Geachte heer Elias, beste Pedro,

Het zal wellicht velen verbazen, maar tv-critici zijn gewone stervelingen. Niets menselijks is ons vreemd en daarom gebeurt het wel eens dat de objectiviteit aangetast wordt door spontane sympathie voor schermgezichten die dankzij een innemende persoonlijkheid hoger scoren dan ze op grond van hun programma's verdienen. Het zijn de verrassende buitenbeentjes van een media-industrie die iedereen kneedt tot een doorslagje van een of andere succesvolle voorgang(st)er. Samen goed voor een legioen inwisselbare vaklui die als marionetten spelletjes en panelshows animeren, maar smaken als plakjes eenheidsworst die je automatisch naar binnen werkt omdat er in de televisionele groothandel vaak niets anders te koop is.

Precies daarom was de komst van Woestijnvis destijds zo'n verademing. Een collectief van rebelse beeldenstormers met een grondige hekel aan platgetreden paden. Organisch gegroeid in de schaduw van het talent van Mark Uytterhoeven. Gestuurd door het buikgevoel van de visionaire risico-ondernemer Wouter Vandenhaute, die wél tijd en geld durfde te investeren in nobele onbekenden en vernieuwende formats. Onder meer Bart De Pauw, Neveneffecten, Tom Lenaerts, de reality van De rechtbank en Topdokters en onvergetelijke Vlaamse fictiereeksen als Met man en macht, De ronde en Van vlees en bloed leverden de overtuigende bewijzen dat anders ook beter kan zijn. Tot het vriendenclubje uit elkaar spatte toen er plots meer kapiteins dan matrozen op het schip rondliepen en de halve bemanning overboord sprong omdat de zo fel bevochten onafhankelijkheid voor een pak centen werd versjacherd.

Juist daarom ben ik zo blij met jou. Je doet me denken aan de mooie tijden van weleer toen Woestijnvis nog een kweekvijver van talent was waaruit regelmatig nieuwe gezichten opdoken. Jij bent er zo eentje. Een creatief 'nakomertje' dat langzaam rijpte achter de schermen van De slimste mens ter wereld en Scheire en de schepping, alvorens op de kijkers te worden losgelaten. Hoewel de door jou opgeleukte programma's me nog niet echt konden overtuigen, deed jij dat zelf wel. Het klikte immers meteen met een rare kwiet die debuteerde als sidekick van Sofie Lemaire in het bizarre historische roddelmagazine Bloot en speren. 'Waar hebben ze die nu weer vandaan gehaald?' vroeg ik me verbaasd af, toen je voor het eerst aan mij verscheen, maar er borrelde snel een warme genegenheid op voor een intrigerende nieuwkomer die anders dan de anderen wilde zijn.

Een Catalaanse Antwerpenaar met een verhaal. Als telg van een voor franquisten en communisten gevlucht wijnhandelaarsgeslacht in de Metropool beland, maar warmbloedig gebleven. Niet de zoveelste geföhnde rijzige adonis, maar een aandoenlijk onhandige kwajongen van 40 die de wereld als één groot pretpark zag en vast van plan leek om er elke attractie uit te proberen. Maar ook een rusteloos zoekende en door angststoornissen geteisterde ziel die eerst zichzelf en de planeet verkende door in een Israëlische kibboets dadels te plukken en een tijdje backpackend door Australië te trekken alvorens bij Woestijnvis aan te spoelen. Niet meer dan een leuke maar tijdelijke gimmick, dacht ik, toen de stekker niet geheel onterecht uit Bloot en speren werd getrokken.

Maar drie jaar later ben je er tot mijn grote vreugde nog steeds, Pedro. Te elfder ure opgetrommeld om de met zijn ogen sukkelende Pat Krimson te vervangen in De slimste mens, om later als een van de spitsere juryleden te zetelen in 'de beste quiz ter wereld'. Naadloos gepromoveerd tot 'Idioot' in een weinig volksverheffend spektakel waarin je proefondervindelijk antwoorden gaf op de meest stupide en onnozele vragen. De paljas van dienst die samen met de zo mogelijk nog 'gestoordere' Sarah Vandeursen garant stond voor door velen verketterde schandaaltelevisie. Ik weet nog dat jullie samen met het voltallige studiopubliek voor de verbouwereerde ogen van Tom Waes full monty gingen. Die collectieve naaktheid was geen fraai gezicht, maar snoerde wel de doorgaans grote mond van een zich kapot generend alfamannetje. Verbaasd en lichtjes geschokt was ik getuige van de 'grote sluitspiertest', waar je gepamperd en op verzoek van de Radio 2-Madammen de effecten van ultralage geluidsfrequenties door je darmen liet razen. Twee voorbeelden slechts uit een lange rij van de pot gerukte en vaak smakeloze experimenten die voor plaatsvervangende schaamte zorgden, maar - althans bij mij - af en toe ook voor een schaterlach.

Een fantastisch programma was het natuurlijk niet. Wel integendeel. Al is er stilaan beterschap. Sinds enkele weken kijk ik trouw naar Control Pedro. Geen grote kunst, maar een pretentieloos, vlot en amusant tussendoortje. Geestig aan elkaar gepraat door een derdegraads internetverslaafde met een even apart als aanstekelijk gevoel voor humor. Al lang veel meer dan de backbencher die ik destijds in je zag, want uitgegroeid tot een eigenzinnige entertainer die vaak verrassender en grappiger uit de hoek komt dan veel voorgeprogrammeerde collega's.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Vorig jaar zag ik je toevallig als 'Idioot' aan het werk tijdens Jazz in het Park in Gent. Je trad er met Sarah Vandeursen en de met een lange baard beplakte Bent Van Looy op als de fictieve Jazzband Albtraum 2000. Ondanks je vermomming herkende ik je meteen en moest ik lachen met de doorzichtige manier waarop je de jazzminnende - "Is dit experimenteel of kunnen die er echt niets van?" - goegemeente op flessen probeerde te trekken.

Maar de echte reden waarom ik hoog met je oploop, is Van den hond. Je boek dat toevallig - 'Tiens, is dat niet die gekke Elias van op tv?' - mijn aandacht trok. Ik heb het niet één, maar twee keer gelezen. En dat wil wat zeggen. Je moet weten dat sinds ik beroepshalve uren naar het scherm moet staren er amper tijd voor lectuur overblijft. Voor jou maakte ik echter om een of andere reden een uitzondering. Eerst in bad, vervolgens in bed en later zelfs tijdens programma's die een stuk minder boeiend waren dan de hilarische, ontroerende en niet zelden pijnlijk herkenbare bespiegelingen van baasje Pedro over zijn hond en zondebok Pablo. Een intrigerend en uit het leven gegrepen 'paar apart'. Meesterlijk neergezet door een koddig ventje dat je met plezier de absolutie zou geven zonder te biechten.

Sindsdien ben ik je, ondanks De idioten, fanatiek blijven volgen. En dat zal ik blijven doen, Pedro. Het succes is aan de durvers en ik ben er heilig van overtuigd dat iemand die over het talent beschikt om zo'n pareltje te schrijven, veel meer moet zijn dan een simpele televisionele hofnar. Ik kijk nu al reikhalzend uit naar je nieuwe boek en wens je vooral een paar programma's toe die minder 'van den hond ' zijn dan de middelmatige vehikels die je tot nu toe werden toebedeeld.

Met hartelijke groeten,

je vriend Jules