Giro waagt zich heel even op glad ijs
Muiterij in de Giro. Regen herschiep het wegdek in Apulië tot een ware ijspiste en zorgde voor een zelden geziene langzaamaanactie in het peloton. Uiteindelijk won Nacer Bouhanni, in een massaspurt met... vier.
Er was geen ontkomen aan, daar in de hiel van de laars aan de Adriatische kust. Van bij de start draaiden de hemelsluizen onverbiddelijk open. In het kleurenpalet van regenhesjes maalden de renners er, kop diep tussen de schouders, met frisse tegenzin en een tergend slakkengangetje de kilometers door. Achtendertig in het eerste wedstrijduur, om precies te zijn. Het tempo van een goed getrainde wielertoerist. Zo ging dat tot ruim voorbij halfkoers, met Orica als regisseur. Het timeout-gebaar van wittetruidrager Luke Durbridge deed terugdenken aan de gespreide armen waarmee Fabian Cancellara vier jaar geleden in de Tourrit naar Spa de voordeur van het peloton symbolisch vergrendelde achter vluchter Sylvain Chavanel. Ook toen zorgde de regen, in een levensgevaarlijke combinatie met olie, in de afzink van de Stockeu voor spekgladde wegen. Wiggins, Armstrong, Contador, Andy Schleck: allemaal gingen ze onderuit.
Zover kwam het nu niet. Omdat het peloton liever voorkwam dan genas. Een kort topoverleg tussen rozetruidrager Michael Matthews en ouderdomsdeken Alessandro Petacchi zette er de rem op. "Het resultaat van een algemeen gevoel in het peloton", legde Matthews uit. "Dit was niet meer verantwoord. De Giro duurt nog tweeëneenhalve week, we willen met zijn allen zo veilig en ongeschonden mogelijk Trieste bereiken. Dus besloten we de race tijdelijk te neutraliseren." Vreemd. Want weende de hemel de voorbije dagen ook al niet in (Noord-)Ierland? Toen werd er niet gemekkerd, maar voluit gekoerst. Matthews: "Dat is anders. Daar regent het altijd, de wegen zijn er veel beter tegen bestand. In tegenstelling tot Zuid-Italië, waar nattigheid eerder uitzondering is dan regel. Dit was gewoon 'the safest thing to do'."
Algemeen gevoel? Ja, dag Matthews. Het wandeltempo bleek duidelijk niet naar de zin van een verbolgen Manuel Quinziato, die zijn collega's bij het aansnijden van de derde van acht lokale lussen boos aanspoorde tot actie. Ex-maglia rosa Svein Tuft gehoorzaamde en ging wat harder op de trappers duwen. Zeker nadat de wedstrijdjury besliste om de tijden bij het ingaan van de slotronde in aanmerking te nemen voor het klassement en geen bonificatieseconden toe te kennen. "Bullshit", vond Ben Swift dat op zijn beurt. "Waarom moeten wij, spurters, wel risico's nemen en de klassementsrenners niet?"
Het venijn van deze vierde etappe zat uiteindelijk toch nog in de staart. Een handvol nieuwe regendruppels leidde in volle finale tot een geanimeerd pirouettefestival, waarbij tientallen renners in drie fasen over het asfalt schoven. De ravage sloeg ondichtbare bressen in het peloton en uiteindelijk spurtten slechts vier renners voor de ritzege. Nacer Bouhanni zag zijn risicovolle terugkeer na een lekke band beloond en haalde het voor Nizzolo en Veelers. Gladde jongen, die Fransman.