik voel me zo langzamerhand een dwergnijlpaard in een aardig jurkje.

Nadat wij, de 'gewone' genodigden, in kuddes haastig over het tapijt zijn getrokken en de trappen zijn opgeklommen ('Allez vite! Ne restez pas là! Bougez!') is het de beurt aan de echte sterren van die avond, de égéries en daarna de cast van de film. Fotografen en cameramannen brullen de namen van de actrices die uitgebreid poseren en daarna de trappen opklimmen. Zelden roepen ze die van een man. Op hun vraag draaien de vrouwen om en om, meestal in sexy poses, heup opzij, uitdagende blik. Vrouwen op hun aantrekkelijkst, aangevuurd door een leger van macho's. Ongemakkelijk wiebelend op hun hakken. Struikelend over hun lange kleed. Zoveel smaller en magerder in het echt dan op foto. Afgetraind en afgedieet.

Wat doet dat hele gedoe eigenlijk met die vrouwen? Isabelle Huppert lijkt een visgraatje in de keel te hebben. Of een knoop in de maag. Erg happy ziet ze er niet uit. Daarna komen de kanonnen. Kate Blanchett voert een zelfverzekerde show op. Zij is hier de ster van de avond. En Rooney Mara staat wat bleek en schuchter rond te draaien in de schaduw van Kate, terwijl ze krampachtig haar tenue in bedwang probeert te houden aan de zijkant van haar borsten. Het genodigde voetvolk wacht hen al op in de zaal en volgt de live vertoning van 'la montée des marches' op het grote scherm. Wanneer de actrices met hun regisseur Todd Haynes onder luid applaus de zaal betreden, kan de film eindelijk beginnen.

Intussen hebben zich buiten een paar kleine drama's afgespeeld. De organisatie verbood blijkbaar de toegang aan enkele vrouwen van 50 die geen hakken droegen, maar platte sandalen met stras. 'Hashtag cannesheel's maakt intussen een en ander los op Twitter. De verontwaardiging is groot. Maar de organisatie excuseert zich zelfs niet. Terzijde: àlle mannen mochten binnen. En terzijde bis: de prachtfilm Carol ging net over twee vrouwen die in de jaren '50 gevangen zaten in sociale normen en taboes en worstelden met hun eigen schrijnende onvrijheid. In Cannes zijn vrouwen anno 2015 nóg niet vrij, zij het op een ander vlak. Er is dus dringend actie nodig. Maar het zal niet voor dit jaar zijn.

Het is halfeen wanneer we onder ons donsdeken neervallen, mijn verfrommeldheid en ik. Mijn hakken liggen in een hoek. We zijn na de film nog gaan dineren in een Italiaans restaurant, per limo. Op de terugweg zijn we bijna in een coma gesukkeld. Op is op. Ook al is het Cannes. En we hebben hier nog steeds geen voet in de vrije wereld gezet. Zelfs de ramen in mijn kamer kunnen niet open. Geen zeebries dus, deze nacht.

Elegante populier

De volgende ochtend is het interview met Andie MacDowell gepland. Ze zal ons in een kleine hotelkamer ontvangen. Egérie Andie MacDowell is 57, en al 30 jaar een van de belangrijkste gezichten van L'Oréal. Deze week is ze al naar een paar premières geweest en heeft ze haar rodelopertaak met glans volbracht, zo kan ik op de persfoto's zien. Perfecte teint, brede glimlach, size zero, strakke taille, hoge hakken. Een elegante populier. Hier is hard aan gewerkt. Een face- of eyelift lijkt ze me nog niet gehad te hebben. Haar schoonheid komt ergens anders vandaan.

