Lidewij Nuitten en haar 850 buren

Vorig televisieseizoen doorkruiste ze het land voor Iedereen beroemd. Op 51 graden noorderbreedte, van deur tot deur, op zoek naar mensen en hun verhalen. Dit najaar pakt reporter Lidewij Nuitten het kleinschaliger aan. Omdat ze haar eigen buren amper kent, wil ze nu aanbellen bij iedereen in haar eigen straat, al snel goed voor zo'n 850 bewoners. Nuitten kwam in deze levendige, multiculturele buurt in Schaarbeek terecht via een website voor cohousing. Hier deelt ze een appartement met een huisgenoot.

U bent van Lier in Brussel komen studeren. Waarom Brussel?

Nuitten: "Op zijn zestiende ben ik met mijn mama een dag naar Brussel geweest. Toen ik in het Centraal Station van de trein stapte, overviel me zo'n gevoel. Ik was hier graag, dit was een goede plek voor mij. En nog steeds. Ik wil hier de komende tien jaar niet weg.

"Toen ik in het zesde middelbaar zat, bleken de meeste van mijn klasgenoten naar Leuven, Antwerpen of Gent te willen gaan. Als ik dan zei dat ik naar Brussel wou, kreeg ik rare blikken. 'Brussel, da's vies en ver.' Een typisch Vlaamse reactie, zeker? (lacht) Maar gelukkig zagen mijn ouders meteen dat deze stad wel bij mij paste."

Een stad die bij u past, hoe verklaart u dat?

"Dat zal raar klinken, maar ik vergelijk het met verliefd worden op een foute vent van wie je weet dat hij veel gebreken heeft. In Brussel zijn veel problemen, meer dan in die rustige provinciestad Lier. Door met dit project bezig te zijn, komen die problemen ook steeds dichterbij. Een foute vent, dus. Brussel is niet perfect, maar ik ben er wel gek op."

Soms denkt men dan: hij is niet perfect, maar ik kan hem wel veranderen. Iets wat u met 'Mijn straat' op kleine schaal misschien wel doet?

"Ik merk dat mensen op straat meer met elkaar praten, omwille van de rubriek. Dat kon ik op voorhand niet inschatten, maar doet natuurlijk veel plezier. Ik probeer ook alles te laten zien: de leuke en grappige verhalen, maar ook de miserie.

Of dat iets oplost, weet ik niet. Maar misschien komt er zo wel meer begrip.

"Hoe langer ik hiermee bezig ben, hoe meer ik me wel realiseer dat ik niet iedereen kan helpen. Onlangs bezocht ik een moeder met een achtjarig dochtertje. Ze vliegt me om de hals en begint te huilen omdat ze de huur niet meer kan betalen. Als ik dan 's avonds thuis in de zetel plof, kan ik alleen maar besluiten dat ik een luxebeest ben. Ik heb een tof appartement, nooit financiële problemen gekend. Dan wil ik wel helpen, maar tegelijk sta je vrij machteloos."

Het lijkt me inderdaad niet evident om deze job niet mee naar huis te nemen.

"Toen ik het land doorkruiste voor 'Altijd rechtdoor', had ik niet meteen een band met de mensen die ik sprak. Ik kon die verhalen achter me laten, maar hier blijven ze me achtervolgen omdat we buren zijn. Dat had ik met deze rubriek toch wat onderschat, want het stopt niet na de opnames. Ik word gevraagd om bij mensen te gaan eten of omgekeerd. Ik kan de knop moeilijk omdraaien, omdat ik continu in deze straat ben."

Volgens mij zijn die diversiteit en de mogelijke problemen wel de kracht van de rubriek. In mijn straat zou het snel eentonig worden.

"Ik fiets wel eens door Brussel, me afvragend of het in die of die straat ook had gekund. Dat weet je nooit, een straat blijft op het eerste zicht maar een rij van gevels.

"Bij de start had ik me wel behoed voor de commentaren, omdat hier minstens de helft van de bewoners een ander kleurtje heeft. Er wordt in de rubriek ook veel Frans gesproken. Gelukkig heb ik nog geen negatieve reacties gekregen. Of ik nu een Belg, Japanner, Chinees, Marokkaan, Turk of Pool aanspreek, door dit project bekijk ik hen eerst als buur. Dan pas komen de vragen over afkomst. We zijn allemaal zo anders, dat is hetgeen ons verbindt."

Wat zou je jezelf vragen, mocht je bij jezelf aanbellen voor 'Mijn straat'?

(denkt na) "Als ik bij mensen binnenkom, kijk ik altijd rond wat me opvalt, om te zien wat dat zegt over de bewoner. Ik zou misschien vragen waarom hier een gitaar staat. En dan zou ik zeggen dat ik er al lang niet meer op gespeeld heb. Saai, hè?"

Mij valt op dat hier veel oude dingen staan. Bent u misschien te laat geboren?

"Dat denk ik wel. Ik ken maar weinig van hedendaagse muziek, maar luister naar die van de jaren 60 en 70. Als tiener was ik al niet doorsnee. Ik ging in de bibliotheek cd's halen van artiesten die ik in De Pré Historie op Radio 2 had gehoord, dat vond ik goede muziek. Misschien zegt dat inderdaad wel iets over mij."

Is het een droomjob?

"Ik heb nooit geweten wat ik later wou worden. Wel zat ik elke avond na school klaar voor de televisie om naar Man bijt hond te kijken, wat mijn klasgenoten dan weer 'oudemensentelevisie' vonden. (lacht) Voor zo'n programma kunnen werken leek utopisch, een droom die nooit zou uitkomen. Maar na mijn opleiding journalistiek kon ik meteen beginnen bij de opvolger. Het gebeurt nog vaak dat ik ga slapen en denk: hoe kan dat allemaal?"