In Duitsland werden in enkele jaren tijd drie kinderen doodgehongerd door hun ouders

'Dennis wilde helemaal niet eten'

Dennis was zes jaar, Jessica zeven, Alexander vijf. In enkele jaren werden drie kinderen in Duitsland doodgehongerd. De ouders van Dennis werden maandag tot levenslang veroordeeld, de andere kregen hun straf eerder al. In alle drie de gevallen kon de dood voorkomen worden als de sociale diensten hun werk beter hadden gedaan. Duitsland is geschokt en neemt maatregelen.

Brussel

Eigen berichtgeving

Ayfer Erkul

Dennis bestond nog maar uit een hoopje beenderen en wat resten toen de politie hem vond. Zijn lijkje zat verborgen in een diepvrieskist. De diepvriezer werkte niet meer, maar was nog wel luchtdicht. Net een dood vogeltje, stelde een agent geschokt vast toen hij het lijkje vond. De gerechtsarts verklaarde dat de jongen 5 kilo woog toen hij werd gevonden. Het normale gewicht van een doorsnee-zesjarige is 25 kilo. Dennis was amper 89 centimeter groot, 35 centimeter kleiner dan een jongen van zijn leeftijd. Waarschijnlijk stierf Dennis op 20 december 2001. Het was juni 2004 toen de politie hem vond.

Dennis was het kind dat zijn ouders niet wilden. De verstoteling, het zwarte schaap dat altijd de schuld kreeg. Was er een broodje weg? Dennis had het gepakt. Stond de tv te luid? Dennis. Zijn andere broertjes en zusjes waren naar de kerstmarkt toen hij stierf. Dennis mocht niet mee en zat zoals gewoonlijk met de gordel van een badjas aan een bed gebonden.

Zijn moeder Angelika heeft al vier kinderen als ze in 1990 Falk ontmoet en met hem in Cottbus, in de voormalige DDR aan de Poolse grens, gaat samenwonen. Drie jongens neemt ze mee naar het nieuwe gezin, het vierde kind heeft ze ter adoptie afgestaan. Het koppel krijgt samen nog zeven kinderen. Van hen staan ze er twee ter adoptie af, maar de rest houden ze. Ook Dennis, het derde kind. Maar al snel na zijn geboorte in 1995 begint de lijdensweg van Dennis.

Hij wilde helemaal niet eten, getuigde Angelika onlangs voor de rechtbank. Dennis was een koppig kind, zei ze, de stoorfactor in het gezin. Ze had liever gehad dat hij helemaal niet geboren was. Omdat hij zo dwars was en nooit stilzat volgens zijn moeder, werd hij zodra hij wakker werd vastgebonden. Op zijn derde kon de jongen nog niet praten. Op zijn vierde kon hij nog niet lopen. Op zijn vijfde kon hij zelfs niet meer zitten en lag hij apathisch op de grond.

Op de dag van zijn dood was Angelika alleen thuis met de jongen. Ze verklaarde later dat hij in de woonkamer speelde, plots een aanval kreeg en begon te beven. Na zijn dood verstopte ze hem in de diepvrieskist omdat ze bang was. Tegen de sociale dienst, die af en toe langskwam, zei ze dat hij ziek was. Het kindergeld bleef ze ondertussen gewoon verder innen. Tegen haar man zei ze dat Dennis per helikopter naar het ziekenhuis was afgevoerd. Falk geloofde haar. "Toch een beetje vreemd dat u in al die jaren nooit een keer op bezoek bent geweest", zei de aanklager op het proces.

Het helikopterverhaal leidde uiteindelijk tot de ontdekking. In juni 2004 vertelde Falk aan de sociale dienst het verhaal van de helikopter. Maar daar waren geen bewijzen van en de dienst verwittigde de kinderbescherming en de politie. Pas toen de diepvrieskist openging, zei Angelika aarzelend "Dennis ist tot".

De schok die door Duitsland ging, werd al snel gevolgd door een andere. In maart 2005 werd het lijkje van de zevenjarige Jessica gevonden in Hamburg-Jenfeld. Haar moeder had een ambulance gebeld en gemeld dat haar dochter plots bewusteloos was geraakt. Toen de hulpverleners ter plaatse kwamen, bleek dat het meisje al uren dood was. Ze was enkel nog huid en beenderen.

Net als bij Dennis, vroeg men zich ook bij Jessica af af hoe de mishandeling van het meisje door de mazen van het opvangnet was kunnen glippen. Ze was schoolplichtig, maar toen ze na een keer niet opdaagde, werd wel een boete uitgeschreven voor de ouders, maar ging men nooit in het huis een kijkje nemen. De buren had nooit iets gemerkt. Sommigen wisten zelfs niet dat in het bouwvallige huis een kind woonde. Jessica zat dag en nacht in een kamer waarvan de ramen dichtgetimmerd waren. Haar moeder Marlies en haar stiefvader Burkhard werden tot levenslang veroordeeld.

Bij het proces tegen Marlies en Burkhard werd meer dan eens verwezen naar de zaak-Alexander. Dat vijfjarige jongetje werd in 1997 dood teruggevonden. Hij woog 7,2 kilo. Zijn broertje Alois van zes jaar leefde nog amper maar kon gered worden. De derde jongen in huis, Andreas, was negen en eveneens ondervoed. De jongens waren alledrie pleegzonen van een echtpaar dat zelf nog drie kinderen had. Zij mochten en kregen alles, de pleegkinderen kregen niets. Zij waren, zo zou tijdens het proces blijken, enkel goed voor de kinderbijslag. Andreas, die kon overleven door het eten van vuilnis, klaagde in 2004 de kinderbescherming van Stuttgart aan omdat die nooit iets vreemds had opgemerkt en telkens maar kinderen bleef plaatsen in de familie.

Dennis, Jessica, Andreas werden doodgehongerd, maar daarbuiten werd Duitsland de afgelopen jaren bedolven onder verhalen van extreme kindermishandelingen. In Elmshorn werd de 2,5 jarige Tim doodgeslagen door de vriend van zijn moeder. In Frankfurt werden negen lijkjes van baby's ontdekt in een kast; de moeder had de baby's gedood na hun geboorte. Iedere week sterven volgens de nationale kinderbescherming Kinderschutzbund in Duitsland twee kinderen aan mishandeling of verwaarlozing.

Experts breken zich momenteel het hoofd over mogelijke oplossingen. Politici mengden zich in het debat en pleitten voor strengere straffen. Familieminister Ursula von der Leyen (CDU) zei een voorstander te zijn van een 'waarschuwingssysteem' tegen kindermishandeling. In probleemfamilies moest volgens haar het kind vanaf de zwangerschap gevolgd worden. In Hamburg stelde de deelstaatregering voor dat kinderen verplicht medisch onderzoek moesten krijgen. Als ze niet reageerden, mocht de arts zelfs een politie-inval in huis laten organiseren. Voor Dennis bestond geen twijfel. Hij had volgens de kinderarts die getuigde op het proces, zeker kunnen gered worden als men op tijd had ingegrepen.