Eerste echte ster van het rugby overleden

Zijn plotse dood domineert in Nieuw-Zeeland alle voorpagina's: Johan Lomu is voor zijn land wat Maradona voor Argentinië is, of Eddy Merckx voor België - een afgod die zijn sport oversteeg, net zoals Muhammad Ali in het boksen. Lomu was een kolos - 1,92 meter voor 119 kilo - maar liep de 100 meter in 10,8 seconden. Hij trad voor het eerst in de spotlights met een spectaculaire rush op het WK rugby in 1995 toen hij in de halve finale drie Engelse verdedigers afschudde om vervolgens - letterlijk - als een pletswals over een vierde heen te denderen.

Adembenemend voor een knaap van 20 die voor dat WK nog maar twee caps op zijn naam had staan. De All Blacks verloren de finale van gastland Zuid-Afrika, maar niemand zou Lomu nog vergeten. Met zijn kenmerkende kracht en snelheid zou hij de komende jaren als een magneet het publiek naar het rugby zuigen - en met hen ook de grote sponsors. Het was Lomu die zijn sport in een nieuw tijdperk, dat van het professionalisme, trok. "Dat WK was allesbepalend", erkende hij later. "Als ik nu naar de beelden kijk, begrijp ik beter welke impact ik had. Als mijn zonen die filmpjes zien, draaien ze zich vol bewondering naar me om."

Toch bleek dat sterke lijf van Lomu, die roots in Tonga had, ook net zijn grootste zwakte. In 1996 stelden dokters vast dat hij aan een zeldzame nierziekte leed, een chronische aandoening die hij in eerste instantie nog kon controleren met medicatie en met vijf dialyses per week, maar in 2004 had hij toch een niertransplantatie nodig. Drie jaar later, met 63 caps als All Black en 37 tries op zijn cv, nam Lomu finaal afscheid van zijn sport.

'Geen garantie'

In 2011 stopte zijn nier met werken. Lomu besefte dat hij vermoedelijk niet erg oud zou worden. "Als ik 55 word, zal ik me gelukkig prijzen", bekende hij drie maanden geleden in een interview. "Ik heb geen garantie dat het me zal lukken, maar daar ga ik voor. Mijn vader is jong gestorven en dat zet je aan het denken. Ik wil mijn jongens groot zien worden. Ik hoop dat ik hun 21ste verjaardag haal."

Het was Lomu helaas niet gegund. Brayley is pas zes, Dhyreille vijf. Lomu was maandag met zijn gezin na een reis naar Engeland teruggekeerd, waar hij het WK rugby had bijgewoond en zijn sport had gepromoot. Maandagnacht werd een plotse hartstilstand hem fataal. Nieuw-Zeeland rouwt nu om één van zijn meest geliefde 'zonen'.

"Lomu was de eerste echte superster van het rugby", prees Steve Tew, CEO van de rugbybond, hem. "Zijn komst op de internationale scène heeft het rugby naar een ander niveau getild." Ook zijn ex-ploegmaat Tana Umaga beklemtoonde hoe uitzonderlijk Lomu wel was: "Niemand kon Jonah Lomu evenaren. Veel coaches probeerden er een te vormen door een speler van zijn gestalte op de flank te zetten, maar eerlijk gezegd: er zal nooit meer een speler zoals Jonah Lomu zijn."