Ze geeft me een hand, glimlacht breeduit en maakt mij een compliment over mijn jurk. Het nijlpaardgevoel deemstert weg. Andie is spontaan, warm en open. Ik vraag haar waarom ze eigenlijk vindt dat vrouwen beter worden naarmate ze ouder worden, want dat las ik ergens. "Wel, ten eerste zijn wijsheid en kennis prachtige aspecten van maturiteit. En verder zijn we in staat om dieper lief te hebben naarmate we ouder worden. Ik denk dat we ons meer bewust worden van andere mensen. Bovendien ben je niet meer wanhopig omdat je op een bepaalde leeftijd al zo veel hebt gepresteerd, dat het niet meer hoeft. Je bent gewoon meer op je gemak. Je wil geen tijd meer verspillen en alleen maar de dingen doen die je echt graag doet."

Ik vraag haar hoe ze met haar leeftijd omgaat. Of ze een gevecht voert tegen het ouder worden, of ze haar leeftijd aanvaardt. Ze schudt haar hoofd. "Ik wil niet het woord 'aanvaarden' gebruiken, maar wel 'omarmen', embrace! Aanvaarden, dat doe je met dingen die op zich fout zijn. Ouder worden is niet fout. En omarmen, daar zit gratie en dankbaarheid in. Ik vind ook niet dat we 'ouder' worden, we evolueren. En daar hebben we geen controle over. Je weet gewoon dat je fysiek zult veranderen, maar in je geest blijf je dezelfde. Ik werk daar heel hard op in mijn yoga. Ik heb vroeger te veel tijd verloren door me zorgen te maken over feiten die er niet waren. Ik dacht dat mijn benen te dik waren. Hoe stom kan je zijn? I should have been living in shorts! (lacht) Ik kan dus maar beter gelukkig zijn met hoe ik er nu uitzie en appreciëren waar ik nu sta."

Zijn Hollywood en Cannes slechte plekken voor 'evoluerende' vrouwen? Ze haalt haar schouders op. "Schoonheid behoort echt niet alleen toe aan jonge mensen. Er staat geen limiet op. Beauty is of all ages. Dat probeer ik voor L'Oréal te belichamen. Maar ik ben niet alleen. Jane Fonda is 77. Diane Keaton is 69. En dan heb je ook Helen Mirren en Meryl Streep. Jane Fonda doet momenteel een geweldige tv-show. Die vrouwen blijven succes hebben, en zij proberen het verschil te maken. Bovendien zijn er hele goede en fijne mannen die meer vrouwen in de business willen. Er is heus wel een dialoog aan de gang, maar misschien krijgt die te weinig aandacht."

Zou er verandering in de mentaliteit komen met een oudere vrouwelijke president als Hillary Clinton? Ze gaat op het puntje van haar stoel zitten. "Veel te laat is dat! Weet je, toen ze zich jaren geleden bij de democraten kandidaat stelde tegen Obama, vroeg een nieuwslezeres aan iemand die ze moest interviewen of Amerika klaar was voor een vrouw. Ze kromp er zelf van ineen. En men bleef het gedurende die hele campagnetijd maar herhalen, of Amerika klaar was voor een vrouw. Stel je voor! Er zijn verdraaid al meer derdewereldlanden met een vrouwelijke president! Die uitspraak was zo beledigend voor alle vrouwen. We zouden dus beter nu zelfs een oudere, lesbische zwarte vrouw als president krijgen!" (schaterlacht)

Complimenten

Ik wil het met haar toch nog even hebben over de dwang van schoonheid en ouder worden. Ze heeft ooit verklaard dat schoonheid een werkwoord is. Dat schoonheid komt uit positief staan in het leven. Hoe ziet ze dat?

Haar blik wordt erg zacht. Haar stem stiller. "Ik denk dat het ligt in hoe je mensen behandelt. Ik denk dat vriendelijk zijn, dat dat 'mooi zijn' is. Dat complimenten geven mooi zijn is. Als je iets positiefs denkt over iemand, zeg het dan ook gewoon. Erken mensen voor wat ze voor je doen en dank hen daarvoor. Kijk en wees je bewust van alle kleine dingen die je kan doen. That is being a beautiful person. En dat is belangrijker dan uiterlijke aspecten."

Het is tijd om naar buiten te gaan. Zeelucht snuiven. Tenen in het zand steken. Zon op onze neus voelen. Want ook dat zijn we waard.