Imke Courtois stopt na EK met voetbal

Van passen en dribbelen naar het analyseren van cijfers. Imke Courtois ruilt na het EK deze zomer het voetbalveld definitief in voor het labo van de faculteit psychologie van de KU Leuven. Amper 29 is ze en nog geen grammetje versleten. Het is vroeg dus, om er als voetbalster al mee op te houden. Maar het verlangen om meer te zijn dan dat brandt te hard. "De laatste twee jaar was ik 100 procent voetbalster én 100 procent wetenschapper. Ik zoek graag grenzen op, maar combineren wordt steeds moeilijker. Nu is het tijd voor deel twee, tijd voor de wetenschap."

Courtois hoefde geen levenslange voetbalcarrière, dat wist ze van het begin. "Ik ben een levensgenieter, altijd met honderd-en-een dingen bezig. Ik heb steeds nieuwe uitdagingen nodig." Maar dat betekent niet dat het een makkelijke keuze was om na 21 jaar te stoppen met voetballen. Elk seizoen nam ze het in overweging: is mijn lichaam nog fris genoeg om elke keer weer alles te geven op het veld?

"Ik ben te trots om mezelf in een situatie te laten verzeilen waarin iedereen me begint voorbij te lopen", geeft ze toe. "Ik wil niet afzakken naar een provinciale ploeg. Als ik er zoveel voor geef, wil ik dat ook op een hoog niveau kunnen aanhouden."

Eerste EK voor Red Flames

Stoppen op een hoogtepunt. En dus, toen Imke Courtois vorig jaar een volledig seizoen out was met een enkelblessure, wist ze: op deze manier wil ik niet stoppen. Het werd een jaar extra, met een zevende titel op rij voor haar ploeg Standard.

"Maar zo is de keuze om er definitief mee op te houden wel gegroeid. Nog één keer alles geven, met het EK als absolute kers op de taart. De puzzelstukjes vielen gewoon in elkaar. Het is lastig, om te stoppen als je eigenlijk nog heel goed mee kan, maar het klopt."

Met haar hoofd zit Courtois al bij de cijfers en de data waar ze de afgelopen twee jaar al mee bezig was en die ze ook de komende twee jaar voor de kiezen krijgt. Als ze het over haar onderzoek naar de effecten van ademhaling op pijn heeft, begint ze enthousiaster en sneller te praten. Ze kijkt ernaar uit, zoveel is duidelijk.

"Het is niet zo moeilijk om mij enthousiast te krijgen", lacht ze. "Maar ik ben niet aan dit doctoraat begonnen voor de titel, wel omdat ik de jobinvulling zo leuk vind. Zoeken naar een oplossing, wat is het mechanisme achter iets. Als je je concentreert op je ademhaling, wordt de pijn dan minder omdat je je op iets anders concentreert of is het echt iets fysiologisch waardoor de pijn effectief verzacht? Interessant toch?"

Haar allerlaastste wedstrijd met Standard zit er dus al op. Zonder feestje, aangezien niemand, behalve haar ouders en beste vriendin, van iets wisten. "Die laatste minuten raakten me meer dan verwacht. Er kwamen tranen aan te pas. Een soort emotie van rust vinden in mijn beslissing, gecombineerd met angst voor wat gaat komen en dankbaar voor al die jaren."

Maar er komt dus nog dat EK. Het allereerste ooit voor ons vrouwelijk voetbalelftal. Ze zitten in de poule met gastland Nederland, Denemarken en Noorwegen. Het EK vindt deze zomer plaats van 16 juli tot en met 6 augustus.

"Het zal heel vreemd zijn om daarna mijn spullen in te pakken, maar de beslissing is genomen. Dan ga ik wel een feest geven en me een maandje laten gaan, denk ik (lacht). Maar ik blijf sportief. Ik word geen sedentaire wetenschapper."