Nationale Dag van de Verzoening? Uitstekend idee!
De Dag van de Klant, de Dag van de Ondernemer, de Dag van de Architectuur: aan themadagen geen gebrek in ons land. Maar een Dag van de Verzoening hebben we nog niet. Toch zouden we zo'n dag goed kunnen gebruiken.
Speciaal voor 'De Verzoening' probeerde ik een ontmoeting te regelen tussen Petra László en Osama Abdul Mohsen. De eerste is de Hongaarse cameravrouw die in september een Syrische vluchteling en zijn zevenjarige zoon onderuitschopte. De tweede is de onfortuinlijke vluchteling in kwestie.
De randvoorwaarden voor een verzoenend gesprek waren vervuld. László had op haar Facebook-pagina herhaaldelijk haar excuses aangeboden. En met Abdul Mohsen was het snel goed gekomen: de man - van beroep voetbaltrainer - kreeg van een Spaanse voetbalschool een nieuw leven cadeau, inclusief een job, een appartement en een kast vol kleren.
Maar helaas. In oktober spande László een rechtszaak aan tegen Abdul Mohsen. Hij zou voor de rechtbank leugenachtige verklaringen hebben afgelegd. Op zijn beurt liet Abdul Mohsen via de pers weten dat hij nooit in staat zal zijn László in de armen te sluiten. "Wat ze gedaan heeft, is onvergeeflijk", zei hij.
Mijn talrijke Facebook-berichten en e-mails naar de twee protagonisten - vol dure woorden als 'human strength', 'epic reconciliation', 'the true Christmas spirit' en 'more understanding, less polarization' - werden steevast gevolgd door een vijandige stilte.
Dat verzoening na een pijnlijk conflict nochtans mogelijk is, bewijst Zuid-Afrika al jaren. Zestien december is er sinds 1994 'De Dag van de Verzoening': een dag die in het leven werd geroepen om de verschillende bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika na het apartheidsregime schuifelend dichter bij elkaar te brengen. Eén van de vele vergiffenisrituelen waarmee de toenmalige politieke leiders hun verdeelde natie weer hoop wilden geven.
In België hebben we een Dag van de Jeugdbeweging, een Dag van de Landbouw, een Dag van de Stagiair, een Dag van de Hond en - ik verzin niks - een Dag van de Aardbei. Maar géén Dag van de Verzoening.
En toch zouden we zo'n dag goed kunnen gebruiken. Niet om Vlamingen en Walen tot meer wederzijds begrip te bewegen. Ook niet om de laatste nog na-etterende wonden van de collaboratie te deppen. Maar wél om iedereen eraan te herinneren dat rancune een sluipend gif is en dat persoonlijke conflicten vroeg of laat begraven moeten worden onder een dikke laag zand.
Onze nationale gedichtendag geeft ons het perfecte alibi om onze zelfgeschreven verzen de wereld in te sturen. Op dezelfde manier kan een Dag van de Verzoening het sociale glijmiddel zijn om reeds lang aanslepende ruzies bij te leggen. Wanneer je je achter een officiële dag kunt verschuilen, slik je makkelijker je trots in. Plots hoef je niet langer weerloos en bibberend uit de loopgraven te komen. Een veilig en vrijblijvend sms'je vanuit je luie zetel volstaat: "Vandaag Dag van de Verzoening. Pintje?" De ideale bescherming tegen een potentiële beschadiging van je ego.
Ook op maatschappelijk gebied heeft een Dag van de Verzoening niks dan voordelen. Onze volksgezondheid zal er met rasse schreden op vooruitgaan: door wrok veroorzaakte depressies maken plaats voor geluksbevorderende gevoelens van eendracht. Onze economie zal een bescheiden, maar welgekomen boost krijgen: het Merci-chocoladeassortiment wordt gegarandeerd uitgebreid met een populaire Sorry-variant en mensen gaan geheid in de rij staan om bij Bpost verzoeningskaartjes te kopen. En een deel van de achterstand van justitie zal verdwijnen zonder dat er extra zweetdruppels moeten vloeien: familievetes en burenruzies worden op De Dag van de Verzoening opgelost zonder de zuchtende tussenkomst van gerechtelijke ambtenaren.
De spiritueel begaafden onder ons kunnen op De Dag van de Verzoening zelfs vrede nemen met de onvolmaaktheid van het leven en het gegeven dat we deep down allemaal prutsers zijn. "Van zodra je aanvaardt dat het leven niet pijnloos is en jij niet perfect bent, word je een stuk gelukkiger", vertelde Wouter Deprez me dit jaar tijdens een interview. Het is dus nooit te laat om afscheid te nemen van een aantal frustraties.
Laat ik alvast het goede voorbeeld geven, dan is de kop eraf. Vandaag verzoen ik me met mijn immer balorige haardos, het feit dat ik in Leuven en niet in New York geboren ben en de wetenschap dat ABBA nooit meer zal optreden. Ook zal ik een oprechte poging ondernemen om met uitgestoken hand de voormalige prefect van het Heilig Hartcollege in Tervuren op te zoeken, die ik heel mijn middelbare schooltijd "een gezant van de Gestapo" heb genoemd.
Zo. Nu is het aan u. Laat u bedwelmen door het 'Jingle Bells'-sfeertje in onze straten en verzoén u, beste lezer. Met uw kromme neus, met de nieuwe K3, met Romelu Lukaku, met de scheidsrechter die uw caféploeg vorig weekend een niet te negeren strafschop ontzegde en met de buurjongen die GTA 5 blijkbaar alleen kan spelen als de volumeknop op tien staat.
Het leven is te kort om chagrijnig te zijn.