Dagboek van een verdwijning

Donderdag 1 december

17 uur: debriefing in de kantoren van de Cel Vermiste Personen

"Er is een probleem in Kortrijk. Een vermiste student. Waldo Van Raemdonck. Een onrustwekkende verdwijning." Met die woorden werd Alain Remue maandag door zijn collega's onthaald toen hij terugkeerde van een uiteenzetting over vermiste personen bij de politie in Aalst. Remue kreeg tekst en uitleg. Er was al veel gebeurd. De jongen stond geseind en er was een buurtonderzoek gevoerd op de plaats waar zijn fiets was terug gevonden. "Ik luisterde voornamelijk en stelde ook vragen. Ik hoorde en voelde bij mijn mensen dat ze een slecht gevoel hadden bij deze verdwijning. In Kortrijk was het dossier ook al verhuisd van de interventiedienst naar de recherche. Dat betekent dat zij het ook ernstig menen. Ik heb de collega's in Kortrijk gebeld. Zij vertelden hetzelfde: het zit niet goed."

Vrijdag 2 december

8.30 uur: dagelijkse briefing Cel Vermiste Personen

"Waldo kwam snel ter sprake. Intussen was het duidelijk dat hij mee een fuif had georganiseerd, maar daar niet was komen opdagen. Dat versterkte het gevoel: het klopt gewoon niet. Een student rechten die altijd heel punctueel was en altijd zijn afspraken nakwam, bleek nu van de aardbodem verdwenen."

14 uur: coördinatievergadering parket Kortrijk

"Die zaak ambeteerde mij. Daarom vergezelde ik mijn collega's naar hun afspraak met het parket in Kortrijk. Vrij snel werd het daar duidelijk: er zijn grote zoekacties nodig. Nog geen uur later was de politiehelikopter vanuit Melsbroek al in Kortrijk. Dik een uur hebben ze de omgeving van de campus overvlogen. Want misschien was Waldo ergens gevallen of lag hij in een veld. Sluit nooit iets uit. Het resultaat was echter negatief. En nu?"

17 uur: overleg met recherche en parket Kortrijk

"We beslisten het buurtonderzoek uit te breiden en terug te keren naar de plek waar zijn fiets was gevonden. 's anderendaags wilden we het spaarbekken langs de KULAK doorzoeken."

19 uur: eerste telefonische contact met ouders Waldo

"Ik heb zowel de vader als de moeder aan de telefoon gesproken. Ik hoorde de angst en de verschrikking in hun stem. Zij kennen hun zoon het best. Ze waren doodongerust. Rudy, de vader van Waldo, blijkt onlangs nog in zijn hoedanigheid van vrijwilliger bij de Civiele Bescherming in Jabbeke een uiteenzetting te hebben gekregen over Vermiste Personen. En nu overkomt het mij, zei hij."

20 uur: contact met recherche

"Negatief".

Zaterdag 3 december

12.30 uur: brandweerkazerne Kortrijk: briefing duikers

"De duikteams hebben het spaarbekken en de beek naast de KULAK meter per meter afgezocht. Toen het donker werd, snapte ik: we moeten stoppen. Ik heb nog een koffie gedronken met de brandweermannen. Onze conclusie? Hier ligt Waldo niet. Het is een poort die we gesloten hebben. Ook dat is belangrijk."

19 uur: overleg met parket

"Intussen had Child Focus affiches verspreid. Er was geen enkele bruikbare reactie op gekomen. Dat voorspelde niets goed: meestal komt er toch iets binnen. Nu dus niet. Mijn ervaring leert dat als er geen reactie komt, dat betekent dat je er zeker mag van zijn dat die persoon ook door niemand meer is gezien."

20 uur: telefoongesprek met moeder van Waldo

"Ik heb zijn moeder gezegd dat ze één ding moet onthouden: zeg nooit nooit. Ik zit zestien jaar in de Cel Vermiste Personen en maakte het al mee: dat iemand verdwijnt en in even mysterieuze omstandigheden opnieuw opduikt. Zijn moeder vroeg me vlakaf of ik dacht dat Waldo nog leefde. Ik heb eerlijk gezegd dat ik het niet weet. Maar dat ik het hoop. En dat ik het niet uitsluit."

21 uur: opnieuw contacten met onderzoekers

"Negatief."

