'Dat iets triviaals als geld een relatie kan opbreken'

ROBERT: "In 2013 leerde ik op mijn 44ste mijn grote liefde kennen en in datzelfde jaar verloor ik mijn baan en begon ik voor mezelf. Met deze vrouw werd een innige wens vervuld die ik nauwelijks had durven koesteren. Na een mislukt huwelijk van acht jaar, gevolgd door een hopeloze verhouding, had ik me erbij neergelegd dat toewijding, trouw en onbekommerd geluk niet voor mij waren weggelegd.

"Maar met haar werd ik weer heel. In het weekend lazen we zwijgend in bed de krant, om vervolgens te gaan lunchen en wat te wandelen in de natuur. We gingen een paar keer per week uit eten, en maakten weekendreisjes naar Valencia en Londen. Zij, een directeur van een reclamebureau, had eenzelfde verleden als ik met twee mislukte relaties. Mannen die ze losers noemde en tegen mij zei ze hoe opgelucht ze was dat ze nu eindelijk een man gevonden had die onafhankelijk van haar was. We leken een geweldige toekomst tegemoet te gaan, we liepen hand in hand door de stad en lieten elkaar dagelijks weten dat we van elkaar hielden, en daarvan was geen woord gelogen. Ik denk, als we niet allebei een kind hadden gehad, dat we al in die eerste maanden waren gaan samenwonen. Zo optimistisch waren we beide gestemd.

"Als non-conformist had ik alle vertrouwen in mijn nieuwe bedrijf. Ook toen mijn opdrachten een voor een werden afgeblazen en ik in korte tijd mijn inkomen zag halveren, maakte ik mij eerlijk gezegd geen buitensporige zorgen. Het leek me niet meer dan vanzelfsprekend dat een jong bedrijf een aanloopperiode heeft. En als ik het er 's avonds met mijn vriendin over had en haar bezorgde stem hoorde, zei ik: maak je niet druk, pas als ik dat zelf doe, is er ook voor jou reden tot bezorgdheid.

"Er kwamen andere opdrachten, maar toen ook die werden opgeschort, besloot ik een tijdje niet uit eten te gaan en die dure wijn die we in het weekend dronken, leek me ineens ook nogal ongepast. Het waren geen grote uitspattingen, maar alles bij elkaar hakte het behoorlijk in op mijn slinkende budget.

"Intussen gingen onze gesprekken steeds vaker over mijn zakelijke bedoening. Dan vroeg ze: hoe ging je afspraak? Heb je nog wat gehoord? Gaat het door? Om haar te beschermen, wuifde ik de ongerustheid weg. Maar zij bleef verkrampt. Oké, zo beëindigde ze dan vaak een telefoongesprek. Laat maar. Ik ga nu slapen.

"In de maanden erop werden mijn middelen alleen maar minder. Ik zegde mijn krant op, ging boodschappen doen bij goedkopere supermarkten. Het lukte niet meer de man te blijven op wie zij verliefd was geworden. Even een zaterdagmiddagvisje eten op het strand was er niet meer bij, en als we het toch deden, trok zij steeds vaker haar pinpas, wat me dwars zat. Als een gewond dier wilde ik me terugtrekken, en pas tevoorschijn komen als ik weer de oude was. Ik kon niet aanzien dat zij die dacht eindelijk een man te hebben gevonden die in ambitie en financiën haar gelijke was, nu toch een kat in de zak in huis leek te hebben gehaald. Is het waar dat liefde alles overwint, of zou moeten overwinnen? Dat, als je echt van elkaar houdt, je ook armoede verdraagt en desnoods een onderkomen als een houten hutje?

"Ik denk het niet. Ik heb geleerd dat de kwaliteit van een liefde niets zegt over de kwetsbaarheid ervan. Wij kenden elkaar nog maar net een paar jaar, onze liefde was nog maar pas begonnen of hij kwam al onder vuur te liggen. Zoals je vrouwen hebt die vallen op lange mannen, wenste zij zich een man die nu eens niet op haar leunde. Wie ben ik om dat af te doen als een verderfelijke materiële eis? Geen enkele liefde kun je losscheuren van de omstandigheden waarbinnen die gegroeid is. Zij was beschadigd door uitzuigers, en hoewel ik geen moment heb overwogen haar matte aanbod voor een lening aan te nemen, moet bijvoorbeeld het simpele feit dat ik niet langer mee kon op vakantie, haar dezelfde beklemming hebben gegeven als destijds die klaplopers.

"Op een vrijdagavond, we lagen in bed, hakte ik de knoop door: 'Ik ga het niet redden, ik denk en geloof en wil de relatie beëindigen. Ik moet me nu concentreren op werk zoeken, daarna zien we weer verder.' Ze bood me nog een plek aan in haar huis, maar ik wist dat dit een hulpeloos gebaar was van een verliefde verlamde vrouw en dat ik in mijn eentje moest uitvogelen waar mijn toekomst lag. En nog diezelfde avond ben ik vertrokken.

"Sinds dat moment hebben we nog steeds af en toe contact, maar geen verhouding meer. Dat zoiets kils en ogenschijnlijk onbelangrijks als geld in staat is een relatie op te breken, kan ik maar moeilijk verdragen. Mijn zakelijk verlies neem ik sportief op, maar dat dit mij behalve van mijn status ook van haar beroofde, is zwaarder dan ik aan kan. Voor het eerst in mijn leven had ik liefde gevonden en nu ben ik haar kwijt om een triviale reden.

"Maandenlang was iedere toespeling van mijn omgeving al voldoende om in huilen uit te barsten. Zij vroeg, kunnen we ook vrienden blijven. Maar ze zei ook: ik heb geen tijd om lang te treuren. Het leven gaat door. Nee, onvoorwaardelijke liefde is er niet. En ik zeg dit zonder enige rancune. Liefde die uit balans raakt, verandert in het omgekeerde en op z'n best in compassie.

"Intussen solliciteer ik verder. Volgende week teken ik, als het goed is, een arbeidscontract en ben ik uit de brand. Nog een paar maanden en ik heb mijn leven weer op orde. Maar of dat op tijd zal zijn om ons te verzoenen? Ik hoop het vurig, maar ik heb geen idee."