Zondag 4 december

"De recherche in Kortrijk verhoorde kennissen en vrienden. Dat bracht ons geen stap dichter bij Waldo, dus beslisten we de zoekacties uit te breiden. We hebben ook de ouders van Waldo op de hoogte gebracht. We vertelden bovendien dat we de kelders van de KULAK wilden doorzoeken. Omdat we niet mochten uitsluiten dat Waldo zichzelf iets had aangedaan om een reden die wij niet kenden. Misschien was hij niet ver."

Zondagavond opnieuw contact met onderzoekers, parket, Child Focus en ouders

"Ik voelde de vertwijfeling bij iedereen. Ook bij de ouders. Vreselijk."

Maandag 5 december

9 uur: briefing aan KULAK. Opzetten commandopost

"We hebben een ruim gebied rond de KULAK opnieuw doorzocht. De Civiele Bescherming van Jabbeke, collega's van Waldo's papa, hielpen mee zoeken. Ze waren supergemotiveerd en leverden schitterend werk in moeilijke omstandigheden. De enige zekerheid die we achteraf hadden: Waldo is hier niet. We vonden ook zijn rugzak, gsm of kleding niet. Weer niets."

17 uur: debriefing recherche Kortrijk

"We stonden nog altijd even ver."

19 uur: bezoek van ouders Waldo met procureur Jean-Marie Cool en rechercheur Hendrik Michiels

"We zijn heel lang gebleven bij de ouders van Waldo. Ze stelden veel vragen. We hebben ze zoveel mogelijk antwoorden gegeven. De ontmoeting is heel goed verlopen, ondanks de crisis waarin die mensen zaten."

23 uur: einde dienst

"We hebben het meest logische onderzocht. We maakten de afspraak dat we dinsdag een zoveelste grondige verkenning gingen doen van de wijdere omgeving: het kot, enzovoort...

Dinsdag 6 december

Voormiddag: verkenning ruimere omgeving KULAK

16 uur: telefoon van onze permanentie in Brussel

"Een zekere Jürgen had gebeld, een politieman uit Nieder-Osterreich. Maandagochtend hadden ze een niet geïdentificeerd lichaam gevonden langs de spoorlijn in Sankt-Pölten. De naam Waldo was op de een of andere manier gevallen. Ik heb die Jürgen gebeld. De jongen was onder de trein gesprongen. Hij had een document bij waarop de naam Waldo voorkwam. Een van zijn collega's heeft een Nederlandse vriendin. Zij las dat document en zei dat het een typisch Vlaamse brief was (het gaat om oude liefdesbrieven, BJM). Op het internet hadden ze gezocht naar Waldo. Ze kwamen terecht op de site van Vermiste Personen en vonden daar Waldo Van Raemdonck."

"De Oostenrijkers hadden foto's van een aantal kledingstukken. Een bruine trui, een T-shirt van O'Neill - het lievelingsmerk van Waldo."

16.30: formele bevestiging. Het lichaam is van Waldo Van Raemdonck

"Een mokerslag. We keken allemaal naar elkaar: in Oostenrijk? Hoe, en waarom? Maar we beseften ook: de zoektocht naar Waldo is gedaan. We hebben hem. Dat schenkt een stuk voldoening, maar geen geluk. Want onmiddellijk komt dat besef: we moeten de ouders inlichten. Elke politiemens gruwt daarvan. Maar ja, het kan niet anders."

17.30 uur:

"We nodigden de ouders uit voor een stand van zaken bij de recherche in Kortrijk. Procureur Cool heeft het slechte nieuws meegedeeld. Die mensen gingen dood. We hebben ze details gegeven. Ja, ook dat hun zoon onder een trein was gesprongen. Hun wereld stond stil. Niemand wil dat meemaken. De ouders van Waldo hebben heel waardig gereageerd op het slechte nieuws. Ze zijn achteraf naar huis gebracht."

19 uur: studenten ingelicht op wake in Kortrijk

"Studenten en profs konden dat ook niet geloven. Er ontplofte daar een tweede bom."

Voor de Cel Vermiste Personen gaat het leven verder. Gisteren kregen ze al enkele nieuwe dossiers van vermiste personen op hun bord. Alain Remue: "Voor ons is het professionele frustratie dat we Waldo niet levend hebben gevonden. Voor zijn ouders is dat pure horror. Maar ouders van vermiste kinderen hebben me geleerd dat er nog iets erger is dan een dood kind. Namelijk niet weten wat er is gebeurd met je kind. Ik weet dat dat geen troost is, maar de ouders van Waldo weten tenminste wat er met hun jongen is gebeurd. Er zijn ouders die zelfs dat niet weten. Daarom zetten we met de Cel Vermiste Personen telkens weer alles op alles om die mensen antwoorden te geven."